1
Κοίταξε το ρολόι του. Ήταν
ήδη εκεί πάνω από μισή ώρα. Ο λιγοστός κόσμος που είχε απομείνει στον λόφο του
Φιλοπάππου άρχιζε να κατηφορίζει προς πιο κοσμοσύχναστα μέρη της πόλης. Άλλωστε
σε λίγο η νυκτερινή ζωή θα δελέαζε και τους πιο διστακτικούς. Η Αθήνα πάντως
φάνταζε υπέροχη, έτσι λουσμένη στο γλυκό Αυγουστιάτικο φως του εσπερινού. Όμως
αυτός δεν μπορούσε να ησυχάσει. Ήταν βέβαια και η ανησυχία του Πρωταθλητή πριν
τον αγώνα. Κυρίως όμως ήταν το μεγάλο δίλημμα που στοίχειωνε τις σκέψεις του.
Στο μυαλό του ήρθε πάλι με κινηματογραφική ακρίβεια το πρωινό σκηνικό στα
πολυτελή γραφεία του Χορηγού…
«Περάστε,
ο κ. Κοέν σας περιμένει», είπε η κομψή γραμματέας και τους
έδειξε την μεγάλη εβένινη πόρτα. Ο προπονητής με μια κομψή και τυπική κίνηση
έσπρωξε την πόρτα και έκανε χώρο στον αθλητή να περάσει πρώτος.
Ο Άγγελος κοίταξε τον
Κυριάκο και του φάνηκε πως είδε πάλι εκείνο το περίεργα αλλαγμένο ύφος που
έπαιρνε κάθε φορά που συναντιόντουσαν με διάφορους χορηγούς ή εκπροσώπους
εταιρειών. Κούνησε απαλά το κεφάλι του ευχαριστώντας και μπήκε πρώτος.
Αμέσως ο κομψός
εκπρόσωπος σηκώθηκε χαμογελαστός και κάνοντας τον γύρο του μεγάλου γραφείου
έτεινε το χέρι σε μια θερμή χειραψία.
«Καλώς
τους, καλώς τους… Περάστε… Καθίστε…».
Αφού είπανε τα τυπικά
σχεδόν στα όρθια, πήραν τις θέσεις τους. Ο προπονητής με τον αθλητή κάθισαν
στις δερμάτινες πολυθρόνες που υπήρχαν σχεδόν αντικριστά και μπροστά στο
γραφείο. Ο εκπρόσωπος ίσως και για λόγους επικοινωνιακής πολιτικής κάθισε
όρθιος στηριζόμενος μόνο στο μεγάλο πολυτελές του γραφείο.
«Λοιπόν;»,
ρώτησε.
Ο προπονητής χαμογέλασε
και είπε: «Απ’ την πλευρά μας δεν υπάρχει
πρόβλημα. Όλα θα γίνουν όπως τα συμφωνήσαμε. Είμαστε έτοιμοι όχι μόνο για τη νίκη
αλλά και για ρεκόρ!».
«Χαίρομαι
που το ακούω» είπε ο Κοέν. «Όπως ξέρετε έχουμε επενδύσει πολλά εκατομμύρια πάνω σας και
καταλαβαίνετε πόση πίεση και πόσες απαιτήσεις υπάρχουν. Κανείς δεν χαίρεται με
την σπατάλη τέτοιων ποσών».
«Μα
τι λέτε τώρα; Παιδιά είμαστε; Μήπως μέχρι τώρα δεν δικαιώσαμε όλους όσους
πίστεψαν σε μας;».
«Το
ξέρω.. το ξέρω… Αλλά αυτοί οι αγώνες έχουν πολλές ιδιαιτερότητες. Γίνονται εδώ…
στη χώρα σας και οι προσδοκίες του κόσμου είναι μεγάλες. Εκεί ποντάρουμε και
μεις όμως ξέρετε». Έκανε μια παύση και γύρισε προς τον
πρωταθλητή:
«Άγγελε,
τι έγινε; Δεν μιλάς;Σε απασχολεί κάτι;»
«Μμ…
απλά θέλω να ρωτήσω κάτι…» είπε αργά αυτός.
«Ναι…
σε ακούω…» είπε χαμογελαστά ο Κοέν.
«Όλοι
περιμένουν να κερδίσω.. Εσείς, εμείς, ο κόσμος… Τι θα γίνει αν δεν τα καταφέρω;».
«Υπάρχει
τέτοια περίπτωση;» ρώτησε χαμογελαστά ο Κοέν και κοίταξε
με νόημα τον προπονητή.
Αυτός τοποθετώντας
μάλλον άχαρα ένα βεβιασμένο χαμόγελο στα χείλη του προσπάθησε να επαναφέρει την
ατμόσφαιρα στην προηγούμενη χαλαρότητά της.
«Χα…
δεν καταλαβαίνετε τώρα; Η αγωνία του αθλητή πριν τον αγώνα… Μπορεί να είμαστε
πρωταθλητές.. αλλά το τρακ… τρακ! Έτσι δεν είναι Άγγελε;».
Και τον κοίταξε με ύφος που δεν σήκωνε αμφισβήτηση.
Ο Άγγελος απέφυγε το
βλέμμα του και ξαναρώτησε τον παχουλό εκπρόσωπο: «Πότε πρέπει να υπογράψουμε και το τελευταίο συμφωνητικό;».
Ο Κοέν ξεβολεύτηκε και
κάνοντας σιγά τον κύκλο, κατευθύνθηκε στην πολυθρόνα του, πίσω από το γραφείο.
Η φωνή του είχε ήδη προσλάβει μια απότομη σοβαρότητα.
«Όπως
ξέρετε καλά, για ευνόητους λόγους το τελευταίο και οριστικό συμβόλαιο
υπογράφεται πάντα μία βδομάδα πριν την έναρξη των αγώνων. Εφόσον βέβαια η
φυσική κατάσταση και οι συγκυρίες εξασφαλίζονται. Οι επιπλέον όροι θεωρούνται
δεδομένοι μέχρι και την έναρξη… Άλλωστε εμείς δεν έχουμε αλλάξει τη στάση μας
ποτέ!».
Την τελευταία φράση την
είπε αργά δίνοντας έτσι ιδιαίτερο νόημα σε αυτό που εννοούσε. Αμέσως τότε, ο
προπονητής δεν άφησε την δήλωση να βαρύνει κι άλλο την ατμόσφαιρα. Κάνοντας μια
θεαματική είσοδο στην συζήτηση, σηκώθηκε όρθιος και καθησύχασε χαμογελαστά τον
εκπρόσωπο του παγκόσμιου κολοσσού αθλητικών ειδών.
«Δεν
συζητάμε άλλο. Η συμφωνία είναι συμφωνία και θα την τιμήσουμε όπως κάθε φορά.
Απλά… είπαμε… Άλλο Σίδνεϋ… άλλο Αθήνα. Περισσότερο άγχος εδώ. Είναι φυσιολογικό.
Δεν βρίσκετε;».
«Σύμφωνοι…
αν και θα με καθησύχαζε περισσότερο αν αυτά τα άκουγα απ’ τον ίδιο τον Άγγελο»
είπε αυτός διερευνητικά.
Ο Άγγελος είχε ήδη
σηκωθεί και χαμογελούσε διακριτικά. Η ματιά του προπονητή του αν μπορούσε θα
τον έκανε πύρινη λαμπάδα μονομιάς.
Οι χειραψίες είχαν
σημάνει το τέλος της συνάντησης. Οι δύο άντρες αμέσως μετά έφευγαν απ’ το
γραφείο ενώ ο συνοφρυωμένος εκπρόσωπος έψαχνε να βρει τα πούρα στο συρτάρι του…
«Κωλοέλληνες…
όλο ζητάνε και περισσότερα» μονολόγησε και ρούφηξε άπληστα τον
καπνό.
2
Ο Παρθενώνας είχε
φορέσει ήδη τον χρυσοπόρφυρο μανδύα του για να υποδεχθεί την δροσερή
Αυγουστιάτικη νύχτα. Ο Άγγελος σηκώθηκε και το βλέμμα του χάιδεψε τον ιερό
βράχο. Στην οθόνη του μυαλού του προβάλλονταν ήδη εικόνες από το Παρελθόν. Απ’
την μεγάλη πομπή των Παναθηναίων, το μεγαλόπρεπο άγαλμα της Αθηνάς που κάποτε
δέσποζε εκεί, τον Φειδιππίδη που εύρισκε καταφύγιο, εξαντλημένος μα νικητής,
στην σκιά της Ακρόπολης.
Άρχιζε να κατηφορίζει
με αργά βήματα. Θα ‘ταν μάλλον οι τελευταίοι Ολυμπιακοί Αγώνες στους οποίους θα
λάμβανε μέρος. Η επιτυχία ήταν εξασφαλισμένη. Ήταν κοινό μυστικό αυτό. Ο
χορηγοί ήδη έτριβαν τα χέρια τους. Άλλωστε το ‘χε ξανακάνει… Δεν ήταν η πρώτη
φορά. Τι ήταν αυτό τώρα που του δημιουργούσε αναστολές; Κοίταξε για τελευταία
φορά προς τα περήφανα υπολείμματα του αριστουργήματος που οι άνθρωποι είχαν
βαφτίσει Παρθενώνα. Κάπου εκεί του φάνηκε πώς έβλεπε τις Καρυάτιδες να τον
ακολουθούν με το βλέμμα τους. Βλέμμα σιωπηλό μα διερευνητικό συνάμα. Λες και αφουγκράζονταν
τον αντίλαλο της σκέψης του. Λες και κάτι ήθελαν να του πουν.
Περπάταγε ήδη στο
πλακόστρωτο μονοπάτι των αναμνήσεων που περιβάλλει την Ακρόπολη. Με τα χέρια
στις τσέπες και το βλέμμα καρφωμένο κάτω λες και μέτραγε ένα ένα τα πέτρινα
δεσίματα.
Κόσμος πήγαινε κι
ερχόταν. Φωνές, γέλια και επιφωνήματα θαυμασμού για τα πρώτα φώτα που
ανέδειχναν την αριστουργηματική σύζευξη του χώρου με την ιστορία που ανέβλυζε
από παντού.
«Μπαμπά, μπαμπά… ο Άγγελος Κόντης! Σταμάτα τον! Μπαμπά…», ακούστηκε
μια παιδική φωνή.
Ο Άγγελος δεν
χρειάστηκε να περιμένει μια διαφορετική παραίνεση. Γύρισε προς την μεριά της
φωνής. Πίσω του είδε ένα παιδάκι, γύρω στα δεκαέξι χρόνια της ζωής του. Δίπλα
του στεκόταν ο πατέρας του χαμογελαστός.
«Γεια
σας. Χαιρόμαστε που σας βλέπουμε. Ο γιος μου είναι φανατικός θαυμαστής σας»,
είπε ο μπαμπάς απλώνοντας το χέρι του και αναζητώντας μια χειραψία.
Ο πρωταθλητής
ανταπέδωσε ευγενικά μα το βλέμμα του αγκάλιαζε ήδη το παιδάκι που ήταν
καρφωμένο στην αναπηρική του καρέκλα.
«Πώς
σε λένε φίλε μου;», τον ρώτησε.
«Άγγελο,
σαν και σένα», του είπε συγκινημένο μα και
ενθουσιασμένο το παιδάκι.
Ο πρωταθλητής έσκυψε
και τον χάιδεψε στο κεφάλι. «Σου αρέσει ο
στίβος;», τον ρώτησε.
«Πάρα
πολύ. Μακάρι να μπορούσα να τρέχω και γω όπως εσύ. Κάποτε τα κατάφερνα. Δεν
μπορώ όμως πια…. Αλλά μπορώ να βλέπω εσένα. Κι αυτό με γεμίζει χαρά. Είσαι τόσο
καλός… Πάντα νικάς…».
Ο πατέρας αμέσως
κοίταξε με σχεδόν βουρκωμένο βλέμμα τον Άγγελο. Μάλλον ήθελε να του πει για
κάποιο ατύχημα του γιου του. Ο Άγγελος κατάλαβε. Τον ακούμπησε με νόημα στον
ώμο και έσκυψε πάνω από τον νεαρό θαυμαστή του. Τον κοίταξε: «Δεν μπορώ να νικάω πάντα. Άλλωστε μην
νομίζεις ότι αυτό είναι και τόσο εύκολο».
«Εσύ
όμως το κάνεις να φαίνεται εύκολο. Είσαι ο καλύτερος».
«Κι
αν χάσω..; Τί θα σκεφτείς αν χάσω;», είπε ο Άγγελος και ο
αέρας που φύσηξε εκείνη την ώρα έκανε αισθητή την παρουσία της αρχαίας θεάς.
Της Νεμέσεως!
Τα μάτια του μικρού
υγράνθηκαν:
«Ό,τι
και να γίνει θα σε θαυμάζω και θα σε… αγαπάω!»,
του είπε δειλά αμέσως μετά.
Το αεράκι σταμάτησε.
Μια δροσιά αγκάλιασε τον ιερό βράχο…
Ο Άγγελος σήκωσε το βλέμμα
και αγνάντεψε τον Παρθενώνα. Ένιωσε ότι ήξερε…!
Κατάλαβε και σχεδόν
ψιθύρισε:
«Ευχαριστώ…».
Το παιδάκι νόμισε ότι
απήντησε μόνο σε κείνο!
ΤΕΛΟΣ
ΜΑΦΡΑ
…
Κάθε βδομάδα η
νηπιαγωγός-συγγραφέας Γιώτα Κοτσαύτη επιλέγει ένα κείμενο παιδικής λογοτεχνίας
(παραμύθι ή ποίημα), διήγημα ή αποσπάσματα από βιβλία αγαπημένων λογοτεχνών.
Από τον Δεκέμβριο του
2014 φιλοξενούνται στη στήλη και ανέκδοτα κείμενα νέων δημιουργών.
Ένας εικονογράφος ή
ζωγράφος καλείται να κάνει μία εικόνα με βάση το κείμενο που θα αναλάβει.
Περιμένουμε τις
εικόνες, τις προτάσεις, αλλά και τις ιστορίες σας στην ηλεκτρονική διεύθυνση yotakotsafti1@yahoo.gr
…
Η σημερινή ανάρτηση
(κείμενο-εικόνα) είναι του ΜαΦρα.
Ο ΜαΦρα είναι
αυτοδίδακτος σε θέματα σκίτσου και ζωγραφικής. Σπούδασε Ναυπηγός - Μηχανικός.
Στο ενεργητικό του έχει
συνεργασίες και δημοσιεύσεις στον Ημερήσιο και Περιοδικό τύπο.
Τα θέματα με τα οποία
καταπιάστηκε περιλάμβαναν βασικά Ευθυμογραφήματα, γελοιογραφίες,
χρονογραφήματα, διηγήματα Περιπέτειας και Φαντασίας.
Έχει συνεργαστεί για
την εικονογράφηση παιδικών βιβλίων, αλλά και για την οπτικοποίηση και έκδοση
διηγήματος (Κόμικ).
Έχει ολοκληρώσει Κύκλο
Σπουδών στο Αθηναϊκό Κέντρο Δημοσιογραφίας και Επικοινωνίας με εξειδίκευση στο
σκίτσο και την γελοιογραφία.
Υπήρξε επίσης
Ραδιοφωνικός Παραγωγός σε μεγάλο ραδιοτηλεοπτικό Σταθμό (Κείμενα - Μουσική
επιμέλεια).
Συμμετείχε σε Ευρωπαϊκές
Εκθέσεις Σκίτσου (L'odio Nella/ Foligno Biennale), αλλά και σε δύο εκθέσεις
σκίτσου & ζωγραφικής (Αθήνα).
Πρόσφατα εξεδόθη
το βιβλίο του (Πολιτική σάτιρα &
ανθολογία διηγημάτων) με τίτλο: "ΓΙΑ ΓΕΛΙΑ ΚΑΙ ΓΙΑ ΚΛΑΜΑΤΑ" (2013)-εκδόσεις
Bookstars.
Ένα θεατρικό έργο, μυθιστορήματα,
κόμικς αλλά και αρκετές γελοιογραφίες είναι μερικά από τα ανέκδοτα έργα του.
Τέλος είναι Εταίρος στο
Εθνικό Κέντρο Βιβλίου.
Η σελίδα του ΜαΦρα στο
facebook:
…
Με αγάπη από τη
Φλώρινα,
Γιώτα Κοτσαύτη.
…
Η σελίδα της στήλης
«Ένα κείμενο, μία εικόνα» στο facebook:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Για πες μας, πώς σου φάνηκε;