Ποιήματα για τον δάσκαλο και τη δασκάλα

Στον δάσκαλο

Σμίλεψε πάλι, δάσκαλε, ψυχές!

Κι ό,τι σ' απόμεινε ακόμη στη ζωή σου,

μην τ' αρνηθείς! Θυσίασ’ το ως τη στερνή πνοή σου.

Χτισ' το παλάτι, δάσκαλε σοφέ!

Κι αν λίγη δύναμη μεσ' το κορμί σου μένει,

μην κουρασθείς. Είναι η ψυχή σου ατσαλωμένη.

Θέμελα βάλε τώρα πιο βαθειά,

ο πόλεμος να μην μπορεί να τα γκρεμίσει.

Σκάψε βαθειά. Τι κι αν πολλοί σ’ έχουνε λησμονήσει;

Θα θυμηθούνε κάποτε κι αυτοί

τα βάρη που κρατάς σαν Άτλαντας στην πλάτη.

Υ π ο μ ο ν ή! Χτίζε, σοφέ, της κοινωνίας το παλάτι!

ΚΩΣΤΗΣ ΠΑΛΑΜΑΣ

Στη δασκάλα

(Η ευχή των παιδιών)

Τόσα χρόνια σαν μητέρα

στα παιδιά σκορπάς τη γνώση

μια τους γράφεις, μια τους λες.

Κι έχουν όλα μεγαλώσει

με δικές σου συμβουλές.

Συ τους έδειξες το δρόμο

τον μεγάλο, τον πλατύ

με τα φώτα που σκορπούσες

κι απ’ το χέρι τα κρατούσες

ως να βρουν την αρετή.

Τόσα χρόνια σαν μητέρα

δεν κουράστηκες κι ακόμα

στρατιά σε τριγυρνά.

Σε κοιτάζουνε στο στόμα

τα παιδιά τα τωρινά.

Σου ζητούν τις συμβουλές σου

και τα φώτα σου μαζί

κι όλα λένε νύχτα-μέρα:

τέτοια μάλαμα-μητέρα

πάντα για καλό να ζει.

ΑΝ. ΜΩΡΑΪΤΗ