Παπαρούνα

 

Παπαρούνα στο λιβάδι από το πρωί ως το βράδυ
καμαρώνει αργοσαλεύει, πιο ψηλά να πάει γυρεύει,
να της δουν τα τόσα κάλλη άνθρωποι και τόσοι άλλοι.

Από της φωτιάς τη φλόγα κι απ’ του σταφυλιού τη ρώγα,
από την αυγή τ’ Απρίλη κι απ’ της κοπελιάς τα χείλη
πήρε χρώμα, πήρε κάλλη, δέτε την μικροί μεγάλοι.

Βάφει κόκκινα τα πλάγια και στους κάμπους σπέρνει μάγια,
κόκκινο σκουφάκι βάζει, πρώτη τη Λαμπρή γιορτάζει
και της χαίρονται τα κάλλη γέροι, νιοι, μικροί, μεγάλοι.

Χάρης Σακελλαρίου