Γεια σας είμαι ο Πίκιου
το πιγκουινάκι και θα σας ταξιδέψω σε ένα ταξίδι στο παρελθόν.
Όταν γεννήθηκα ήμουν εσωτερικά
σαν τους άλλους πιγκουίνους, αλλά εξωτερικά είχα κάτι διαφορετικό. Μαύρα πόδια αντί
για φανταχτερά πορτοκαλί.
Όλα ήταν υπέροχα στη
ζωή μου πριν έρθουν οι άνθρωποι. Με πήραν μακριά από την οικογένειά μου, σε
έναν χώρο που τον έλεγαν ζωολογικό κήπο.
Δεν λέω ότι δεν πέρασα
καλά. Οι άνθρωποι εκεί με αγαπούσαν και με πρόσεχαν.
Εγώ όλη τη μέρα έκανα
βουτιές, κωλοτούμπες και μπουρμπουλήθρες αλλά αυτό που μου άρεσε πιο πολύ ήταν που
έβλεπα τα ρούχα των ανθρώπων. Ήθελα και εγώ να αποκτήσω τέτοια ρούχα.
Μια μέρα πήρα απόφαση
να το σκάσω. Εκείνο το βράδυ έκανα ένα σάλτο και βγήκα έξω από τον ζωολογικό
κήπο. Εκεί έξω βρήκα και είδα πολλές βιτρίνες με ρούχα αλλά πώς θα έμπαινα
μέσα; Μετά κάτω στον δρόμο βρήκα φυλλάδια με σχεδιασμένα ρούχα επάνω αλλά ούτε
αυτά φοριούνται…
Ήταν ήδη πολύ αργά
έπρεπε να επιστρέψω στον ζωολογικό κήπο. Όταν ξημέρωσε και με χτύπησε ο
λαμπερός ήλιος δεν είχα καθόλου όρεξη να δω τους ανθρώπους γιατί θα έβλεπα αυτά
τα φανταχτερά ρούχα.
Έκανα μια δεύτερη προσπάθεια.
Το επόμενο βράδυ, ενώ περπατούσα, είδα ένα
σπίτι και είχε πάνω σε κάτι σύρματα ρούχα αμέτρητα. Αμέσως έτρεξα και
άρχισα να τα φοράω. Μόλις βρήκα αυτά που μου αρέσουν κατευθείαν έφυγα για τον
ζωολογικό κήπο. Ήμουν πολύ χαρούμενος!
Το σπίτι απ’ όπου πήρα
τα ρούχα ήταν του Αι Βασίλη. Ήταν λιγουλάκι μεγάλα αλλά και πάρα πολύ κόκκινα.
Την επόμενη μέρα όλοι η
άνθρωποι με κοιτούσαν και τα μάτια τους δεν ξεκολλούσαν από επάνω μου γιατί τα φόρεσα, ανέβηκα σε έναν
βράχο και άρχισα να γελάω σαν τον Αι Βασίλη: « χο χο χο…».
Μετά όλα εξελίχτηκαν. Με
πήγαν σε διαγωνισμούς, σε φεστιβάλ και σε άλλους ζωολογικούς κήπους οπού έκανα
καινούργιους φίλους.
Το όνειρο μου ήταν να
δω από κοντά τον Αϊ Βασίλη. Δεν έχει πραγματοποιηθεί αλλά τουλάχιστον έχω καταφέρει
να γίνω σαν αυτόν -δηλαδή να κάνω τον κόσμο χαρούμενο.
Τώρα όμως πρέπει να σας
πω κάτι. Ένα μυστικό ένα μεγάλο μυστικό. Ακόμα και σήμερα φοράω αυτά τα ρούχα
και δεν θέλω να τα βγάλω από επάνω μου ποτέ…
…
Το παραμύθι έγραψε η
μαθήτρια Ιωάννα Σουλτανίδου με αφορμή την παραμυθοκαρτέλα του Πιγκουίνου:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Για πες μας, πώς σου φάνηκε;