Ζούσε κάποτε ένας
νεαρός που ήταν τεμπέλης. Μισούσε τη δουλειά περισσότερο απ’ οτιδήποτε άλλο
στον κόσμο. Και με τα μυαλά που είχε έφτασε να καταστραφεί. Δεν είχε τίποτε να
φάει, τίποτε για να ταΐσει τη γυναίκα και το παιδί του. Στο σπίτι δεν υπήρχε
ούτε ένα ψίχουλο ψωμί, ούτε μια δεκάρα. Τι να κάνει;
Πήγε τότε ο νεαρός
τεμπέλης σ’ ένα γέρο σοφό. «Συμβούλεψέ με, παππούλη, τι να γίνει, τι να κάνω;»
λέει ο τεμπέλης. «Στο σπίτι δεν υπάρχει ούτε ένα ψίχουλο ψωμί, ούτε μια δεκάρα.
Δεν έχουμε ούτε ξύλα, ούτε ρούχα. Δεν έχω τίποτα απολύτως, είμαι ο φτωχότερος
άνθρωπος στον κόσμο. Πού να πάω, σε ποιον να παραπονεθώ;»
Ο σοφός ήταν ένας
φαφούτης μπαμπόγερος με μισόκλειστα μάτια. Λέει λοιπόν:
«Δηλαδή εσύ είσαι ο πιο
φτωχός άνθρωπος στον κόσμο και δεν έχεις τίποτε;»
«Ναι, παππούλη, δεν έχω
τίποτε. Ούτε μια δεκάρα.»
«Εγώ», λέει ο σοφός,
«έχω ένα σεντούκι γεμάτο χρυσάφι. Δώσε μου το αριστερό σου χέρι για χίλια
νομίσματα.»
Ο τεμπέλης σάστισε:
«Πώς να σου δώσω το
χέρι μου; Είναι δυνατόν να δώσει κανείς το χέρι του; Υπάρχουν άραγε στον κόσμο
τόσα χρήματα που να μπορείς να δώσεις το χέρι σου γι’ αυτά; Και τι θα κάνω
δίχως χέρι; Πώς θα ζήσω, πώς θα δουλέψω;»
«Α, θέλεις να δουλέψεις
κιόλας;» λέει ο σοφός. «Τότε το πόδι; Μήπως μπορείς να μου δώσεις ένα πόδι; Σου
δίνω χίλια χρυσά νομίσματα.»
«Μα πώς μπορώ να δώσω
το πόδι μου;» λέει ο τεμπέλης. «Μετά δεν θα μπορώ να περπατήσω! Τι θα είναι η
ζωή μου δίχως πόδια; Όχι, δε σου το δίνω!»
«Τότε, λοιπόν, δώσε μου
για χίλια νομίσματα ένα μάτι», λέει ο σοφός.
«Ένα μάτι; Μα εσύ στ’
αλήθεια δεν είσαι στα καλά σου! Και λένε κιόλας πως είσαι σοφός! Ποιος θα έδινε
το μάτι του; Όχι, δε θα μείνω δίχως μάτι!»
«Τότε τα δόντια», λέει
ο σοφός.
«Τα δόντια; Μα πώς θα
τρώω δίχως δόντια; Πώς θα ζήσω δίχως δόντια; Πώς θα μιλάω;»
«Τότε, μήπως τυχόν δε
λυπάσαι τη μύτη σου; Πόσο στοιχίζει η μύτη σου;»
«Δίχως μύτη θα είμαι
τόσο παράξενος! Θα με βλέπουν όλοι και θα φεύγουν. Όχι, δεν δίνω τη μύτη μου.»
Λέει ο σοφός:
«Βλέπεις, λοιπόν; Είπες
ότι δεν έχεις απολύτως τίποτε. Κι όπως φαίνεται έχεις δυνατά χέρια, γρήγορα πόδια,
κοφτερά μάτια, γερά δόντια, όμορφη μύτη… Πρόσθεσε σ’ αυτά τα νιάτα και την
υγεία σου και φαίνεται πως εσύ είσαι πλουσιότερος από μένα, βλέπεις εγώ δεν έχω
τίποτε απ’ αυτά. Όμως, εσύ, καλέ μου, έχεις έναν πραγματικό θησαυρό! Πήγαινε να
δουλέψεις και να χαρείς τη ζωή, δεν σου λείπει τίποτα».
Ο τεμπέλης ευχαρίστησε
το γέρο και έφυγε.
Λένε πως από τότε
άρχισε να δουλεύει και από τότε έχει στο σπίτι του όλα τα καλά.
ΤΟ
ΚΟΥΤΣΟ ΛΕΛΕΚΙ (Λαϊκά παραμύθια των Ουζμπέκων)
Απόδοση
ιστορίας: Μ. Βατάγκιν
Εκδόσεις
Μάλις-Σύγχρονη Εποχή.
…
Η Γιώτα Κοτσαύτη
επιλέγει κείμενα παιδικής λογοτεχνίας (παραμύθια ή ποιήματα), διηγήματα ή
αποσπάσματα από βιβλία αγαπημένων λογοτεχνών.
Ένας εικονογράφος ή
ζωγράφος καλείται να κάνει μία εικόνα με βάση το κείμενο που θα αναλάβει.
Περιμένουμε τις
εικόνες, τις προτάσεις, αλλά και τις ιστορίες σας στην ηλεκτρονική διεύθυνση yotakotsafti1@yahoo.gr
…
Τη σημερινή εικόνα
έκανε η Κατερίνα Φυρογένη.
Η Κατερίνα γεννήθηκε το
1992 στη Θεσσαλονίκη, όπου και κατοικεί. Έχει τελειώσει το Παιδαγωγικό Τμήμα
Νηπιαγωγών Φλώρινας και έχει παρακολουθήσει πολλά παιδαγωγικά συνέδρια,
σεμινάρια και ημερίδες. Ασχολείται με το σκίτσο και το ελεύθερο σχέδιο.
Στοιχεία επικοινωνίας:
Η σελίδα της Κατερίνας:
…
Με αγάπη από τη
Φλώρινα,
Γιώτα Κοτσαύτη.
…
Η σελίδα του «Ένα
κείμενο, μία εικόνα» στο facebook:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Για πες μας, πώς σου φάνηκε;