Το Ακορντεόν

Στη γειτονιά μου την παλιά είχα έναν φίλο

που ήξερε και έπαιζε τ’ ακορντεόν.

Όταν τραγούδαγε φτυστός ήταν ο ήλιος,

φωτιές στα χέρια του άναβε τ’ ακορντεόν

Μα ένα βράδυ σκοτεινό σαν όλα τ’ άλλα

κράταγε τσίλιες παίζοντας ακορντεόν.

Φασιστικά καμιόνια στάθηκαν στη μάντρα

και μια ριπή σταμάτησε τ’ ακορντεόν

Τ’ αρχινισμένο σύνθημα πάντα μου μένει

όποτε ακούω από τότε ακορντεόν.

Κι έχει σαν στάμπα τη ζωή μου σημαδέψει:

δεν θα περάσει ο φασισμός

ΓΙΑΝΝΗΣ ΝΕΓΡΕΠΟΝΤΗΣ

…

Κάθε βδομάδα η Γιώτα Κοτσαύτη επιλέγει ένα κείμενο παιδικής λογοτεχνίας (παραμύθι ή ποίημα), διήγημα ή αποσπάσματα από βιβλία αγαπημένων λογοτεχνών.

Από τον Δεκέμβριο του 2014 φιλοξενούνται στη στήλη και ανέκδοτα κείμενα νέων δημιουργών.

Ένας εικονογράφος ή ζωγράφος καλείται να κάνει μία εικόνα με βάση το κείμενο που θα αναλάβει.

Περιμένουμε τις εικόνες, τις προτάσεις, αλλά και τις ιστορίες σας στην ηλεκτρονική διεύθυνση yotakotsafti1@yahoo.gr

…

Τη σημερινή εικόνα έκανε η Αθηνά Πετούλη.

Γεννήθηκα στην Κόρινθο, μεγάλωσα και σπούδασα στην Αθήνα, όπου παρακολούθησα μαθήματα σχεδίου (γραμμικό-ελεύθερο) και ζωγραφικής. Διαμένω μόνιμα στο νησί της Σάμου με τον σύζυγο και τα τρία παιδιά μας. Σε εικαστικό εργαστήρι στο νησί συνέχισα τη σπουδή στο χρώμα, σε υλικά και μικτές τεχνικές . Ασχολούμαι με τη ζωγραφική (ελαιογραφίες, ακουαρέλες, ακρυλικά, έργα για παιδικά δωμάτια, τοιχογραφίες), τη φωτογραφία, την εικονογράφηση παιδικών βιβλίων και την εκμάθηση ζωγραφικής σε παιδιά. Έχω λάβει μέρος σε πολλές εκθέσεις ζωγραφικής και φωτογραφίας κι έχω εικονογραφήσει παραμύθια για παιδιά προσχολικής και πρώτης σχολικής ηλικίας, με πιο πρόσφατα το «Καλημέρα ήλιε» της νηπιαγωγού Ευφροσύνης Σπυροπούλου, «Ο Κόα και το μεγάλο του δώρο» της Αθηνάς Βουδούρη, καθώς επίσης και μια συλλογή ποιημάτων για παιδιά Δημοτικού της νηπιαγωγού Γιώτας Κοτσαύτη, η οποία τιμήθηκε τον Δεκέμβριο του 2014 με τη μοναδική διάκριση στην κατηγορία της ποίησης στον 59ο διαγωνισμό της Γυναικείας Λογοτεχνικής Συντροφιάς. Η εικαστική προσέγγιση ενός παραμυθιού, κειμένου ή ποιήματος με γοητεύει. Η ζωγραφική είναι για μένα ένα παιχνίδι με τα χρώματα και το φως κι έχω φυλάξει μέσα μου ένα κομμάτι παιδικότητας που με οδηγεί δημιουργικά.

Η σελίδα της Αθηνάς στο facebook:

https://www.facebook.com/pages/Athina-Petouli-illustration-paintings-for-kids/629966553779944?pnref=story

…

Με αγάπη από τη Φλώρινα,

Γιώτα Κοτσαύτη.

…

Η σελίδα της στήλης «Ένα κείμενο, μία εικόνα» στο facebook:

https://www.facebook.com/pages/%CE%88%CE%BD%CE%B1-%CE%BA%CE%B5%CE%AF%CE%BC%CE%B5%CE%BD%CE%BF-%CE%BC%CE%AF%CE%B1-%CE%B5%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CE%BD%CE%B1/253798364810713?ref=bookmarks

Τα παιδιά του Νοέμβρη

Ο θείος μου ο Γιώργος είναι ο αγαπημένος μου. Ποτέ δεν μου χαλάει χατίρι και πάντοτε μου δίνει τις καλύτερες συμβουλές. Σήμερα, 17 Νοέμβρη, έχω γενέθλια και τον περιμένω πώς και πώς. Να φανταστείτε ότι δεν πήγα στο σχολείο γιατί ο θείος μου έχει υποσχεθεί ότι θα με πάει σε ένα μέρος πολύ σπουδαίο.

Σε ένα μεγάλο σχολείο όπου τα μεγάλα παιδιά σπουδάζουν για να γίνουν σημαντικοί άνθρωποι. Σ’ αυτό το σχολείο -Πολυτεχνείο νομίζω πως το λένε- ήταν κάποτε μαθητής ο θείος μου ο Γιώργος. Και τώρα είναι μεγάλος και τρανός. Φτιάχνει τα ωραιότερα σπίτια του κόσμου!

«Έχεις γενέθλια μια από τις πιο σημαντικές ημερομηνίες που σημάδεψαν την Ελλάδα!», μου είπε μόλις ήρθε προσφέροντάς μου μια τεράστια αγκαλιά λουλούδια.

Εγώ δεν πολυκατάλαβα τι εννοούσε αλλά φαντάστηκα ότι για να το λέει ο θείος θα έχει δίκιο. Αυτό που με παραξένεψε περισσότερο ήταν ότι στο άλλο χέρι κρατούσε άλλη μια ανθοδέσμη με κόκκινα και άσπρα γαρίφαλα.

«Τούτα τα λουλούδια θα πάμε να τα αφήσουμε στο Πολυτεχνείο μαζί»,  μου είπε αφού είδε ότι το βλέμμα μου περιεργαζόταν με μεγάλη περιέργεια τα γαρίφαλα.

«Στο Πολυτεχνείο; Εκεί που σπούδαζες;», απόρησα.

«Ναι, εκεί. Σήμερα γίνεται μια μεγάλη γιορτή. Μαζί σου γιορτάζω κι εγώ», απάντησε χαρούμενα.

«Γιορτάζεις κι εσύ; Και τόσα χρόνια γιατί δεν μου το είπες;», ρώτησα απορώντας για όλα αυτά.

«Γιατί τότε ήσουν μικρούλα ενώ τώρα που μεγάλωσες ακόμα ένα χρόνο μπορώ να σου πω για όλα όσα έγιναν εκείνο το βράδυ», είπε όλο σοβαρότητα ο θείος, ενώ με πήρε από το χέρι για να κάτσουμε στον μεγάλο καναπέ.

Η μαμά μας έφερε κουλουράκια και πορτοκαλάδες γιατί ο θείος ήταν αποφασισμένος να κουβεντιάσουμε. Ήταν φανερό ότι σήμερα θα μάθαινα μια ιστορία αλλιώτικη.

Μια ιστορία που συνέβη τότε, πριν από σαράντα χρόνια, την ίδια ημερομηνία με τα γενέθλιά μου! Είχα μεγάλη αγωνία να ακούσω τι είχε συμβεί.

«Ήταν 17 Νοέμβρη. 17 Νοέμβρη του 1973. Στην Ελλάδα είχαμε Χούντα».

«Χούντα; Δηλαδή;», ρώτησα αμέσως.

«Δηλαδή τυραννία. Κάποιοι άνθρωποι κυβερνούσαν με τυραννικό τρόπο την πατρίδα μας και δεν άφηναν τον κόσμο να νιώθει ελεύθερος. Να μιλάει ελεύθερα. Να γράφει ελεύθερα. Να τραγουδάει ελεύθερα. Ακόμα και να ζει ελεύθερα. Ήταν σαν να είχαν κλείσει τα στόματα όλων των Ελλήνων με το ζόρι».

«Όπως στην Κατοχή!», είπα, αφού θυμήθηκα όσα είχαμε πει με τη δασκάλα για την 28η Οκτωβρίου και τον φασισμό.

«Κάπως έτσι!», είπε ο θείος και συνέχισε… «Ο φασισμός είναι το χειρότερο πράγμα, παιδί μου! Είναι σαν να έχεις κάθε μέρα σκοτάδι και καθόλου φως. Σαν να αποφασίζουν άλλοι για το πώς θα ζεις, τι θα λες, πώς θα το λες και πού θα το λες».

«Δηλαδή δεν μπορεί να λες ελεύθερα τη γνώμη σου;».

«Ακριβώς! Ο φασισμός είναι ένα τέρας. Μάλιστα, τότε ήταν ένα μικρό τερατάκι που όσο περνούσε ο καιρός όλο και μεγάλωνε. Και όσο μεγάλωνε τόσο δεν άφηνε κανέναν να μιλήσει. Εκείνες τις μέρες ο φασισμός είχε μεγαλώσει πολύ! Τόσο πολύ που είχε μπει ακόμα και μέσα στα πανεπιστήμια».

 
«Και γιατί δεν έκανε κανένας τίποτα;», ρώτησα θυμωμένη.

«Επειδή οι περισσότεροι φοβόντουσαν! Φοβόντουσαν μη βρεθούν στη φυλακή. Ήταν ικανοί να σε φυλακίσουν για τα πιστεύω σου!».

«Μα αυτό είναι άδικο», φώναξα δυνατά.

«Φυσικά. Γι’ αυτό και οι φοιτητές αποφάσισαν να κάνουν κατάληψη μέσα στο Πολυτεχνείο. Να κάνουν μια αρχή για να διώξουνε το τέρας!».

«Τι είναι κατάληψη;», αναρωτήθηκα, αφού σήμερα μάθαινα τόσες καινούργιες λέξεις.

«Είναι όταν μια ομάδα ανθρώπων αποφασίζει να μπει και να παραμείνει σε ένα δημόσιο κτίριο μέχρι να ικανοποιήσουν το αίτημά της. Το δικό μας αίτημα ήταν να φύγει η Χούντα και να έρθει η Δημοκρατία!».

«Ήσουν κι εσύ εκεί, θείε Γιώργο;».

«Ναι, ήμουν εκεί, με συμφοιτητές μου. Φωνάζαμε συνθήματα κατά της Χούντας! Ψωμί-Παιδεία-Ελευθερία!», φώναξε ο θείος και σηκώθηκε όρθιος υψώνοντας το παράστημά του.

«Και δεν φοβήθηκες, θείε, μήπως έρθουν εκείνοι που ταΐζουνε το τέρας και σας διώξουν;».

Ο θείος γέλασε δυνατά και με αγκάλιασε σφιχτά λέγοντάς μου…

«Φοβηθήκαμε λίγο, αλλά ήταν τόσο δυνατή η προσμονή μας για μια ελεύθερη Ελλάδα που δεν λυγίσαμε καθόλου. Κλειστήκαμε μέσα, πίσω από τα κάγκελα, τραγουδώντας για τη δημοκρατία ενώ ο κόσμος μας έφερνε τρόφιμα, ρούχα και φάρμακα».

«Φάρμακα; Μα γιατί;».

«Γιατί δυστυχώς, Σοφάκι μου, έξω από το Πολυτεχνείο υπήρχαν και κάποιοι που δεν δίσταζαν να ασκήσουν βία. Ακόμα και στρατιώτες έστειλαν για να μας τρομάξουν».

Τρόμαξα κι εγώ με όλα αυτά που άκουγα. Ακούς εκεί να μη σε αφήνουν να μιλήσεις! Ακούς εκεί να μη σε αφήνουν να παλέψεις για το πιο πολύτιμο αγαθό που είναι η ελευθερία. Και το χειρότερο, να προσπαθούν να σε φοβίσουν ακόμα και με όπλα.

«Τα μισώ τα όπλα!», σκεφτόμουν, ενώ ο θείος συνέχιζε την αλλόκοτη αυτή ιστορία.

«Μέσα στο Πολυτεχνείο λειτουργήσαμε και ραδιοφωνικό σταθμό. Από εκεί και με τα μεγάφωνα που βγάλαμε έξω καλούσαμε όλο τον κόσμο να αντισταθεί στη Χούντα. Ακόμα και τα αδέρφια μας τους στρατιώτες καλούσαμε να έρθουν μαζί μας. Όμως εκείνα εκτελούσαν εντολές και φοβόντουσαν πιο πολύ από εμάς! Έτσι, δεν άργησε να γίνει το κακό…».

«Ποιο κακό, θείε μου;», ρώτησα με αγωνία.

«Σοφάκι μου, παρόλο που δεν επιτρέπεται από τους κανόνες του κράτους να μπαίνεις μέσα σε πανεπιστήμια και να εισβάλλει διαλύοντας τους φοιτητές, εκείνοι που πίστευαν στον φασισμό έκαναν ακριβώς το αντίθετο».

«Δεν σεβάστηκαν τους κανόνες του κράτους, δηλαδή;».

«Ναι, Σοφάκι μου, δεν σεβάστηκαν ούτε τους νόμους της δημοκρατίας ούτε τους κανόνες του κράτους. Κι έτσι, μόλις νύχτωσε αγρίεψαν τα πράγματα. Κάποιοι πίστεψαν ότι το τέρας που μεγάλωναν τόσα χρόνια θα ζούσε για πολλά χρόνια ακόμα κυβερνώντας την πατρίδα. Έτσι, εκείνοι έδωσαν εντολή για να βγουν οι στρατιώτες με τα τανκς στους δρόμους».

«Πω πω!... Και όπλα και τανκς. Σαν να γινόταν πόλεμος!», είπα. Μα τι παράξενα που ήταν όλα αυτά. Να γίνεται πόλεμος μεταξύ Ελλήνων. Στρατιώτες να επιτίθενται με όπλα και τανκς στους φοιτητές. Τι άσχημα πράγματα!, σκέφτηκα.

«Τραγουδούσαμε όλοι μαζί ενωμένοι τον Εθνικό μας Ύμνο, όταν ξαφνικά ένα τανκ μπήκε μέσα στο Πολυτεχνείο, πλάκωσε την πόρτα, σχεδόν την έλιωσε. Μα δεν έγινε μόνο αυτό. Πίσω από την πόρτα ήταν φοιτητές σκαρφαλωμένοι στα κάγκελα. Κι η πόρτα έπεσε πάνω στα παιδιά που καταπλακώθηκαν και έχασαν τη ζωή τους! Αυτό ήταν… η αρχή του τέλους. Η αρχή για να πέσει ο φασισμός!».

«Έδωσαν ακόμα και τη ζωή τους εκείνοι οι φοιτητές για την ελευθερία…», είπα λυπημένη.

«Ναι. Χρειάστηκε αυτή η εξέγερση των φοιτητών του Πολυτεχνείου για να έχουμε σήμερα δημοκρατία.
Για να μπορείς να μιλάς και να κυκλοφορείς ελεύθερα.

Για να μπορείς να σκέφτεσαι ελεύθερα. Κατάλαβες, λοιπόν, Σοφία μου, γιατί θέλω να πάμε σήμερα εκεί μαζί να αφήσουμε λίγα λουλούδια;».

«Κατάλαβα, θείε Γιώργο. Σήμερα με τα γενέθλιά μου γιορτάζουμε και την επέτειο της εξέγερσης του Πολυτεχνείου!».

«Είσαι πολύ σπουδαία!», είπε ο θείος και σηκώθηκε να πιάσει μέσα από το βάζο τα γαρίφαλα.

«Όχι, θείε! Εσύ είσαι σπουδαίος! Γιατί ένωσες τη φωνή σου μαζί με τους άλλους φοιτητές για τη δημοκρατία. Μα πάνω απ’ όλα γιατί μοιράστηκες μαζί μου αυτή την ιστορία!».

Στ’ αλήθεια νιώθω πολύ περήφανη που έχω γενέθλια μια μέρα σαν κι αυτή. Πολύ περήφανη που η 17 Νοέμβρη είναι η μέρα που έγινε η αρχή για να πέσει ο φασισμός.

Πήγαμε με τον θείο κι αφήσαμε εκείνα τα όμορφα γαρίφαλα. Κι όταν τ’ ακούμπησα έκανα μια ευχή:
Ποτέ ξανά μη ζήσει η πατρίδα μου τον φασισμό!

Ζήτω η δημοκρατία!
………………….
ΜΑΡΩ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗ

Περιοδικό ΠΑΡΑΘΥΡΟ ΣΤΗΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ ΤΟΥ ΠΑΙΔΙΟΥ (τ. 84, Νοέμβριος-Δεκέμβριος 2013)

Παππουδογιαγιάδες

Δυο παππούδες με μουστάκια

και οι δυο με γιλεκάκια.

Δυο γιαγιάδες με τακούνια

και οι δύο με μπαστούνια.

Άιντε, άιντε, άιντε,

στήσανε χορό.

Άιντε, άιντε, άιντε

πέρα στο χωριό.

Άιντε, άιντε

πιάνονται δυο δυο

παππουδογιαγιάδες

κι όλο το χωριό.

Δυο παππούδες με καπέλα

κι άλλοι δυο με φουστανέλα.

Δυο γιαγιάδες με γυαλάκια

και οι δυο με ταγιεράκια

Άιντε, άιντε, άιντε,

στήσανε χορό.

Άιντε κι έχει ανάψει

γλέντι φοβερό

Άιντε, άιντε

πιάνονται δυο δυο

παππουδογιαγιάδες

κι όλο το χωριό.

ΠΑΥΛΙΝΑ ΠΑΜΠΟΥΔΗ

…

Κάθε βδομάδα η Γιώτα Κοτσαύτη επιλέγει ένα κείμενο παιδικής λογοτεχνίας (παραμύθι ή ποίημα), διήγημα ή αποσπάσματα από βιβλία αγαπημένων λογοτεχνών.

Από τον Δεκέμβριο του 2014 φιλοξενούνται στη στήλη και ανέκδοτα κείμενα νέων δημιουργών.

Ένας εικονογράφος ή ζωγράφος καλείται να κάνει μία εικόνα με βάση το κείμενο που θα αναλάβει.

Περιμένουμε τις εικόνες, τις προτάσεις, αλλά και τις ιστορίες σας στην ηλεκτρονική διεύθυνση yotakotsafti1@yahoo.gr

…

Τη σημερινή εικόνα έκανε η Αθηνά-Μαρία Μιχοπούλου.

Γεννήθηκε στις 14 Μαρτίου 1971 στον Βόλο, όπου και κατοικεί με τα δύο της παιδιά, τη Φωτεινή και τον Φίλιππο.

Το 1992 πήρε το πτυχίο της νηπιαγωγού από την ιδιωτική σχολή Granits στην Αθήνα. Εργάστηκε στον Βρεφονηπιακό Σταθμό Βόλου για 4 χρόνια και, παράλληλα, φοίτησε στο δημόσιο Ι.Ε.Κ. Βόλου (τμήμα προσχολικής αγωγής).

Παρακολούθησε για έναν χρόνο μαθήματα στο τμήμα καλών τεχνών του Καλλιτεχνικού Οργανισμού του Δήμου Βόλου.

Ζωγραφίζει από τότε που θυμάται τον εαυτό της και σχεδόν πάντα σε ερασιτεχνικό επίπεδο.

Οι μεγάλες της αγάπες είναι τα παιδιά, τα  βιβλία, η μουσική, η θάλασσα, τα ζώα, οι ζεστές αγκαλιές, το φεγγάρι και ο Βόλος.

Πιστεύει πως η τέχνη, όταν προσεγγίζεται βιωματικά, αποκαλύπτει αλήθεια και μπορεί μ’ ένα μαγικό τρόπο να λυτρώνει και να αγγίζει.

…

Με αγάπη από τη Φλώρινα,

Γιώτα Κοτσαύτη.

…

Η σελίδα της στήλης «Ένα κείμενο, μία εικόνα» στο facebook:

https://www.facebook.com/pages/%CE%88%CE%BD%CE%B1-%CE%BA%CE%B5%CE%AF%CE%BC%CE%B5%CE%BD%CE%BF-%CE%BC%CE%AF%CE%B1-%CE%B5%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CE%BD%CE%B1/253798364810713?ref=bookmarks

Μπαλόνια

Τι μπαλόνια φουσκωτά

π’ ο μικρούλης μας κρατά.

Τα ’χει με κλωστή δεμένα,

μα ξεφεύγει και κανένα.

Του γλιστρούν εδώ κι εκεί

σαν αρνάκια στη βοσκή.

Τρέχει πίσω τους με βιάση

κι ο βοσκός να τα προφτάσει.

Τ’ αγεράκι που φυσά

νά, του πήρε τα μισά.

Φύγαν όλα τους και πάνε,

τα ’χασες, μικρέ τσοπάνε!

Ξαναμμένος για καλά,

να σταθούν τα προσκαλά.

Μπουμ! ακούεται στον αέρα.

Έσκασ’ ένα απ’ τη φοβέρα.

Γ. ΚΟΤΖΙΟΥΛΑΣ

…

Κάθε βδομάδα η νηπιαγωγός-συγγραφέας παιδικών βιβλίων Γιώτα Κοτσαύτη επιλέγει ένα κείμενο παιδικής λογοτεχνίας (παραμύθι ή ποίημα), διήγημα ή αποσπάσματα από βιβλία αγαπημένων λογοτεχνών.

Από τον Δεκέμβριο του 2014 φιλοξενούνται στη στήλη και ανέκδοτα κείμενα νέων δημιουργών.

Ένας εικονογράφος ή ζωγράφος καλείται να κάνει μία εικόνα με βάση το κείμενο που θα αναλάβει.

Περιμένουμε τις εικόνες, τις προτάσεις, αλλά και τις ιστορίες σας στην ηλεκτρονική διεύθυνση yotakotsafti1@yahoo.gr

…

Τη σημερινή εικόνα έκανε η Βασιλική Αθανασοπούλου.

Γεννήθηκα στη Βάρδα Ηλείας 13 Μαρτίου το 1970 και από τα 11 μου ζω στην Πάτρα. Είμαι παντρεμένη και με τον σύζυγό μου τον Κώστα έχουμε αποκτήσει δύο κόρες, την Ελένη και την Γεωργία, 5,5 κ 3,5 ετών.

Είμαι ελεύθερος επαγγελματίας στο χώρο της πώλησης, αλλά ζωγραφίζω από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου πάντα ερασιτεχνικά. Έχω παρακολουθήσει μαθήματα ζωγραφικής σε τμήμα του Δήμου ένα χρόνο. Επίσης έχω ασχοληθεί με την κεραμική, φόρμα και γυαλιά για πέντε χρόνια συστηματικά. Έχω κάνει δύο σεμινάρια έξι μηνών φωτογραφία και σκοτεινό θάλαμο για ασπρόμαυρη φωτογραφία.

Ζωγραφίζω και με τις μικρές με 'πινέλα', όπως λένε, με χρώματα νερού και κηρομπογιές.

Επίσης, κάνουμε πολλές κατασκευές με απλά ανακυκλώσιμα υλικά, υφάσματα και πηλό.

…

Με αγάπη από τη Φλώρινα,

Γιώτα Κοτσαύτη.

…

Η σελίδα «Ένα κείμενο, μία εικόνα» στο facebook:

https://www.facebook.com/pages/%CE%88%CE%BD%CE%B1-%CE%BA%CE%B5%CE%AF%CE%BC%CE%B5%CE%BD%CE%BF-%CE%BC%CE%AF%CE%B1-%CE%B5%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CE%BD%CE%B1/253798364810713?ref=bookmarks