Η Μέλαινα η Θαυμασία

Δεν είμαι μια συνηθισμένη γάτα. 

Με λένε Μέλαινα Θαυμασία και είμαι πριγκίπισσα από την Αφρική. Έτσι μου λέει η μικρή ανθρωπίνα που μου έδωσε το όνομά μου όταν με βρήκε να κλαψουρίζω κοντά σ’ έναν σκουπιδοντενεκέ. 

Μου είχε πει τότε ότι στην Αφρική ακόμα και τα παγωτίνια άσπρης σοκολάτας έχουν σχεδόν μαύρο χρώμα και γι’ αυτό είναι πολύ ακριβά. Επειδή η άσπρη σοκολάτα όταν είναι σχεδόν μαύρη είναι πολύ πιο ακριβή από μια συνηθισμένη άσπρη σοκολάτα και τότε εγώ ένιωσα πολύ περήφανη για το χρώμα μου παρ’ όλο που από τη σκόνη και τις βρομιές δεν ήταν και τόσο λαμπερό μαύρο.

Η ανθρωπίνα μου έχει μια μαμά και έναν μπαμπά που τη φωνάζουν Ρίνα Νιαουρίνα ή Ρίνα Γατομαζώχτρα ενώ το κανονικό της όνομα είναι Ειρήνη όπως και της γιαγιάς της.  

Η ίδια η Νιαουρίνα, όταν με βρήκε στον δρόμο, μου είπε ότι κι εκείνη είναι πριγκίπισσα όπως εγώ, και ότι στον νεραϊδόκοσμο ―όπου πηγαίνει και ζει κανονικά τα βράδια όταν όλοι οι άλλοι κοιμούνται― τη φωνάζουν πριγκίπισσα Ρίνα Νιαουρίνα Όλων των Μαύρων Γάτων. 

Η ανθρωπίνα μου πηγαίνει σχολείο το πρωί και γι’ αυτό είναι πολύ μορφωμένη και ξέρει πολλά πράγματα. Ξέρει και πώς να με βουρτσίζει και με χαϊδεύει πάντα με τρυφερότητα όπως ακριβώς μου αρέσει. Αυτό με βοηθάει πολύ στο να συγκρατούμαι και να μην τη νυχιάζω όπως το έχω συνήθειο από την εποχή που ζούσα κοντά σε σκουπιδοντενεκέδες και νύχιαζα όποιον με φοβέριζε ή πήγαινε να με κλοτσήσει ή να με αρπάξει από το σβέρκο.

Τις πρώτες μέρες, όταν μου έβαζε φαγητό στο μπολάκι μου η Νιαουρίνα μου κι εγώ έτρεχα σαν λιμασμένη να το καταβροχθίσω, μου έλεγε πάντοτε: 

«Μια αρχοντική γάτα όπως εσύ, δεν πρέπει να τρώει λαίμαργα κι ούτε να παίρνει το φαγητό της έξω από το μπολάκι και να το πηγαίνει πίσω από τον καναπέ». 

Μου μαθαίνει κι άλλα πράγματα, όλα όσα πρέπει να ξέρει μια γάτα από πριγκιπική γενιά που ζει σ’ ένα διαμέρισμα μια μεγάλης πόλης μακριά από την Αφρική όπου ακόμα και τα ανοιχτόχρωμα κάστανα είναι σχεδόν μαύρα, όπως λέει η Νιαουρίνα μου.

Εγώ την ακούω πάντοτε με προσοχή και εδώ και πολύ καιρό όποτε θέλω να κάνω κακά μου πηγαίνω πάντοτε στο κουτί με την ειδική άμμο. 

Τα βράδια, ξαπλώνουμε μαζί, η πριγκίπισσα Νιαουρίνα κι εγώ, και εκείνη μου διαβάζει όμορφα παραμύθια με Παπουτσωμένους Γάτους, με γάτες θαυμαστές και αριστοκρατικές όπως οι Αριστόγατες και άλλα με νεράιδες, μάγους και μάγισσες. 

Όταν μεγαλώσουμε και οι δύο, μπορεί να πάμε ένα ταξίδι στην Αίγυπτο όπου, όπως μου λέει η Νιαουρίνα, τα παλιά χρόνια τις λάτρευαν τις γάτες. 

Περίπου όπως λατρεύει κι εμένα η Νιαουρίνα Όλων των Μαύρων Γάτων. 

Μερικές φορές, όταν κοιμηθεί η Νιαουρίνα μου, βγαίνω έξω από το σπίτι από ένα μικρό πορτάκι σε μια μπαλκονόπορτα και πάω βόλτα στις γύρω κεραμιδοσκεπές. 

Εκεί, έχω την ελπίδα να γνωριστώ με έναν καλό γάτο που να ξέρει να εκτιμήσει την πριγκιπική μου καταγωγή και τους ευγενικούς μου τρόπους. 

Και τότε ―ποιος ξέρει;― μπορεί να γίνουμε και κάτι περισσότερο από φίλοι μ’ αυτόν. 

ΚΩΣΤΗΣ Α.ΜΑΚΡΗΣ (ανέκδοτο κείμενο)

 https://kostismakris.wordpress.com/

Το κείμενο γράφτηκε με αφορμή την καρτέλα της Γάτας της παραμυθοτράπουλας «Φτιάξε ένα παραμύθι».

http://enakeimenomiaeikona.blogspot.gr/2016/05/blog-post_57.html