Βράδυ
Χριστουγέννων κι εγώ παίρνω τη θέση μου δίπλα στο χριστουγεννιάτικο δέντρο. Τα
λαμπιόνια κρέμονται σαν μικρά κρυσταλλάκια που έχουν κλέψει όλο το φως από το
δωμάτιο. Τα στολίδια με κοιτάζουν προκλητικά όμορφα διψώντας για την προσοχή μου.
Το βλέμμα μου χαϊδεύει με φροντίδα κάθε ένα ξεχωριστά. Όλα έχουν και μια
ιστορία κλειδωμένη μέσα τους. Κι εγώ καλούμαι, κάθε φορά τέτοια εποχή καλή ώρα,
να ελευθερώσω τις μνήμες.
Να, εκείνος ο
πάνινος Αϊ-Βασίλης ήρθε στη συντροφιά μας πριν από πολλά χρόνια, τότε που
πήγαινα γυμνάσιο ακόμη. Ήταν δώρο της κολλητής μου όταν με βοήθησε να
στολίσουμε το δέντρο. Άραγε τι να κάνει τώρα; Έχω καιρό να την πάρω τηλέφωνο.
Το ασημένιο ελαφάκι μπήκε στην παρέα μας όταν γεννήθηκε το πρώτο μου παιδί, ο
Μάνος μου. Το πιο πολύτιμο στολίδι όμως το κρατάω ακόμη στα χέρια μου σαν θησαυρό.
Θέλει ειδική μεταχείριση. Είναι ένα ξεφτισμένο χρυσαφένιο αστέρι που συνήθιζε η
γιαγιά μου να βάζει στην κορφή του δέντρου πριν ανάψουμε τα φωτάκια. Ύστερα μ’
έπαιρνε στην αγκαλιά της και μου ψιθύριζε παραμύθια για σκανταλιάρηδες
καλικάντζαρους στ’ αυτί. Έτσι, για το καλό της μέρας. Ήταν αστέρι η γιαγιά μου…
Βασιλεία Αργυροπούλου
Πηγή: Χριστούγεννα
που δεν τελειώνουν ποτέ!, Εκδόσεις Σαΐτα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Για πες μας, πώς σου φάνηκε;