Δεν
χρειάζεται να ξέρεις
για να έχεις φαντασία.
Μόνο διάθεση να μάθεις
και
πολλά πολλά βιβλία.
Μια φορά και έναν καιρό
ήταν ένα βιβλίο ακουμπισμένο στο τραπέζι της κουζίνας.
Η Ίριδα δεν ήξερε τι
πάει να πει «βιβλίο».
Ήταν πολύ μικρή
άλλωστε, όπως της έλεγαν όλοι όσοι ήξεραν να διαβάζουν.
Αλλά κι εκείνοι δεν
προτιμούσαν τα βιβλία, είχαν υπολογιστές, κινητά και tablet.
Το κορίτσι απορούσε, τι
είναι αυτό το μεγάλο «κουτί». Σε τι
χρησιμεύει και γιατί ποτέ κανείς δεν το μετακίνησε από το ξύλινο, ολοστρόγγυλο
τραπέζι.
Ρώτησε την μαμά, «Το διαβάζουν οι σπουδαγμένοι»
αποκρίθηκε εκείνη.
«Εγώ
μαμά είμαι σπουδαγμένη; Μπορώ να το διαβάσω;» την κοίταξε με
αγωνία η μικρή μας φίλη.
«Όχι
ακόμα παιδί μου. Καλύτερα να παίξεις με τα παιχνίδια σου».
Ρώτησε τον μπαμπά, «Α, και βέβαια μπορείς να το διαβάσεις. Απλά
ίσως το βαρεθείς στις πρώτες σελίδες. Δεν είναι σαν τον υπολογιστή που έχει
άπλετες εικόνες!».
Το κορίτσι μπερδεύτηκε.
«Τότε,
γιατί υπάρχουν βιβλία;» σκέφτηκε.
Αφού οι απαντήσεις που
της έδωσαν δεν της έλυσαν όλες τις απορίες, αποφάσισε να ξεκαθαρίσει το ζήτημα
μόνη της.
Έτσι πλησίασε το βιβλίο
και το άνοιξε.
Και, τότε, κάτι μαγικό
συνέβη!
Στην πρώτη σελίδα οι
ήρωες είχαν στήσει γιορτή! Ερωτευμένα ξωτικά χόρευαν υπό τη μουσική υπόκρουση
ενός μισοχαλασμένου κασετόφωνου, νεράιδες και πεταλούδες χρωμάτιζαν το
ασπρόμαυρο μοτίβο, περίεργα πλάσματα με ιδιαίτερη μορφή έπαιζαν κάθε λογής
παιχνίδι.
Από τη δεύτερη σελίδα
ξεπετάχτηκε ένα πολύχρωμο μπαλόνι σε σχήμα πεταλούδας.
«Καλωσόρισες
στον πολύχρωμο κόσμο μας!» είπε στην Ίριδα.
Εκείνη τότε της
απάντησε: «Μα είναι ασπρόμαυρος».
«Εξαρτάται
πώς το βλέπεις» της είπε το μπαλόνι. «Πάμε;».
«Πάμε».
Έτσι κι έγινε.
Η Ίριδα κρατήθηκε από
το σχοινί του μπαλονιού και μπήκε μέσα στο βιβλίο.
Τα ξωτικά άρχισαν να
την πλησιάζουν και να την περιεργάζονται.
-Ξέρουμε τι είναι αυτό που θέλεις να μάθεις.
-Μπορούμε
να σου πούμε και ας μην ξέρεις να γράφεις.
-Βιβλία
στον κόσμο υπάρχουνχιλιάδες.
-Για
τα παιδιά, για τους γονείς και για τις γιαγιάδες.
-Για
αστείους, για τρελούς, μα και για τους σοβαρούς.
-Δεν
χρειάζεται να ξέρεις τι λένε οι λέξεις.
-Αρκεί
να έχεις φαντασία…
-…και
μεγάλη διάθεση να παίξεις.
-Ξέρεις,
έχουμε πολλά εμείς να σου πούμε.
-Ιστορίες,
κατορθώματα, σκέψεις να μοιραστούμε.
-Και
όσο τα χρόνια περνούν και μαθαίνεις να διαβάζεις…
-…μπορείς
ξανά απ’ την αρχή μαζί μας να διασκεδάζεις.
-Δεν
χρειάζεται να ξέρεις για να έχεις φαντασία.
-Μόνο
διάθεση να μάθεις και πολλά πολλά βιβλία.
-Και
αν θες τόσο πολύ νέα μέρη να ανακαλύψεις…
-…μπορείς
από αυτό εδώ το βιβλίο να ξεκινήσεις.
-Μη
φοβάσαι, λοιπόν, σαν παιδί να ονειρευτείς.
-Ίσως και λιγάκι στον δρόμο να μπερδευτείς.
-Όσο
έχεις τις σελίδες, ταξίδια θα κάνεις.
-Της
καρδιάς τον προορισμό ποτέ δεν θα χάνεις.
-Είμαστε
τα πλάσματα που ζουν στην φαντασία…
-…και
ζωντανεύουν ξανά μέσα από τα βιβλία.
Η Ίριδα για μια στιγμή
σάστισε. Ύστερα χαμογέλασε.
Και, έτσι απλά, άρχισε
να φαντάζεται και να φτιάχνει σπίτια από γλυκά, μπαλόνια από χρυσόσκονη,
πλάσματα από μολύβι.
Μόλις έμαθε και τις
πρώτες της λέξεις, τα έφτιαχνε όλα από την αρχή, έκοβε και έραβε η φαντασία της
νέα μέρη, νέα πλάσματα, νέα όνειρα.
-Όταν πια μεγάλωσε και
έγινε σοβαρή και «σπουδαγμένη» -που
έλεγε και η μαμά της- άκουσε από κάποιον πως τα βιβλία είναι μόνο λέξεις που
τις διαβάζει εκείνος που ξέρει.
Και ξέσπασε σε γέλια.
«Δεν θα έχει γνωρίσει
τα ξωτικά» σκέφτηκε, αρπάζοντας ένα ακόμα βιβλίο από το παλιό, ξύλινο τραπέζι
της κουζίνας.
ΣΤΑΜΑΤΙΑ
ΚΑΛΛΙΒΩΚΑ (ανέκδοτο κείμενο)
…
Κάθε βδομάδα η νηπιαγωγός-συγγραφέας Γιώτα Κοτσαύτη επιλέγει
ένα κείμενο παιδικής λογοτεχνίας (παραμύθι ή ποίημα), διήγημα ή αποσπάσματα από
βιβλία αγαπημένων λογοτεχνών.
Ένας εικονογράφος ή ζωγράφος καλείται να κάνει μία εικόνα με
βάση το κείμενο που θα αναλάβει.
Περιμένουμε τις εικόνες, τις προτάσεις, αλλά και τις ιστορίες
σας στην ηλεκτρονική διεύθυνση yotakotsafti1@yahoo.gr
…
Την εικόνα έκανε η Σοφία
Χυτήρη.
Η Σοφία έχει τελειώσει βοηθός βρεφονηπιοκόμου (ΕΠΑΛ). Είναι
23 ετών και ζει στον Παντελεήμονα Κιλκίς. Η ζωγραφική είναι το χόμπι της.
…
Το κείμενο έγραψε η Σταματία
Καλλιβωκά.
Με λένε Σταματία Καλλιβωκά.
Σπουδάζω στο Τμήμα Επιστημών Εκπαίδευσης και Αγωγής στην
Προσχολική Ηλικία Πάτρας και η πρακτική στο Νηπιαγωγείο είναι ό,τι καλύτερο μου
έχει συμβεί.
Προτιμώ να περνώ το μεγαλύτερο μέρος της καθημερινότητάς μου
με τα παιδιά γιατί δεν τσιγκουνεύονται αγκαλιές και μου διδάσκουν πολύτιμα
μαθήματα, όπως το ότι ένα ουράνιο τόξο μετά τη βροχή, αδιαμφισβήτητα, είναι το
πιο σημαντικό γεγονός της ημέρας!
Θεωρώ πως τα παραμύθια είναι ένας τρόπος να εκφραζόμαστε, να επικοινωνούμε και να
γινόμαστε ξανά παιδιά.
Γραφώ για να μεταδώσω αισιοδοξία και προβληματισμό.
Τα σημαντικότερα στη ζωή είναι η υγεία και, φυσικά, τα
ουράνια τόξα!
Το μπλοκ της Σταματίας θα βρείτε εδώ:
…
Με αγάπη από τη Φλώρινα,
Γιώτα Κοτσαύτη.
…
Η σελίδα της στήλης «Ένα κείμενο, μία εικόνα» στο facebook:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Για πες μας, πώς σου φάνηκε;