Ο βασιλιάς Μάρκος

Μια φορά και ένα καιρό σε ένα μακρινό μέρος υπήρχε μια μικρή φιλήσυχη πόλη που όλοι ζούσαν ευτυχισμένοι. Η πόλη αυτή λεγόταν Νοβατάρ και κυβερνιόταν από το βασιλιά Μάρκο και τη βασίλισσα Ειρήνη που είχαν ένα γιό, τον πρίγκιπα Φίλιππο.

Ο Βασιλιάς Μάρκος στέφθηκε μετά τον θάνατο του πατέρα του, εφόσον ήταν μοναχογιός ανάμεσα σε τέσσερεις αδελφές. Την θέση του στον θρόνο πήρε όταν ήταν μόλις είκοσι ενός ετών.

Ο πρίγκιπας Φίλλιπος ήταν ένα χαρούμενο και πολύ ενεργητικό αγοράκι που πολλές φορές έκανε ζημιές και πολύ φασαρία ως αποτέλεσμα να κουράζει υπερβολικά την μαμά του, που υπεραγαπούσε. Στο σχολείο δύσκολα έκανε φίλους και πολλές φορές έπεφτε θύμα εκφοβισμού. 

Όταν ο Φίλιππος ήταν δέκα ετών άρχισε να συμπεριφέρεται παράξενα, να μιλάει μόνος του και να είναι μοναχικός. Η μαμά του που τον λάτρευε άρχισε να ανησυχεί αλλά δεν του είπε τίποτα μέχρι που άρχισε να της λέει ότι τον παρακολουθούν.

Η βασίλισσα Ειρήνη πήγε τον μικρό Φίλλιπο σε ένα ψυχολόγο ο οποίος όταν τον εξέτασε είπε ότι το παιδί είναι πολύ έξυπνο και ότι δεν έχει τίποτα. Για καλό και για κακό πήγαν και σε άλλο ψυχολόγο ο οποίος της είπε ότι ο Φίλλιπος είναι απλά ατίθασος. Όταν γύρισαν στο βασίλειο είπαν τα καλά νέα και στο βασιλιά και εκείνος χάρηκε πολύ που ο γιό του, που κάποτε θα κυβερνούσε το βασίλειο, ήταν καλά.

Έτσι περάσαν τα χρόνια και ο Φίλλιπος έκλεισε τα δεκαοκτώ. Πήγε στο στρατό, σπούδασε και αρραβωνιάστηκε μια κοπέλα από πλούσια οικογένεια, τη Σμαραγδένια. Την αγάπησε πολύ την Σμαραγδένια και για χάρη της πήγε να ζήσει στο τόπο της, ώστε να είναι κοντά στους γονείς της. Όμως και η Σμαραγδένια αγαπούσε τον Φίλλιπο πολύ και η βασίλισσα ένιωθε ευτυχισμένη που το παιδί της ήταν χαρούμενο.

Πέρασαν τρία χρόνια, και ο Φίλλιπος επέστρεψε στο βασίλειο μόνος του και στα κακά του χάλια. Ήταν αδυνατισμένος, ατημέλητος με μακριά γενειάδα και πολύ λυπημένος. Είχε χωρίσει οριστικά με τη  Σμαραγδένια. Αυτό ήταν ένα μεγάλο χτύπημα για τον Φίλλιπο και όσο περνούσε ο καιρός τόσο χειροτέρευε. Μίλαγε μόνος του, γέλαγε δυνατά όλη την ώρα και κλειδωνόταν στο δωμάτιό του. Δεν άλλαζε ρούχα, έτρωγε μόνος του και πολλές φορές εξαφανιζόταν για ώρες ή για μέρες.

Ο βασιλιάς ήταν πολύ στεναχωρημένος για αυτό καθόταν μονίμως στον θρόνο του γιατί δεν ήθελε να βγαίνει και να ακούει τα σχόλια που αφορούσαν τον Φίλλιπο. Ώσπου μια μέρα αποφάσισε, αφού πλέον όλοι είχαν καταλάβει ότι κάτι δεν πήγαινε καλά με τον γιό του, να χαρίσει ένα σεντούκι χρυσά φλουριά σε όποιον θα κατάφερνε να κάνει καλά το παιδί του.

Ενθουσιάστηκαν πολλοί επιστήμονες στη μικρή πόλη αλλά όχι μόνο. Ερχόντουσαν από μακριά όταν άκουγαν για το τεράστιο ποσό ανταμοιβής. Όλοι προσπάθησαν να κάνουν καλά τον Φίλλιπο με φάρμακα και μια, δύο φορές που ο Φίλιππος πήρε τα φάρμακα αυτά ήταν ένας άλλος άνθρωπος. Η βασίλισσα και ο βασιλιάς έκλαιγαν από την χαρά τους όταν έβλεπαν το παιδί τους χαρούμενο ξανά, σεβαστικό και πάνω από όλα λογικό. Όμως ο Φίλλιπος δεν ήθελε με τίποτα να παίρνει την αγωγή του και έτσι επανερχόταν στον παλιό του εαυτό.

Μέχρι που μια μέρα ήρθε ένας χαρισματικός ψυχίατρος που δεν έδωσε φάρμακα στον Φίλλιπο γιατί είπε ότι πρώτα θα γιατρέψει την ψυχή του και θα του δώσει την κατάλληλη αγωγή όταν κερδίσει την εμπιστοσύνη του. 

Ο Φίλλιπος μετά από δύο χρόνια συμμορφώθηκε παίρνοντας τη σωστή αγωγή και παρακολουθώντας συνεδρίες με τον ψυχίατρο.  Ο ψυχίατρος ήταν δίπλα του για όσο καιρό χρειάστηκε και αρνιόταν την αμοιβή μέχρι να δει ότι ο Φίλλιπος είχε αναγνωρίσει το πρόβλημά του και μπορούσε πλέον να ζει μια φυσιολογική ζωή.

ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΛΟΥΚΙΑ

(Τα κείμενα δημοσιεύονται στην αρχική τους μορφή, όπως τα λάβαμε, χωρίς καμία παρέμβαση)