Ο παππούς μάζεψε τα παιδιά γύρω του και -σαν παραμύθι-
άρχισε να λέει:
Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένας γίγαντας, ένας
μεγάλος γίγαντας, τόσο μεγάλος, όσο σαράντα εκατομμύρια άνθρωποι μαζί.
Τον ίδιο καιρό κάπου κοντά στο γίγαντα ήταν κι ένας
νάνος. Ένας μικρός νάνος.
Νάνος και γίγαντας ζούσαν ο καθένας στον τόπο του
χωρίς να ενοχλεί ο ένας τον άλλο. Τους χώριζε άλλωστε ένα τεράστιο αυλάκι, μια
ολόκληρη θάλασσα.
Κάθε πρωί ο μεγάλος γίγαντας έβανε στο στόμα του τα
δυο του χέρια, τα ‘κανε χωνί και φώναζε στο μικρό νάνο: «Γεια σου, γείτονα».
Έπαιρναν τη φωνή του τα κύματα και την πήγαιναν κατευθείαν στ’ αυτιά του μικρού νάνου. Άρπαζε τότε κι
εκείνος έναν τεράστιο κόχυλα, εφτά φορές πιο μεγάλο απ’ το μπόι του, και
φώναζε: «Γεια σου και σένα».
Ένα πρωί όμως ο μεγάλος γίγαντας φόρεσε ένα περίεργο
καπέλο και μια ακόμα πιο περίεργη στολή. Φόρεσε και κάτι μεγάλες μπότες και μετά
έκανε ένα μεγάλο πήδημα, έφτασε μπροστά
στην πόρτα του μικρού νάνου και, βανοντάς του μια λόγχη μπροστά στην κοιλιά,
του είπε : «Ήρθα να σου πάρω το σπίτι σου΄ παραδώσου!».
Ο μικρός νάνος στην αρχή το πέρασε για χωρατό. «Κοίτα
χωρατατζής που ναι ο μεγάλος γίγαντας!» σκέφτηκε. Και φέρνοντας στο νου του το
γνωστό τους χαιρετισμό, του φώναξε:
-Γεια σου, γείτονα!
Ο γίγαντας όμως δεν καταλάβαινε πια από τέτοια. Πίεσε
τη λόγχη πάνω στην κοιλιά του μικρού νάνου και άγρια του ξαναφώναξε:
-Παραδώσου!
Ο μικρός νάνος τότε κατάλαβε. Πέταξε τον τεράστιο
κόχυλα, που μ’ αυτόν φώναζε το «γεια σου, γείτονα», και απομακρύνθηκε λίγο΄
κοίταξε λυπημένος κατάματα το μεγάλο
γίγαντα και χωρίς κανέναν φόβο του είπε:
-Όχι, δεν παραδίνομαι!
Αμέσως μετά έτρεξε, έφτασε στο μικρό καλύβι του και σε
λίγο ξαναγύρισε κρατώντας στα χέρια του μια σφεντόνα. Στάθηκε μπροστά στο
γίγαντα και περίμενε.
Ο μεγάλος γίγαντας τα ‘χασε για λίγο. Ύστερα χύθηκε
πάνω στο μικρό νάνο θέλοντας να τον συντρίψει. Έγινε όμως κάτι απίστευτο. Ο
μικρός νάνος νίκησε το μεγάλο γίγαντα! Ο μεγάλος γίγαντας το βαλε στα πόδια…
Έτσι οι Έλληνες του σαράντα, όπως ο μικρός νάνος του
παραμυθιού, όταν η Ιταλία ζήτησε να της παραδώσουν τη χώρα τους, απάντησαν,
όπως και κείνος, μ’ ένα θαρραλέο και αποφασιστικό ΟΧΙ!
Δεν είναι όμως μόνο πως είπαν το ΟΧΙ. Το διαφέντεψαν
στη συνέχεια παλικαρίσια και νικηφόρα πάνω στις βουνοκορφές.
ΓΑΛΑΤΕΙΑ ΣΟΥΡΕΛΗ, Ντο-ρε-μι κι ένα σκυλί,
εκδόσεις Ψυχογιός, Αθήνα 1988.
…
Κάθε βδομάδα η
Γιώτα Κοτσαύτη επιλέγει ένα κείμενο
παιδικής λογοτεχνίας (παραμύθι ή ποίημα), διήγημα ή αποσπάσματα από βιβλία
αγαπημένων λογοτεχνών.
Από τον Δεκέμβριο του
2014 φιλοξενούνται στη στήλη και ανέκδοτα κείμενα νέων δημιουργών.
Ένας εικονογράφος ή
ζωγράφος καλείται να κάνει μία εικόνα με βάση αυτά.
Περιμένουμε τις
εικόνες, τις προτάσεις, αλλά και τις ιστορίες σας στην ηλεκτρονική διεύθυνση yotakotsafti1@yahoo.gr
…
Τη σημερινή εικόνα έκανε ο Νίκος Πολυχρονόπουλος.
«Γεννήθηκα στον Πειραιά
στις 13 Ιουλίου του 1992. Ο κόσμος με δέχτηκε απλόχερα… Τον δέχτηκα κι εγώ…
έτσι ήρθα πραγματικά στον κόσμο».
Ο Νίκος Πολυχρονόπουλος
τελείωσε το 1ο ΕΠΑΛ Πειραιά. Τώρα είναι πεμπτοετής φοιτητής στο Τμήμα
Εικαστικών κι Εφαρμοσμένων Τεχνών στην όμορφη και πολύχρωμη Φλώρινα.
Πέρα από τη ζωγραφική,
ασχολείται με την εικονογράφηση.
Έχει εικονογραφήσει τα
βιβλία:
1.«Του ουρανού τα
παραμύθια», Τσουκάπας Δημόκριτος,
εκδόσεις Ζήτη.
2.«Στίλης Τριφύλης-
Ταξίδι στον πλανήτη Φις-Τι-Κιου», Γεωργία Σταυριανέα, εκδόσεις Φυλάτος.
3.«Ο καλύτερός μου
φίλος», Γιώργος Πολύδωρος, εκδόσεις Φυλάτος.
Είναι σταθερός
συνεργάτης της Γιώτας Κοτσαύτη και της στήλης της «Ένα κείμενο, μία εικόνα».
Το 2014 ολοκλήρωσε τη Διευρυμένη Πρακτική
Άσκησή του στο 2ο Δημοτικό Σχολείο Φλώρινας.
Η σελίδα του Νίκου στο facebook:
…
Με αγάπη από τη
Φλώρινα,
Γιώτα Κοτσαύτη.
…
Η σελίδα «Ένα κείμενο,
μία εικόνα» στο facebook:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Για πες μας, πώς σου φάνηκε;