Με το βλέμμα στον ουρανό

…Χιλιάδες και χιλιάδες χρόνια οι άνθρωποι -από τότε που φάνηκε στη γη ο άνθρωπος- το βλέμμα τους το είχανε στραμμένο πάντα κατά τον ουρανό. Ας ζούσανε στη γη. Ας τρυγούσανε τα καλά της. Κείνοι ζηλεύανε τον ουρανό και τ’ άμυαλα πουλιά του, λαχταρούσαν το πέταγμα. Μα γιατί τον ουρανό; Τι ζητούσαν απ’ τον ουρανό; Δεν τους χωρούσε τάχα η γη; Η γη ήταν πλούσια, γεμάτη φρούτα, σιτάρια, λουλούδια. Έπειτα είχε τη θάλασσα γεμάτη από ψάρια και όστρακα. Απέναντι σ’ αυτά τι είχε ο ουρανός; Τίποτα. Ήταν άδειος. Το σωστό σωστό. Όμως κάτι υποσχότανε στον άνθρωπο: Το πέταγμα. Τίποτ’ άλλο. Ένα απλό πέταγμα. Χωρίς μάλιστα να σου δίνει φτερά. Τα φτερά έπρεπε να τα κάνεις μόνος σου. Και γι’ αυτό πάλευαν οι καημένοι οι άνθρωποι χιλιάδες χρόνια και δοκίμαζαν, κι έπεφταν…

ΜΕΝΕΛΑΟΣ ΛΟΥΝΤΕΜΗΣ, Ο Ίκαρος, εκδόσεις Ελληνικά Γράμματα.