Η ιστορία του ηλιοτρόπιου

Το ηλιοτρόπιο δεν ήταν πάντοτε λουλούδι, όπως σήμερα. Ήταν μια ψηλόκορμη, λυγερή κι όμορφη κόρη, που την έλεγαν Κλυτία. Κι ήταν θυγατέρα του Ωκεανού. Τόσο ήταν ωραία, ώστε τη συμπάθησε ο φωτοδότης θεός Ήλιος και ζήτησε να την παντρευτεί. Τον ίδιο αγάπησε τον Ήλιο κι η Κλυτία κι από ώρα σε ώρα θα γίνονταν οι γάμοι τους. Η Αφροδίτη όμως, επειδή είχε θυμώσει με τον Ήλιο, τον έκανε να λησμονήσει την Κλυτία και να θελήσει για γυναίκα του τη Λευκοθόη. Η Κλυτία, πικραμένη, απογοητευμένη, δεν μπορούσε με τίποτα να παρηγορηθεί. Έμενε έξω στα λιβάδια και στα χωράφια, νηστική, μισόγυμνη, αχτένιστη. «Εννιά μέρες μήτε έφαγε μήτε ήπιε τίποτα» λέει ο Οβίδιος. «Μόνο με τη δροσιά της νύχτας και με τα δάκρυά της πάσκισε να ξεγελάσει την πείνα και τη δίψα της. Και σ’ όλο αυτό το διάστημα δε σάλεψε από το χώμα, μα παρακολουθούσε με τα μάτια τον ολόλαμπρο θεό κατά τη διαδρομή του στον ουρανό. Κι έμεινε εκεί για πάντα. Το σώμα της κόλλησε στο χώμα. Τα μέλη της τα σκέπασε θανάσιμη ωχρότητα και μεταμορφώθηκαν σε άχρωμο μίσχο. Το κεφάλι της έγινε λαμπερό λουλούδι, που αν και οι ρίζες του το κρατούν δεμένο στη γη, αυτό γυρίζει διαρκώς κατά τον Ήλιο, που τον λατρεύει ακόμα, έστω κι έτσι όπως είναι μεταμορφωμένο».

ΧΑΡΗΣ ΣΑΚΕΛΛΑΡΙΟΥ,

Μύθοι και περίεργα από τον κόσμο των φυτών, εκδόσεις βιβλιοπωλείον της Εστίας.