Αν το φθινόπωρο ήταν γυναίκα…

Αν το φθινόπωρο ήταν γυναίκα, θα είχε μαλλιά πορτοκαλοκίτρινα στολισμένα με φύλλα. Θα αγαπούσε την ποίηση και τον καφέ. Θα κουβαλούσε παντού ένα μικρό σημειωματάριο και θα έγραφε διαρκώς χαϊκού. Θα είχε τρία παιδιά -τρία ζωηρά αγόρια- με κόκκινα μάγουλα και τεράστια μάτια. Θα περίμενε πώς και πώς τον αδελφό της τον Χειμώνα να πάρει τη θέση της, για να μπορέσει να ξαποστάσει στο τζάκι, συντροφιά με τον αγαπημένο της. Να ψήσουν κάστανα και να πιουν σαγκριά. Μέχρι να ερχόταν εκείνη η στιγμή, θα ‘χε να σημειώσει πολλά στο ημερολόγιό της. Το άνοιγμα των σχολείων. Γιορτές και παγκόσμιες μέρες. Θα ‘πρεπε να βιαστεί να μαζέψει τα μήλα και τα κυδώνια. Να στρώσει στο σπίτι τα χαλιά και τις κουβέρτες. Ν’ ανάψει κεριά αρωματικά. Ο φίλος της ο αέρας δεν θ’ αργούσε να την καλέσει για ζεστή σοκολάτα…

Φθινόπωρο.

Μια γυναίκα αγαπημένη.

Μάνα. Αδελφή. Σύντροφος. Φίλη.

Καλώς να ορίσει!

Γιώτα Κοτσαύτη