Όλα ήταν έτοιμα!
Αυτό για το οποίο εργαζόμασταν σκληρά όλο τον χρόνο, είχε
φτάσει!
Τα Χριστούγεννα είναι και πάλι εδώ!
Πρώτη μαρτυριάρα ήταν η κυρία Βροχούλα και οι φίλες της, οι
νιφάδες που έφεραν τον Δεκέμβρη. Αμέσως μετά ήρθε να αποκαλύψει το μυστικό ο
αέρας, ο κύριος Τσουχτερούλης που μας παγώνει κάθε χειμώνα τα χέρια και τη μύτη και μας κάνει να φοράμε κασκόλ, γάντια και σκούφους. Ε, μόλις τα λαμπιόνια
άναψαν, τα δέντρα στολίστηκαν, τα μελομακάρονα μύρισαν, οι κουραμπιέδες
άσπρισαν και το γραμματοκιβώτιο γέμισε με επιστολές παιδιών, όλοι στο μικρό μας
το χωριό ήξεραν ότι η γιορτή της αγάπης είχε ξεκινήσει και φέτος!
Σαν να άκουγα και εγώ τις μπάλες των δέντρων να φωνάζουν
ρυθμικά "Σας περιμένουμε, σας περιμένουμε!", τις κάλτσες στο τζάκι να
τραγουδούν "Ο Αϊ-Βασίλης πάλι θα 'ρθει" και τα παιδάκια να
ονειρεύονται ότι παίζουν μαζί μας και κρυφοκοιτάζουμε τον Άγιο χέρι-χέρι.
Είμαι ο Φωκάς το ξωτικό και, φέτος, θα κάνω το όνειρό μου
πραγματικότητα!
Θα γνωρίσω τα παιδιά! Εκείνα που μας στέλνουν τα γράμματα
και, αν και δεν είναι δική μου αρμοδιότητα αλλά του μπαμπά, διαβάζω τις ευχές
τους ξανά και ξανά. Μετά, όλοι μαζί, φτιάχνουμε παιχνίδια, πολλά παιχνίδια, που
βασικό τους υλικό είναι η αγάπη του Αγίου Βασίλη για τα παιδιά. Τα παιχνίδια
αυτά είναι πολύ ζωηρά, αλλά αυτή, είναι μία άλλη ιστορία...
Την παραμονή της Πρωτοχρονιάς, ανεβήκαμε όλοι στο Έλκηθρο!
Παιχνίδια, σάκος, ξωτικά, όλοι είχαμε πάρει θέση! ''1,2,3 ξεκινάμε!"
φώναξε ο Άγιος και με μιας οι τάρανδοι μάς πήγαν πολύ πολύ ψηλά...
Προσγειωθήκαμε στο πρώτο σπίτι και, αν και όλοι έλεγαν "ευτυχώς που δεν ξυπνήσαμε
κανέναν", εγώ σκουντούσα τα παιδιά μήπως και ξυπνήσουν για να παίξουν μαζί
μου -μα ,αυτά, βρε αδερφέ, ήταν πολύ μεγάλοι υπναράδες!
Το ίδιο έκανα και στο
δεύτερο, στο τρίτο, στο τέταρτο... στο δέκατο ένατο...
Είχε φτάσει η ώρα να φύγουμε και κανένα παιδί δεν είχε
ξυπνήσει για να παίξει μαζί μου… Τι στεναχώρια… Η μαμά με αγκάλιασε και μού
είπε "Ίσως αν είσαι τυχερός....... του χρόνου!"
Καθώς φεύγαμε, κοίταζα κάτω, μήπως έρθει κάποιο παιδί που
έτυχε να ξυπνήσει από τα σκουντήματά μου... Τίποτα...
«1...2...3...!», άκουσα από τις μπροστινές θέσεις, εξακολουθώντας
να κοιτάζω κάτω.
-Αααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααα…
Ένα σκούντημα με ξύπνησε. Το κεφάλι μου πονούσε και ήθελα να
κοιμηθώ κι άλλο, αλλά, από την άλλη, ήθελα να δω ποιος ήταν αυτός που με
σκούντησε, γι’ αυτό άνοιξα διάπλατα τα μάτια μου.
Στεκόταν εκεί, ακίνητος, να με κοιτάζει με το στόμα ανοιχτό.
-Ουάου! Τί...τί είσαι;
-Είμαι ο Φωκάς. Εσύ πρέπει να είσαι παιδί!
-Όχι, είμαι μεγάλος τώρα, χθες έκλεισα τα 5! Με λένε Νίκο.
-Πού βρίσκομαι;
-Γιατί τα αυτιά σου είναι τόσο περίεργα;
-Όχι, γιατί τα δικά σου αυτιά είναι τόσο περίεργα; Και γιατί
δεν φοράς το σκουφί σου;
-Δεν έχω σκουφί!
-Δεν έχεις σκουφί; Και σε αφήνει η μαμά σου να γυρίζεις
χωρίς σκουφί;
Με μιας, μου βγάζει το σκουφί και το φαλακρό μου κεφάλι
αρχίζει να κρυώνει.
Ο Νίκος γελάει. Δεν καταλαβαίνω γιατί γελάει.
"Σε συμπαθώ",
μου λέει τελικά. "Πάμε να σε γνωρίσω στους φίλους μου."
Μόλις ο Νίκος με πήγε στο σπίτι με το ωραίο
χριστουγεννιάτικο δέντρο, άρχισα να καταλαβαίνω τί συνέβαινε. Ήμουν στον κόσμο
των ανθρώπων! Εγώ, ένα μικρό ξωτικό!
-Και τώρα; είπα
-Α, είναι πολύ απλό! Θα μείνεις μαζί μου, μην στεναχωριέσαι!
Προσπάθησα να μην στεναχωριέμαι και να μην σκέφτομαι πόσο
πολύ μου έλειπε η Καισαρεία.
Λίγη ώρα μετά, ήρθαν οι φίλοι του Νίκου, ο καθένας με το
δικό του παιχνίδι. Τσακώνονταν για το ποιο ήταν πιο ωραίο. Είχαν αρχίσει να με
κουράζουν..... και γω που νόμιζα ότι ήξεραν το αληθινό νόημα των
Χριστουγέννων....
Μέχρι που ήρθε η Μαρία. "Εσύ Μαρία τί δώρο πήρες;"
είπε ο Νίκος.
-Α, εγώ δεν πήρα κάτι φέτος, απάντησε το κορίτσι.
Όλοι την κοίταξαν με απορία. Η Μαρία εξήγησε: "Δεν έχω
ανάγκη από παιχνίδια. Υπάρχουν παιδάκια πιο φτωχά από εμένα που τα χρειάζονται.
Έτσι, κάθε χρόνο κάνω μια ευχή. Τα φτωχά παιδάκια να έχουν ζέστη, φαγητό και
ένα αρκουδάκι να τους κρατά συντροφιά! Εγώ είμαι πολύ καλά!".
Κόντεψα να κλάψω με την καλοσύνη της Μαρίας. Έτσι εξηγούνται
όλα εκείνα τα ζεστά αρκουδάκια.....
Ξάφνου τα παιδιά σταμάτησαν να τσακώνονται, αγκάλιασαν το
δώρο που με τόση αγάπη τους είχε φτιάξει ο Άγιος Βασίλης και έφτιαξαν πολλές
πολλές φανταστικές ιστορίες όλα μαζί. Τότε, και το δικό μου όνειρο έγινε
πραγματικότητα, γιατί μπήκα στο παιχνίδι τους.
Παιχνίδι δεν είχα, αλλά αυτό ήταν εύκολο. Με την Μαρία
πήραμε από μία καλτσούλα, βάλαμε κλωστή για μαλλιά και κουμπιά για μάτια. Η
δική μου είχε και σκουφί.
Παίζαμε και τραγουδούσαμε για ώρες τα κάλαντα, ώσπου
βράδιασε.
Έπρεπε να πέσουμε για ύπνο, αλλά εγώ δεν νύσταζα. Σκουντούσα
τον Νίκο αλλά κοιμόταν του καλού καιρού!
"Φωκά!Φωκά!" σαν να άκουσα.
Στο παράθυρο ήταν ο Ταρανδούλης ο φίλος μου. Κατάλαβαν ότι
χάθηκα και έκανε όλο αυτό το ταξίδι για να έρθει να με πάρει.
"Μα... Δεν μπορούμε να καθίσουμε λίγο ακόμα;"
"Του χρόνου ξανά, Φωκά μου, του χρόνου.... Κάνε
υπομονή! Έχουμε ακόμα να κάνουμε πολλά όνειρα πραγματικότητα όλο τον χρόνο, όχι
μόνο στις γιορτές! Δεν θα μας βοηθήσεις;"
-Έχεις δίκιο.
Άφησα το σκουφί μου στον Νίκο και δίπλα ένα γράμμα που
έγραφε:
«Είμαι ξωτικό, γι’ αυτό έχω παράξενα αυτιά.»
Ανέβηκα στον Ταρανδούλη και το ταξίδι της επιστροφής ξεκίνησε…!
Η Καισαρεία ήταν βαρετή χωρίς τον Νίκο και τα παιδιά.
Αλλά ήταν τόσο ενδιαφέρον να προσπαθήσουμε να βοηθάμε τα
παιδιά όλου του κόσμου!
Και ξέρετε κάτι;
Ανακάλυψα πως δώρα δεν είναι μόνο οι κούκλες και τα αυτοκινητάκια.
Ο Νίκος κάθε Χριστούγεννα ζητάει για δώρο... εμένα!
Όταν κατεβαίνουμε στη γειτονιά του, με αφήνουν εκεί και
παίζουμε μαζί μέχρι να ξημερώσει η 1η Ιανουαρίου.
Είμαι ο Φωκάς και δεν είμαι μόνο ένα ξωτικό.
Είμαι το δώρο Xριστουγέννων του Νίκου.
Και είμαστε οι καλύτεροι φίλοι... παρότι έχει τα πιο
παράξενα αυτιά! :)
ΣΤΑΜΑΤΙΑ ΚΑΛΛΙΒΩΚΑ
(ανέκδοτο κείμενο)
…
Κάθε βδομάδα η
νηπιαγωγός-συγγραφέας παιδικών βιβλίων Γιώτα Κοτσαύτη επιλέγει ένα κείμενο
παιδικής λογοτεχνίας (παραμύθι ή ποίημα), διήγημα ή αποσπάσματα από βιβλία
αγαπημένων λογοτεχνών.
Από τον Δεκέμβριο του
2014 φιλοξενούνται στη στήλη και ανέκδοτα κείμενα νέων δημιουργών.
Ένας εικονογράφος ή
ζωγράφος καλείται να κάνει μία εικόνα με βάση αυτά.
Περιμένουμε τις
εικόνες, τις προτάσεις, αλλά και τις ιστορίες σας στην ηλεκτρονική διεύθυνση yotakotsafti1@yahoo.gr
…
Τη σημερινή εικόνα έκανε η Αθηνά Πετούλη.
Γεννήθηκα στην Κόρινθο, μεγάλωσα και σπούδασα
στην Αθήνα, όπου παρακολούθησα μαθήματα σχεδίου (γραμμικό-ελεύθερο) και
ζωγραφικής. Διαμένω μόνιμα στο νησί της Σάμου με τον σύζυγο και τα τρία παιδιά
μας. Σε εικαστικό εργαστήρι στο νησί συνέχισα τη σπουδή στο χρώμα, σε υλικά και
μικτές τεχνικές . Ασχολούμαι με τη ζωγραφική (ελαιογραφίες, ακουαρέλες,
ακρυλικά, έργα για παιδικά δωμάτια, τοιχογραφίες), τη φωτογραφία, την
εικονογράφηση παιδικών βιβλίων και την εκμάθηση ζωγραφικής σε παιδιά. Έχω λάβει
μέρος σε πολλές εκθέσεις ζωγραφικής και φωτογραφίας κι έχω εικονογραφήσει 5
παιδικά βιβλία (4 παραμύθια για παιδιά προσχολικής και πρώτης σχολικής ηλικίας
και ένα βιβλίο με ποιήματα για παιδιά). Η εικαστική προσέγγιση ενός παραμυθιού,
κειμένου ή ποιήματος με γοητεύει. Η ζωγραφική είναι για μένα ένα παιχνίδι με τα
χρώματα και το φως κι έχω φυλάξει μέσα μου ένα κομμάτι παιδικότητας που με
οδηγεί δημιουργικά.
Η σελίδα της Αθηνάς στο facebook:
…
Το κείμενο έγραψε η Σταματία
Καλλιβωκά.
Με λένε Σταματία
Καλλιβωκά.
Σπουδάζω στο Τμήμα Επιστημών Εκπαίδευσης και Αγωγής στην
Προσχολική Ηλικία Πάτρας και η πρακτική στο Νηπιαγωγείο είναι ό,τι καλύτερο μου
έχει συμβεί.
Προτιμώ να περνώ το μεγαλύτερο μέρος της καθημερινότητάς μου
με τα παιδιά γιατί δεν τσιγκουνεύονται αγκαλιές και μου διδάσκουν πολύτιμα
μαθήματα, όπως το ότι ένα ουράνιο τόξο μετά τη βροχή, αδιαμφισβήτητα, είναι το
πιο σημαντικό γεγονός της ημέρας!
Θεωρώ πως τα παραμύθια είναι ένας τρόπος να εκφραζόμαστε, να επικοινωνούμε και να
γινόμαστε ξανά παιδιά!
Γραφώ για να μεταδώσω αισιοδοξία και προβληματισμό!
Τα σημαντικότερα στην ζωή είναι η υγεία και, φυσικά, τα
ουράνια τόξα!
…
Με αγάπη από τη
Φλώρινα,
Γιώτα Κοτσαύτη.
…
Η σελίδα «Ένα κείμενο,
μία εικόνα» στο facebook:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Για πες μας, πώς σου φάνηκε;