Η χρυσή καρδιά ενός μικρού πρίγκιπα

Τα παλιά τα χρόνια ζούσε σε μια μακρινή χώρα ένα πολύ ευτυχισμένο πριγκιπόπουλο. Όλη την ώρα γελούσε και το πρόσωπό του ακτινοβολούσε, όπως τα διαμάντια στις αχτίδες του ήλιου.

Όλοι πίστευαν ότι η ευτυχία του οφειλόταν στο γεγονός ότι, σαν ήταν πολύ μικρό, η γιαγιά του του είχε φορέσει στο λαιμό ένα φυλαχτό με μια μαγική καρδιά και είχε πει: «Όσο φορά αυτή τη χρυσή καρδιά, θα είναι ευτυχισμένος και χαρούμενος! Προσέξτε μην τη χάσει!»

Όλοι όσοι είχαν αναλάβει την ανατροφή του μικρού πρίγκιπα πρόσεχαν σαν τα μάτια τους τη χρυσή του καρδιά, από την οποία εξαρτιόταν η καλοσύνη και η χαρά του.

Μια μέρα όμως τον βρήκαν στον κήπο του παλατιού εντελώς αγνώριστο: θλιμμένο, μελαγχολικό, απελπισμένο. Δε χρειάστηκαν πολύ για να δουν ότι έλειπε η χρυσή καρδιά, που τόσο είχαν συνηθίσει να βλέπουν στο στήθος του.

Το πριγκιπόπουλο έπεσε να πεθάνει από τη στεναχώρια του. Όσο κι αν έψαξαν οι άνθρωποι του παλατιού, δε στάθηκε δυνατό να τη βρουν.

«Θα κάνω κι εγώ μια προσπάθεια», σκέφτηκε ο μικρός πρίγκιπας. «Δεν μπορεί να την κατάπιε η γη, κάπου θα τη βρω».

Την άλλη μέρα ξεκίνησε νωρίς με το χάραμα. Έψαξε στους πλατιούς δρόμους της πόλης και στα στενοσόκακα των φτωχοσυνοικιών, στα μαγαζιά και στις αυλές, στα περιβόλια και στα χωράφια. Κανένα αποτέλεσμα!

Είχε αρχίσει να νυχτώνει, όταν ο νεαρός πρίγκιπας, απογοητευμένος και κουρασμένος, θλιμμένος και πεινασμένος, χτύπησε την πόρτα του πρώτου χωριατόσπιτου που βρέθηκε μπροστά του.

Του άνοιξε ένα αγόρι της ηλικίας του και τον οδήγησε στο μοναδικό δωμάτιο του σπιτιού. Εκεί η μητέρα νανούριζε το μωρό της, ο πατέρας τακτοποιούσε τα σύνεργα της δουλειάς του στα ράφια του τοίχου, ένα δεκαεξάχρονο κορίτσι ετοίμαζε το τραπέζι και ο συνομήλικος νεαρός ξαναπήγε να φροντίσει το άναμμα της φωτιάς στο τζάκι.

Φαίνονταν όλοι τόσο χαρούμενοι! Το τραγούδι της μητέρας προς το μωρό, η ήρεμη και διασκεδαστική φωνή του πατέρα, καθώς διηγιόταν τα συμβάντα της μέρα, τα αστεία των δυο αδελφών και τα γέλια τους ακούγονταν κελαρυστά μες στη νύχτα.

«Μα πού είναι οι χρυσές καρδιές σας»; ρώτησε παραξενεμένο το πριγκιπόπουλο. «Πώς μπορείτε να είστε τόσο ευτυχισμένοι χωρίς τις χρυσές καρδιές σας;»

«Δεν καταλαβαίνω τι θες να πεις», του απάντησε χαμογελώντας η κοπέλα. «Φαίνεται ότι είναι κάποιο συναρπαστικό παραμύθι… Θα μας το πεις αργότερα, όταν, μετά το φαγητό, η μητέρα αρχίσει να μας διηγείται ιστορίες;»

Το πριγκιπόπουλο δεν καταλάβαινε τίποτα.

«Μπορώ να βοηθήσω κι εγώ σε κάτι;» ρώτησε, επειδή ένιωθε άβολα να στέκεται άπραγο, ενώ όλοι έκαναν κάτι.

«Ασφαλώς και μπορείς», απάντησε το αγόρι. «Έλα να με βοηθήσεις να σπάσουμε αυτά τα κλαδιά για τη φωτιά».

Το πριγκιπόπουλο βοήθησε το αγόρι να τσακίσει τα κλαριά, την κοπέλα να στρώσει το τραπέζι, τον πατέρα να τοποθετήσει στη σειρά τα εργαλεία του στα ράφια, ακόμα και τη μητέρα να στρώσει την κούνια του μωρού.

Χωρίς να το προσέξει και το ίδιο, ένιωθε τόσο χαρούμενο και ευτυχισμένο, που ξέχασε ότι δε φορούσε πια τη χρυσή καρδιά του και γελούσε ξένοιαστα με το γνωστό μουσικό γέλιο του που τόσο αγαπούσαν όλοι.

Μετά το λιτό φαγητό, βοήθησε να μαζέψουν τα πιάτα, έπαιξε με τα δυο αδέλφια, φαντάστηκαν ότι η φωτιά ήταν ένας απέραντος ήλιος που ζέσταινε και φώτιζε την πλάση. Άκουσε με απόλαυση τις ιστορίες της μητέρας και διηγήθηκε κι αυτός τη δική του ιστορία, για τη χρυσή καρδιά του, που η κοπέλα τη βρήκε καταπληκτική. Από καιρό σε καιρό το γέλιο του, μαζί με το γέλιο των άλλων παιδιών, ακουγόταν να σπάζει τη σιωπή της νύχτας.

«Είναι παράξενο», είπε το πριγκιπόπουλο, πιο πολύ σα να μιλούσε στον εαυτό του. «Είμαι τόσο χαρούμενος, σα να έχω βρει τη χρυσή καρδιά μου –κι ακόμα πιο πολύ».

«Και βέβαια την έχεις βρει, φίλε μου. Μόνο που τώρα τη φοράς μέσα σου –και δεν πρόκειται  να τη χάσεις ποτέ πια!» του είπε ο καινούργιος του φίλος.

(Ένα παραμύθι από την Ουγγαρία)

ΧΡΗΣΤΟΣ ΜΑΓΓΟΥΤΑΣ, Η σοφία των λαών, 111 θαυμάσιες ιστορίες από όλο τον κόσμο, εκδόσεις Φαντασία.

…

Η Γιώτα Κοτσαύτη επιλέγει κείμενα παιδικής λογοτεχνίας (παραμύθια ή ποιήματα), διήγηματα ή αποσπάσματα από βιβλία αγαπημένων λογοτεχνών.

Από τον Δεκέμβριο του 2014 φιλοξενούνται στη στήλη και ανέκδοτα κείμενα νέων δημιουργών.

Ένας εικονογράφος ή ζωγράφος καλείται να κάνει μία εικόνα με βάση αυτά.

Περιμένουμε τις εικόνες, τις προτάσεις, αλλά και τις ιστορίες σας στην ηλεκτρονική διεύθυνση yotakotsafti1@yahoo.gr

…

Τη σημερινή εικόνα έκανε η Μαρία Φλωριάν.

 Η Μαρία Φλωριάν-Φλωριανού γεννήθηκε το 1987 στην Αθήνα, όπου και μεγάλωσε. Σπούδασε 3D Animation και τώρα διανύει το τελευταίο έτος  στην Σχολή Καλών Τεχνών Φλώρινας. Της αρέσει να εικονογραφεί και να φτιάχνει δικά της κόμιξ και ιστορίες.  Ονειρεύεται μια μέρα οι κόσμοι που ζωγραφίζει να γίνουν αληθινοί για να μπορούμε να ζούμε όλοι ευτυχισμένοι.

Συνεργάζεται με τις εκδόσεις Φυλάτος και σύντομα θα κυκλοφορήσουν τα πρώτα παιδικά βιβλία που έχει εικονογραφήσει η ίδια.

Η σελίδα της Μαρίας στο  facebook:

https://www.facebook.com/illustrations.of.dreams?fref=ts

…

Η σελίδα «Ένα κείμενο, μία εικόνα» στο facebook:

https://www.facebook.com/pages/%CE%88%CE%BD%CE%B1-%CE%BA%CE%B5%CE%AF%CE%BC%CE%B5%CE%BD%CE%BF-%CE%BC%CE%AF%CE%B1-%CE%B5%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CE%BD%CE%B1/253798364810713?ref=bookmarks