Σεπτέμβρης

Παντού επικρατούσε μία εκκωφαντική ησυχία. Στην παραλία, ερημιά. Στους δρόμους, ερημιά. Στα μαγαζιά, ερημιά. Στην καρδιά της, ερημιά. Λίγη ώρα νωρίτερα, είχε αποχαιρετήσει την τελευταία φίλη του καλοκαιριού. Σε λίγο θα έφευγε και αυτή. Είχε ήδη μπει ο Σεπτέμβρης. Τις τελευταίες μέρες είχε χάσει κάθε ενδιαφέρον. Ακόμη και η θάλασσα είχε χάσει την αίγλη της. Μια μελαγχολία γέμιζε την ψυχή της. «Πάει και αυτό το καλοκαίρι» σκέφτηκε. Όμως, τι καλοκαίρι! Πόσες τρέλες στη θάλασσα! Πόσα πάρτι με φωτιές και κιθάρες στην παραλία! Πόσες φορές είδε τον ήλιο να ανατέλλει μέσα από την θάλασσα, από τη βεράντα της καλύτερης φίλης της. Όλα είχαν τελειώσει!

Ντριν! Το τηλέφωνο διέκοψε τις σκέψεις της. Ήταν η Στέλλα, που την προηγούμενη χρονιά μοιραζόταν το ίδιο θρανίο. 

-     Πού είσαι; Δεν γύρισες ακόμη;;!!! Κανονίσαμε με τα παιδιά συνάντηση για να καλωσορίσουμε την καινούρια χρονιά!

-     Για πότε; ρώτησε, ελπίζοντας να μην είναι για την ίδια μέρα.

-     Αύριο στις 8, απάντησε η Στέλλα.

-     Τέλεια! Θα σου τηλεφωνήσω το βράδυ, μόλις επιστρέψω! Το μυαλό της πλημμύρισε με τα πρόσωπα των συμμαθητών της που είχε να δει τρεις ολόκληρους μήνες.

-     Έχω να σου πω πολλά! είπε η Στέλλα και έκλεισε το τηλέφωνο για να την κάνει να ανατριχιάσει από ευχάριστη αγωνία.

«Πώς να πέρασαν άραγε; Θα έχουν αλλάξει; Και πόσο καιρό έχουμε να τα πούμε με τη Στέλλα!» Έτρεξε να ετοιμάσει τα πράγματα της. 

Η καινούρια περιπέτεια είχε ήδη ξεκινήσει.  

ΟΛΥΜΠΙΑ ΡΑΛΛΗ

Είμαι η Ολυμπία Ράλλη. Γεννήθηκα και μεγάλωσα στη Θεσσαλονίκη. Σπούδασα Φυσική στο ΑΠΘ. Με συναρπάζουν όλα τα επιτεύγματα του ανθρώπινου πνεύματος είτε αφορούν την επιστήμη, είτε την τεχνολογία, είτε την τέχνη, είτε τη φιλοσοφία!