Όλοι μας λίγο-πολύ δεν
νιώθουμε σούπερ ήρωες, κατά βάθος; Ότι ηλικία και να έχουμε. Πόσο μάλλον όταν
είμαστε παιδιά! Ονειρευόμαστε να πετάμε, να έχουμε υπερδυνάμεις, να σώζουμε
τους καλούς ανθρώπους από τους κακοποιούς κ. λ. π. Ένα τέτοιο όνειρο είχε και ο
μικρός Γιωργάκης που ήταν 8 χρονών και που έλεγε στη μαμά του «Να μου το
θυμηθείς, μαμά! Εγώ θα γίνω σούπερ ήρωας και εσύ θα είσαι περήφανη για μένα!» Η
μαμά του, η κυρά Καλλιόπη, περίφημη μαγείρισσα, του είπε πως είναι ήδη
περήφανη, αλλά καλό θα ήταν να βγάλει την μπέρτα του γιατί η ώρα του φαγητού
όλο και πλησίαζε.
Ο Γιωργάκης συμφώνησε
και έτρεξε στο δωμάτιο του. Εκεί τον περίμενε η Αλέκα, η οποία αντί για χέρια
είχε από ένα ουράνιο τόξο, απ’ όπου το δεξί είχε γεύση μουστάρδας και το
αριστερό γεύση μαγιονέζας. «Πάλι θα φας με τη μαμά;» τον ρώτησε η Αλέκα.
Εκείνος έκανε «ναι» με το κεφάλι του, έβγαλε την μπέρτα και την έριξε στο
πάτωμα. Η δωδεκάχρονη Αλέκα ζήλευε πάρα πολύ τον αδερφό της, γιατί σε αντίθεση
με αυτήν, εκείνος μπορούσε να παίζει ένα ηλεκτρονικό που ελέγχεις έναν
ιπποπόταμο και προσπαθείς να ξεφύγεις από έναν πυρηνικό πόλεμο που κάνουν οι
άνθρωποι, μετά μεταναστεύεις σε έναν πλανήτη όπου και φτιάχνεις αποικία μακριά
από τους άπληστους ανθρώπους και ζεις ειρηνικά για πάντα! Πολύ ωραίο βιντεοπαιχνίδι…
Τέλος πάντων, η Αλέκα
χαμήλωσε το κεφάλι και άρχισε να κλαίει σιγανά. Είναι δύσκολο να παίξεις ένα
ηλεκτρονικό με ουράνια τόξα αντί για χέρια. «Ω, πόσο δυστυχισμένη είμαι. Πόσο
θα ήθελα να είχα χέρια!...» έλεγε και ξανά έλεγε η Αλέκα… Ο Γιωργάκης έφτασε
στην κουζίνα και αντίκρισε το πλούσια στρωμένο τραπέζι, με κύριο φαγητό,
κοκκινιστό κόκορα! «Μιαμ-μιαμ» έκανε ο Γιωργάκης.
Αμέσως μετά, άρχισε να
ταρακουνιέται το σπίτι! Όλοι έμειναν αποσβολωμένοι! Μετά από ένα κλάσμα του
δευτερολέπτου έγινε σεισμός 30 ρίχτερ. Μιλάμε για χαμό, όχι αστεία! Γκρεμίστηκε
όλο το σπίτι, αλλά ευτυχώς κανείς δεν έπαθε τίποτα. Ο Γιωργάκης έβαλε τα
κλάματα. «Μην κλαις άλλο, Γιωργάκη μου. Ο μπαμπάς θα στεναχωριέται που σε
βλέπει από εκεί ψηλά. Θα φτιάξουμε καινούριο σπίτι» τον παρηγόρησε η κυρά
Καλλιόπη, αλλά ο Γιωργάκης αποκάλυψε πως δεν έκλαιγε για το σπίτι, αλλά για το
ότι δεν μπορούσε να φάει τον κόκορα γιατί εξαιτίας του σεισμού, καλύφθηκε από
χαλάσματα και τις σκόνες! Η μαμά του άνοιξε το στόμα της να μιλήσει, αλλά δεν πρόλαβε
γιατί έφτασε η Αλέκα κοντά τους. «Μαμά, τιμώρησε με! Εγώ ευθύνομαι για τον
σεισμό γιατί ένωσα τα δύο ουράνια μου τόξα και όλοι ξέρουμε πως αν ενώσεις
μουστάρδα με μαγιονέζα, βγαίνει μια σως, τόσο νόστιμη, που όλος ο κόσμος της
γειτονιάς έτρεξε να την δοκιμάσει και από τα ποδοβολητά τους διέλυσαν το
σπίτι!» εξήγησε η Αλέκα.
Όμως η κυρά Καλλιόπη
δεν μπορούσε να κρατήσει κακία σε κανένα από τα παιδιά της. Πλησίασε την Αλέκα,
της χάιδεψε τα μαλλιά, και της είπε να τη βοηθήσει να χτίσουν ένα σπίτι. Τότε η
Αλέκα αφήνιασε και άρχισε να χτυπάει τα πόδια της στο πάτωμα. «Μα όχι! Πρέπει
να με τιμωρήσεις γιατί ευθύνομαι για την καταστροφή του σπιτιού και πρέπει να
μου κόψεις τα ουράνια τόξα που έχω για χέρια, που κακώς μου έκανες δώρο όταν
έχασα τα πάνω άκρα μου και να τα αντικαταστήσεις με κανονικά χέρια και…» Η κυρά
Καλλιόπη χαμογέλασε πονηρά: «Μήπως αυτό τι έκανες για να παίξεις με εκείνο το
ηλεκτρονικό;» Η Αλέκα χαμήλωσε το κεφάλι της και είπε «ναι».
Με το που έγινε αυτό, η
κυρά Καλλιόπη εξαφανίστηκε! Ο Γιωργάκης γούρλωσε τα μάτια. Στη θέση της
αξιολάτρευτης μαγείρισσας, εμφανίστηκε μια γιγάντια γυναίκα – κύκλωπας,
περίεργα ντυμένη και κοιτούσε με το μεγάλο μάτι της την Αλέκα. «Ποια είσαι
εσύ;» τη ρωτήσανε και τα δύο παιδιά ταυτόχρονα. Εκείνη χωρίς να σταματάει να
κοιτάει την Αλέκα, αποκάλυψε πως ήταν η θεά Ειλικρίνεια, η πραγματική μορφή της
μητέρας τους. Αποκάλυψε επίσης, πως την περίμενε καιρό αυτή τη στιγμή που η
Αλέκα θα έλεγε έστω και μια φορά την αλήθεια. Μα η Αλέκα άρχισε να νιώθει πάρα
πολύ άσχημα τώρα και είπε από μέσα της: «Μα εγώ ψέματα είπα! Δεν ένωσα τα
ουράνια τόξα μου και δεν ευθύνομαι εγώ για την καταστροφή. Απλά ήθελα να με
τιμωρήσει για να αποκτήσω χέρια και να παίξω επιτέλους το ηλεκτρονικό με τον
ιπποπόταμο».
Τότε η θεά Ειλικρίνεια,
γέλασε και έκανε και τρίτη αποκάλυψη: «Το ήξερα πως θα έρθουν έτσι τα πράγματα
και πως είπες ψέματα. Αν δεν έλεγα πως χαιρόμουν που είπες την αλήθεια δεν θα
παραδεχόσουν, έστω κι από μέσα σου, πως λες ψέματα. Επιτέλους! Τώρα μπορώ να
ησυχάσω…» Η θεά Ειλικρίνεια, πήρε την ανθρώπινη μορφή της και αγκάλιασε τα δύο
της παιδιά. Έπειτα με την παλάμη της έστειλε μια ακτίνα στα ουράνια τόξα της
Αλέκας και αυτά αντικαταστάθηκαν με δύο ανθρώπινα χέρια. Τώρα μπορούσε να
εκπληρωθεί το όνειρο της μικρής.
«Είσαι η σούπερ ηρωίδα
μου!» είπε η κυρά Καλλιόπη στην κόρη της και ο Γιωργάκης έτρεξε γρήγορα να βρει
κάτι στα συντρίμμια. Γύρισε γεμάτος περηφάνια με την μπέρτα του στο χέρι, η
οποία παραδόξως δεν έπαθε τίποτα, και την φόρεσε στους ώμους της αδερφής της.
«Σου αξίζει περισσότερο από μένα», είπε ο Γιωργάκης γεμάτος δέος.
Και τότε έγινε κάτι
συνταρακτικό: Άνοιξαν οι ουρανοί και έπεσε από εκεί ένα πνεύμα, πάνω στη γη,
δίπλα ακριβώς από τους πρωταγωνιστές μας. Το πνεύμα πήρε την μορφή ενός
μεγαλόπρεπου θεού που ακούει στο όνομα «Θάρρος». «Το σχέδιο μου δούλεψε ρολόι:
Χαίρομαι που ο γιος μου ο Γιωργάκης δεν ζήλεψε την αδερφή του. Επίσης χαίρομαι
που στήνω καλές πλεκτάνες γιατί εγώ έπεισα την γυναίκα μου να γκρεμίσει το
σπίτι για να πετύχει το σχέδιο να πει την αλήθεια η Αλέκα!» είπε γεμάτος χαρά ο
Θάρρος. Έπειτα με την γυναίκα του χτύπησαν παλαμάκια και το σπίτι τους χτίστηκε
και επαναφέρθηκε όπως ήταν πριν. Μόνο που ξαφνικά ο Θάρρος δάκρυσε λίγο γιατί
μπορεί το σπίτι να φτιάχτηκε, αλλά ο νόστιμος κόκορας, δυστυχώς, ήταν μες στη
σκόνη και δεν μπορούσε να φαγωθεί. Κρίμα.
Τα μέλη της οικογένειας
του δήλωσαν, ότι θα έτρωγαν οτιδήποτε αυτή τη στιγμή. Ο Θάρρος δεν έχασε τις
ελπίδες του. Πήρε την ανθρώπινη μορφή του και κέρασε την οικογένεια του στο
σουβλατζίδικο του αφεντικού του. Όλοι έκαναν μια μπουκιά το γεύμα τους. Και
φεύγοντας, ο Θάρρος πήρε και τα λεφτά από το κατσουφιασμένο αφεντικό του γιατί
κατάφερε και κέρδισε το στοίχημα που είχαν βάλει εξ’ αρχής για το πώς θα
καταφέρει η οικογένεια του να φάει από το μαγαζί το οποίο φημίζεται για την
άσχημη γεύση των φαγητών του…
ΝΙΚΟΣ
ΠΟΛΥΧΡΟΝΟΠΟΥΛΟΣ (κείμενο-εικόνα)
…
Κάθε βδομάδα η
νηπιαγωγός-συγγραφέας Γιώτα Κοτσαύτη επιλέγει ένα κείμενο παιδικής λογοτεχνίας
(παραμύθι ή ποίημα), διήγημα ή αποσπάσματα από βιβλία αγαπημένων λογοτεχνών.
Ένας εικονογράφος ή
ζωγράφος καλείται να κάνει μία εικόνα με βάση το κείμενο που θα αναλάβει.
Περιμένουμε τις
εικόνες, τις προτάσεις, αλλά και τις ιστορίες σας στην ηλεκτρονική διεύθυνση yotakotsafti1@yahoo.gr
…
«Γεννήθηκα στον Πειραιά
στις 13 Ιουλίου του 1992. Ο κόσμος με δέχτηκε απλόχερα… Τον δέχτηκα κι εγώ…
έτσι ήρθα πραγματικά στον κόσμο. Αγάπησα τη χρυσή κοπέλα που λέγεται Τέχνη και
λάτρεψα το πνεύμα της που λέγεται Συγγραφή. Ένα απλό μολύβι μπορεί να
μεταμορφώσει ολόκληρο τον κόσμο. Ίσως όχι ριζικά, μιας και οι καταστάσεις
αλλάζουν, αλλά οι μπουκιές του πνεύματος παραμένουν. Οι κολώνες της πανέμορφης
χρυσής κοπέλας στέκονται πάντα δίπλα της να την προστατεύουν, αλλά και
ταυτόχρονα να με ενθαρρύνουν πως όχι, η Τέχνη δε θα μείνει άστεγη! Όχι ακόμα.
Όσο για τον στυλοβάτη του ναού της κοπέλας, θα δεχτεί τα ταπεινά μου βήματα,
που πλησιάζουν με δέος το χρυσό αυτό θαύμα.
Θα καταφέρω, όμως, να
ξεπεράσω τα δύσκολα εμπόδια που μου ανέθεσε ο πατέρας της κοπέλας ή θα μπλεχτώ
στα πολύπλοκα πλοκάμια που έχει για γένια; Ένα είναι σίγουρο: Ότι ακόμα και να
αποτύχω, θα έχω πετύχει!»
Ο Νίκος Πολυχρονόπουλος
σπούδασε στο Τμήμα Εικαστικών κι Εφαρμοσμένων Τεχνών στην όμορφη και πολύχρωμη
Φλώρινα.
Πέρα από τη ζωγραφική,
ασχολείται με εικονογραφήσεις βιβλίων.
• 2013 εικονογράφησε το βιβλίο του
Δημόκριτου Τσουκάπα «Του ουρανού τα παραμύθια», Εκδόσεις Ζήτη.
• 2014 εικονογράφησε το βιβλίο της
Γεωργίας Σταυριανέα «Στίλης Τριφύλης- Ταξίδι στον πλανήτη Φις-Τι-Κιού»,
Εκδόσεις Φυλάτος.
• 2014 εικονογράφησε το βιβλίο του
Γιώργου Πολύδωρου «Ο καλύτερός μου φίλος», Εκδόσεις Φυλάτος.
• 2015 έγραψε και εικονογράφησε το
βιβλίο «Σταματίτιδα», Εκδόσεις Φυλάτος.
• 2015 πήρε μέρος στην Έκθεση
Ζωγραφικής «Περί έρωτος διασταυρώσεις» ζωγραφίζοντας την Αγάπη και τον Έρωτα.
• 2015 εικονογράφησε το
Ημερολόγιο-Ανεκδοτολόγιο του Γιάννη Σερβετά «Ένα παιδί ακόμα μετράει τ’ άστρα»,
Εκδόσεις Ιανός.
• 2016 Έγραψε το βιβλίο «Κόσμο Κινγκ»
και εικονογράφησε το εξώφυλλό του, Εκδόσεις Easywriter.gr.
• 2016 Έγραψε το βιβλίο «Λουίζα» και
εικονογράφησε το εξώφυλλό του Εκδόσεις Easywriter.gr.
• 2016 Έγραψε το βιβλίο «Το χρυσό
Μενίρ: Ο Ναός της Πολυξένης» και εικονογράφησε το εξώφυλλό του, Εκδόσεις
Easywriter.gr.
• 2016 Εικονογράφησε το εξώφυλλο και το
εγχειρίδιο από το μουσικό CD «Δυόμιση χρόνια αργότερα» του συγκροτήματος «Κακώς
Πρέπει».
• 2016 Πήρε μέρος στην καλοκαιρινή
Έκθεση Ζωγραφικής «Πινελιές στο φως του Αιγαίου» που πραγματοποιήθηκε στην
Σαντορίνη και στην Πάρο.
• 2016 Εικονογράφησε το βιβλίο του
Θεοφάνη Θεοφάνους: «Όσα φέρνει η ώρα στης ποίησης τη χώρα», Εκδόσεις Άνεμος.
• 2017 Εικονογράφησε το βιβλίο του
Γιάννη Μύρτση: «Η πέτρα της τύχης», Εκδόσεις Φυλάτος.
Μόνιμος συνεργάτης της
λογοτεχνικής στήλης «Ένα κείμενο, μία εικόνα» της Γιώτας Κοτσαύτη και του
ηλεκτρονικού λογοτεχνικού περιοδικού Book Tour.
Το 2014 ολοκλήρωσε με
επιτυχία τη Διευρυμένη Πρακτική Άσκηση στο 2ο Δημοτικό Σχολείο Φλώρινας.
E-mail επικοινωνίας: nikolaos-p@hotmail.com
…
Με αγάπη από τη
Φλώρινα,
Γιώτα Κοτσαύτη.
…
Η σελίδα του «Ένα
κείμενο, μία εικόνα» στο facebook:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Για πες μας, πώς σου φάνηκε;