Ένα κείμενο, μία εικόνα: Ιστορία χωρίς τέλος

(Ο Μπάστιαν, ένα αγόρι 10-12 χρονών, κυνηγημένο από τους συμμαθητές του με βρισιές και κοροϊδίες επειδή διαφέρει και του αρέσει να φτιάχνει ιστορίες, μουσκεμένο, λαχανιασμένο, με τη σχολική του σάκα στους ώμους, τρυπώνει σε έναν χώρο γεμάτο βιβλία –σε ένα παλαιοπωλείο. Ο ιδιοκτήτης του, ένας ηλικιωμένος άντρας, διαβάζει ένα βιβλίο. Το μάτι του αγοριού καρφώνεται σ’ αυτό, που έχει τον τίτλο «ΙΣΤΟΡΙΑ ΧΩΡΙΣ ΤΕΛΟΣ» και, όταν βρίσκει την κατάλληλη ευκαιρία, το αρπάζει και φεύγει τρέχοντας, αναζητώντας με λαχτάρα ένα ασφαλές καταφύγιο για να το διαβάσει)

Είναι μυστήριο αυτό που συμβαίνει με τα πάθη στους ανθρώπους. Κι είναι το ίδιο ακατανίκητο πάθος στα παιδιά, όπως είναι και στους μεγάλους. Αυτοί όμως που υποφέρουν από ένα πάθος δεν μπορούν να το εξηγήσουν και αυτοί πάλι που ποτέ τους δεν το ένιωσαν δεν μπορούν ούτε καν να το φανταστούν. Υπάρχουν άνθρωποι που παίζουν τη ζωή τους κορόνα-γράμματα, μόνο και μόνο για να πατήσουν πρώτοι μια βουνοκορφή. Και κανένας, ούτε κι οι ίδιοι μπορούν να εξηγήσουν γιατί το κάνουν αυτό! Άλλοι καταστρέφονται προσπαθώντας να κατακτήσουν την καρδιά ενός προσώπου, που όμως αυτό δε θέλει ούτε να τους ξέρει. Άλλοι πάλι χάνονται γιατί δεν έχουν τη δύναμη ν’ αντισταθούν στην απόλαυση του ουρανίσκου ή της μπουκάλας! Άλλοι ξοδεύουν ό, τι έχουν και δεν έχουν στα τυχερά παιχνίδια ή θυσιάζουν τα πάντα για μια έμμονη ιδέα, που δεν έχει την παραμικρή ελπίδα να πραγματοποιηθεί. Μερικοί νομίζουν ότι μόνο όταν βρεθούν σε κάποιο άλλο μέρος κι όχι σ’ αυτό που ζούνε μπορεί να ευτυχήσουν κι αναζητώντας την ευτυχία ταξιδεύουν από τόπο σε τόπο. Άλλοι δεν μπορούν να ησυχάσουν αν δεν αποχτήσουν δύναμη. Με λίγα λόγια, υπάρχουν τόσα πολλά και τόσο διαφορετικά πάθη, όσοι είναι και οι άνθρωποι.

Και του Μπάστιαν Μπάλταζαρ Μπουξ το πάθος ήταν τα βιβλία.

Όποιος δεν ξενύχτησε με κοκκινισμένα αυτιά κι ανάκατα μαλλιά, πεσμένος με τα μούτρα σ’ ένα βιβλίο και δε διάβασε ξεχνώντας τον κόσμο γύρω του και μη νιώθοντας την πείνα και το κρύο.

Όποιος δεν έχει διαβάσει κρυφά με το φως του κλεφτοφάναρου κάτω από τα σκεπάσματά του, επειδή ο πατέρας ή η μητέρα του ή κανένα άλλο καλοπροαίρετο πρόσωπο του ‘σβηνε το φως, με την αιτιολογία ότι είναι πια ώρα για ύπνο και το πρωί πρέπει να σηκωθεί νωρίς.

Όποιος δεν έχει χύσει δάκρυα πικρά, ούτε κρυφά ούτε φανερά, επειδή η θαυμαστή ιστορία του τέλειωσε κι ήρθε η ώρα ν’ αποχωριστεί τα πρόσωπα που μαζί τους έζησε τόσες περιπέτειες, που τ’ αγάπησε και τα θαύμασε, πρόσωπα που γι’ αυτά ανησύχησε και έθρεψε ελπίδες και τώρα, χωρίς τη συντροφιά τους, η ζωή φαίνεται αδειανή και χωρίς νόημα, ε… αυτός είναι πολύ πιθανό να μην κατανοήσει αυτό που έκανε ο Μπάστιαν.

Τα μάτια του παιδιού καρφώθηκαν μαγνητισμένα στον τίτλο του βιβλίου. Αυτό ήταν το βιβλίο που τόσες φορές είχε ονειρευτεί και που είχε λαχταρήσει με πάθος: μια ιστορία που να μην τελειώνει ποτέ! Αυτό ήταν το βιβλίο των βιβλίων.

Έπρεπε να το αποκτήσει, οσοδήποτε κι αν του κόστιζε.

[…]

Ο Μπάστιαν κοίταξε το βιβλίο.

-Ήθελα να ξέρω, ψιθύρισε μόνος του, τί να συμβαίνει άραγε μέσα σ’ ένα βιβλίο, όσο είναι ακόμα κλειστό. Φυσικά στις σελίδες του απάνω έχει μόνο γράμματα, που είναι τυπωμένα στο χαρτί. Παρόλα αυτά στο βιβλίο κάτι πρέπει να συμβαίνει. Γιατί όταν το ανοίξεις, έχεις μπροστά σου μια ολόκληρη ιστορία. Υπάρχουν πρόσωπα που δεν τα έχεις γνωρίσει ακόμα, διάφορες περιπέτειες, γεγονότα και μάχες ή καμιά φορά θύελλες και τρικυμίες ή ταξίδια σε ξένες χώρες! Όλα αυτά βρίσκονται οπωσδήποτε μέσα στο βιβλίο. Αλλά, φυσικά, είσαι υποχρεωμένος να τα διαβάσεις για να μπορέσεις να τα ζήσεις. Το περίεργο όμως είναι ότι και πριν τα διαβάσεις όλα αυτά βρίσκονται κιόλας μες στο βιβλίο. Ήθελα να ξέρω πώς έχουν μπει;

Και ξαφνικά τον κυρίεψε μια χαρούμενη διάθεση.

Βολεύτηκε, λοιπόν, στα στρωσίδια του, πήρε το βιβλίο στα χέρια του, άνοιξε την πρώτη σελίδα και άρχισε να διαβάζει την ΑΤΕΛΕΙΩΤΗ ΙΣΤΟΡΙΑ…

ΜΙΧΑΗΛ ΕΝΤΕ, Ιστορία χωρίς τέλος (ατέλειωτη ιστορία), εκδόσεις Ψυχογιός.

…

Κάθε βδομάδα η νηπιαγωγός-συγγραφέας Γιώτα Κοτσαύτη επιλέγει ένα κείμενο παιδικής λογοτεχνίας (παραμύθι ή ποίημα), διήγημα ή αποσπάσματα από βιβλία αγαπημένων λογοτεχνών.

Από τον Δεκέμβριο του 2014 φιλοξενούνται στη στήλη και ανέκδοτα κείμενα νέων δημιουργών.

Ένας εικονογράφος ή ζωγράφος καλείται να κάνει μία εικόνα με βάση το κείμενο που θα αναλάβει.

Περιμένουμε τις εικόνες, τις προτάσεις, αλλά και τις ιστορίες σας στην ηλεκτρονική διεύθυνση yotakotsafti1@yahoo.gr

…

Τη σημερινή εικόνα έκανε η Αθηνά Πετούλη.

Γεννήθηκα στην Κόρινθο, μεγάλωσα και σπούδασα στην Αθήνα, όπου παρακολούθησα μαθήματα σχεδίου (γραμμικό-ελεύθερο) και ζωγραφικής. Διαμένω μόνιμα στο νησί της Σάμου με τον σύζυγο και τα τρία παιδιά μας. Σε εικαστικό εργαστήρι στο νησί συνέχισα τη σπουδή στο χρώμα, σε υλικά και μικτές τεχνικές . Ασχολούμαι με τη ζωγραφική (ελαιογραφίες, ακουαρέλες, ακρυλικά, έργα για παιδικά δωμάτια, τοιχογραφίες), τη φωτογραφία, την εικονογράφηση παιδικών βιβλίων και την εκμάθηση ζωγραφικής σε παιδιά. Έχω λάβει μέρος σε πολλές εκθέσεις ζωγραφικής και φωτογραφίας κι έχω εικονογραφήσει παραμύθια για παιδιά προσχολικής και πρώτης σχολικής ηλικίας, με πιο πρόσφατα το «Καλημέρα ήλιε» της νηπιαγωγού Ευφροσύνης Σπυροπούλου, «Ο Κόα και το μεγάλο του δώρο» της Αθηνάς Βουδούρη, καθώς επίσης και μια συλλογή ποιημάτων για παιδιά Δημοτικού της νηπιαγωγού Γιώτας Κοτσαύτη, η οποία τιμήθηκε τον Δεκέμβριο του 2014 με την μοναδική διάκριση στην κατηγορία της ποίησης στον 59ο διαγωνισμό της Γυναικείας Λογοτεχνικής Συντροφιάς. Η εικαστική προσέγγιση ενός παραμυθιού, κειμένου ή ποιήματος με γοητεύει. Η ζωγραφική είναι για μένα ένα παιχνίδι με τα χρώματα και το φως κι έχω φυλάξει μέσα μου ένα κομμάτι παιδικότητας που με οδηγεί δημιουργικά.

Η σελίδα της Αθηνάς στο facebook:

https://www.facebook.com/pages/Athina-Petouli-illustration-paintings-for-kids/629966553779944?pnref=story

…

Με αγάπη από τη Φλώρινα,

Γιώτα Κοτσαύτη.

…