Κάποτε, σε μια μικρή
καλύβα στους πρόποδες ενός βουνού, ζούσε μια νεαρή μητέρα με τον γιο της, που
τον αγαπούσε πάρα πολύ. Το δάσος αυτό ήταν φημισμένο για τα βατόμουρά του,
μεγάλα, κόκκινα και χυμώδη. Η μητέρα και το μωρό δεν έχαναν ευκαιρία να το
επισκέπτονται όταν τα μούρα ήταν ώριμα και να γεύονται τα νόστιμα αυτά φρούτα.
Έτσι έκαναν και τη μέρα
αυτή του Μεσοκαλόκαιρου που για τους λαούς του Βορρά θεωρείται μαγική.
Σκαρφάλωσαν στην πλαγιά του βουνού και έπεσαν πάνω στα μεγαλύτερα και πιο
χυμώδη βατόμουρα που είχαν συναντήσει ποτέ. Η μητέρα έκοβε προσεκτικά τα μούρα
για να μην αγκυλωθεί ο γιος της από τα αγκάθια και του τα έδινε για να τα φάει,
γελώντας και οι δυο τους, καθώς είχαν πασαλειφτεί από τους κόκκινους χυμούς.
Ξαφνικά μέσα στο πυκνό
δάσος, που χωρίς να το καταλάβουν είχαν εισχωρήσει, είδαν το άνοιγμα μιας
σπηλιάς. Σο βάθος της λαμποκοπούσαν σωροί χρυσάφι, ενώ στην είσοδο κάθονταν και
το φύλαγαν τρεις νεαρές κοπέλες.
— Έλα, νεαρή κυρία,
είπε μια από αυτές. Είναι Μεσοκαλόκαιρο, η γη έχει ανοίξει τους θησαυρούς της
και μπορείς να πάρεις όσα μπορέσεις να σηκώσεις από τα πολύτιμα αντικείμενα της
σπηλιάς.
Η φτωχή γυναίκα,
κρατώντας το μωρό στην αγκαλιά της, μπήκε με λαχτάρα στη σπηλιά. Άρπαξε και
έριξε μερικές φούχτες χρυσάφι στην ποδιά της. Το άγγιγμα του χρυσαφιού την
έκανε κάτι που δεν ήταν ποτέ στη ζωή της: φιλάργυρη. Άφησε κάτω το παιδί της
και γέμισε όσο μπορούσε την ποδιά της με χρυσάφι, ασήμι και διαμάντια και
έπειτα, αγκομαχώντας από το βάρος τους, βγήκε από τη σπηλιά.
Την ίδια στιγμή η πόρτα
της σπηλιάς έκλεισε αυτόματα και με κρότο, κλείνοντας το παιδί της μέσα, ενώ
ακούστηκε η φωνή μιας από τις κοπέλες μέσα από τη σπηλιά:
— Δύστυχη μητέρα! Από
τη φιλαργυρία σου έχασες το παιδί σου. Δεν θα μπορέσεις να το ξαναπάρεις παρά το
ερχόμενο Μεσοκαλόκαιρο, έναν χρόνο από τώρα.
Η κακόμοιρη γυναίκα
τότε μόνο συνειδητοποίησε τι είχε κάνει. Πέταξε το χρυσάφι που είχε στην ποδιά
της και άρχισε να χτυπάει την πόρτα με τις γροθιές της, παρακαλώντας να της
ανοίξουν. Μάταια όμως. Η πόρτα της σπηλιάς παρέμενε ασυγκίνητα και παγερά
κλειστή στα χτυπήματα, στις φωνές και στα δάκρυά της.
Κλαίγοντας η μητέρα
πήγε στην καλύβα της και από τότε, κάθε μέρα, ανέβαινε στη σπηλιά, αλλά η πόρτα
ήταν πάντα κλειστή. Αυτό γινόταν για βδομάδες και για μήνες. Πέρασε το
καλοκαίρι, το φθινόπωρο, ο χειμώνας, η άνοιξη, μπήκε το καλοκαίρι και ξανάρθε η
Γιορτή του Μεσοκαλόκαιρου.
Τη μέρα αυτή η μητέρα
βρέθηκε πρωί πρωί στον χώρο της σπηλιάς και με έκπληξή της είδε ότι η σπηλιά
ήταν ανοιχτή, μεγάλοι σωροί χρυσάφι λαμποκοπούσαν στο δάπεδό της, οι τρεις
κοπέλες περίμεναν στη θέση τους και κοντά τους το μικρό της αγοράκι να
μασουλάει ένα βατόμουρο.
— Έλα νεαρή κυρία,
είπαν πάλι τα κορίτσια. Είναι Μεσοκαλόκαιρο, η γη έχει ανοίξει τους θησαυρούς
της και μπορείς να πάρεις όσα μπορέσεις να σηκώσεις από τα πολύτιμα πράγματα
της σπηλιάς.
Η γυναίκα όρμησε στη
σπηλιά, ξέχασε το χρυσάφι, το ασήμι και τα μαργαριτάρια, άρπαξε στην αγκαλιά
της το πιο ακριβό απ’ όλα, το μωρό της και άρχισε να το καταφιλά. Ύστερα, χωρίς
να ρίξει ούτε μια ματιά στους θησαυρούς, γύρισε και βγήκε από τη σπηλιά
κρατώντας το παιδάκι.
— Μπορείς να πάρεις όσο
χρυσάφι θέλεις, της υπενθύμισε μια από τις κοπέλες.
— Δεν χρειάζομαι τίποτ’
άλλο όταν έχω το μωρό μου, είπε αυτή. Μόνο που έπρεπε να πάρω αυτό το σκληρό
μάθημα για να το καταλάβω.
(Ισλανδία)
ΧΡΗΣΤΟΣ
ΜΑΓΓΟΥΤΑΣ (Η Σοφία των Λαών, εκδόσεις Σαΐτα)
…
Κάθε βδομάδα η
νηπιαγωγός-συγγραφέας Γιώτα Κοτσαύτη επιλέγει ένα κείμενο παιδικής λογοτεχνίας
(παραμύθι ή ποίημα), διήγημα ή αποσπάσματα από βιβλία αγαπημένων λογοτεχνών.
Ένας εικονογράφος ή
ζωγράφος καλείται να κάνει μία εικόνα με βάση το κείμενο που θα αναλάβει.
Περιμένουμε τις
εικόνες, τις προτάσεις, αλλά και τις ιστορίες σας στην ηλεκτρονική διεύθυνση yotakotsafti1@yahoo.gr
…
Την εικόνα έκανε η Έλλη
Ζαρίφη.
Με λένε Έλλη Ζαρίφη και
σπούδασα Διαφήμιση και Μάρκετινγκ. Για κάποια χρόνια εργάστηκα στον χώρο των
εκδόσεων μέχρι που απέκτησα την πρώτη μου κόρη και εγκατέλειψα την καριέρα μου
για να αφοσιωθώ στα παιδιά μου. Η ζωγραφική ήταν πάντα κάτι που αγαπούσα.
Ξεκίνησα να ασχολούμαι πιο δυναμικά για χάρη των κοριτσιών μου, που τους άρεσε
να τους ζωγραφίζω διάφορες παραστάσεις και εικόνες. Σιγά σιγά άρχισαν να μου
ζητάνε ζωγραφιές και οι φίλες τους με αποτέλεσμα να μπει η ζωγραφική στην
καθημερινότητά μου. Ζωγραφίζω κυρίως για παιδιά αλλά και για μεγαλύτερα παιδιά
διότι είναι μια ασχολία που γεμίζει τη ζωή μου, με χαλαρώνει και μου προσφέρει
μεγάλη ευχαρίστηση. Τα περισσότερα «έργα» μου, βρίσκονται στη σελίδα :
…
Με αγάπη από τη
Φλώρινα,
Γιώτα Κοτσαύτη.
…
Η σελίδα του «Ένα
κείμενο, μία εικόνα» στο facebook:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Για πες μας, πώς σου φάνηκε;