Επίκαιρο

Ήρθε σήμερα στην τάξη

φοβισμένος και σκυφτός,

δεν μας κοίταζε στα μάτια

μα καθόταν σιωπηλός.

«Ποιο είναι το βουβό παιδάκι;»

την κυρία μου ρωτώ.

«Είναι ο Ζάκερι» μου λέει,

«από τόπο μακρινό».

«Θες να παίξουμε, παιδάκι;

Ιστορίες να σου πω;

Μήπως θες να είσαι ο κλέφτης

κι αστυνόμος να 'μαι εγώ;».

Το χεράκι μου πιστόλι

κάνω και πυροβολώ

με κοιτάζει τρομαγμένος

και το όπλο μου ξεχνώ.

«Τι συμβαίνει, φιλαράκι;

Γιατί τρέμεις σαν κλαδί;

Γιατί κλαις κι αναστενάζεις

σαν μπαμπούλα να χεις δει;»

Την απάντηση μού δίνει

η κυρία σκεφτική.

Το παιδάκι γιατί κλαίει

και γιατί αναφιλεί.

Ο Ζάκερι από τα δάση

έφτασε κυνηγημένος

κι από σιδερένια όπλα

έμεινε σημαδεμένος.

Μήπως είναι απ' τη Συρία;

Την Τουρκία; Το Ιράν;

Το Σουδάν, την Παλαιστίνη

ή απ' το Αφγανιστάν;

«Την καταγωγή δεν είδα»,

μου απάντησε η κυρία

«μα αληθινά σας λέω

πως δεν έχει σημασία.

Κι ούτε πρέπει να ρωτάμε

το τι γράφουν τα χαρτιά

αλλά σ' όλους ν' απαντάμε

πως απλά είναι Παιδιά!»

ΖΩΗ ΡΑΛΛΗ

Γεννήθηκα το 1969 στην Θεσσαλονίκη και μεγάλωσα στον Φοίνικα, μια απλή και λαϊκή γειτονιά.

Από μικρή ηλικία, αγάπησα τα βιβλία και το διάβασμα, γιατί με τη βοήθεια τους άντεξα  δύσκολες καταστάσεις.

Μεγαλώνοντας σπούδασα νηπιαγωγός και εργάζομαι σε ένα δημόσιο νηπιαγωγείο της πόλης μου.

Δεν έπαψα στιγμή να αγαπάω το διάβασμα και να προσπαθώ να κάνω και τα παιδιά να το αγαπήσουν.

Πολύ συχνά τις σκέψεις μου  για όσα συμβαίνουν γύρω μου τις κάνω ποιήματα για μικρά και μεγάλα παιδιά.