Ακόμα
ένα βράδυ που η μικρή Νάντια δεν μπορούσε να κοιμηθεί… Στριφογύριζε ανήσυχη στο
κρεβάτι της και στο μυαλό της ξεπηδούσαν χιλιάδες εικόνες, αναμνήσεις και
όνειρα…
Από ένα σημείο και έπειτα, το κρεβάτι
αδυνατούσε να την κρατήσει. Σηκώθηκε με φόρα, παραμέρισε την κουρτίνα και
ακούμπησε τα χέρια της στο κρύο παράθυρο. Έμεινε εκεί να κοιτάζει τα αστέρια
και να σκέφτεται, και έτσι όπως ήταν ένιωσε την ανάγκη να κάνει μια ευχή… Και
τότε ένα παράξενο φως την πλησίασε πλημμυρίζοντας το δωμάτιο με ένα γλυκό λευκό
χρώμα· το φεγγάρι είχε πλησιάσει στο παράθυρο και την παρατηρούσε σιωπηλό. Ήταν
από τις νύχτες όπου έμενε μισό και φάνταζε με μοναχικό δάκρυ που κυλούσε στο
πλάι του προσώπου. Η μικρή Νάντια σάστισε, αλλά έμεινε εκεί ακίνητη,
προσπαθώντας να καταλάβει τι συμβαίνει.
Το φεγγάρι πλησίασε κι άλλο, την κοίταξε με
τρυφερότητα και της είπε: «Έκανες ευχή στα αστέρια, δεν είναι όμως αυτά που
θα στην εκπληρώσουν… Έτσι πιστεύουν οι άνθρωποι εδώ και χρόνια, η αλήθεια όμως
είναι άλλη. Θα σου πω την ιστορία μου και ίσως καταλάβεις…»
Και άρχισε να της διηγείται το πώς ξεκίνησαν
όλα:
«Δεν
είχα πάντα τη μορφή που έχω τώρα. Πριν από χιλιάδες χρόνια ήμουν συνέχεια
μισό…».
Και συνέχισε να της λέει για τα πώς περνούσε
τα βράδια του παρατηρώντας τους ανθρώπους να περπατάνε χέρι χέρι στους δρόμους,
τα ζώα να παίζουν σε ζευγάρια, τα πουλιά να κουρνιάζουν ήρεμα το ένα δίπλα στο
άλλο πάνω στα δέντρα και στις στέγες των σπιτιών. Ακόμα και τα δέντρα έμπλεκαν
τα κλαδιά τους μεταξύ τους και έτσι ενωμένα ταλαντεύονταν με το φύσημα του
ανέμου. Μετά το φεγγάρι παρατηρούσε δίπλα του τα αστέρια που φλυαρούσαν μεταξύ
τους και έδειχναν τόσο ευτυχισμένα που μπορούσε το ένα να καταλαβαίνει το άλλο.
Στην αρχή χαιρόταν με όλη αυτή την ομορφιά γύρω του, αργότερα όμως μια θλίψη
γεννήθηκε μέσα του και έτσι στα κρυφά όλο και μεγάλωνε… Έβλεπε ότι όλοι γύρω
του είχαν κάποιον που τους έμοιαζε, κάποιον που τους καταλάβαινε και τους έκανε
ευτυχισμένους.
Αυτή ακριβώς η διαπίστωση ήταν που έκανε το
φεγγάρι να στεναχωριέται γιατί καταλάβαινε ότι ήταν μόνο, δεν τολμούσε όμως να
το πει πουθενά… Δεν τολμούσε να πει ότι ήθελε κι αυτό κάποιον που να του
μοιάζει, κάποιον που να το συμπληρώνει… Και έτσι κάθε βράδυ η θλίψη του
μεγάλωνε και το φεγγάρι έχανε λίγο λίγο τη λάμψη του…
Συνεχίζοντας την αφήγηση του, το φεγγάρι
αποκάλυψε στη μικρή Νάντια ότι τις ευχές δεν τις πραγματοποιούν τα αστέρια αλλά
η νεράιδα των ευχών.
Η μικρή Νάντια άκουγε μαγεμένη! Ζήτησε να της
περιγράψει την νεράιδα των ευχών και το φεγγάρι χαμογέλασε γλυκά και της είπε
ότι ήταν πανέμορφη, με μακριά ξανθά μαλλιά και λευκή επιδερμίδα που έλαμπε μες
στη νύχτα. Είχε ασημένια διάφανα φτερά και γλυκό χαμόγελο, αλλά αυτό που
ξεχώριζε πάνω της ήταν τα μάτια της που μέσα τους καθρεφτίζονταν κάθε όνειρο,
κάθε ευχή και επιθυμία… Αυτή ήταν εκεί κάθε νύχτα για να πραγματοποιεί τις
ευχές, για να δίνει ελπίδα και χαρά…
Και τότε η Νάντια ρώτησε απορημένη το φεγγάρι:
«Και
δε ζήτησες κι εσύ από τη νεράιδα να εκπληρώσει την ευχή σου και να μην είσαι
πια μόνο;».
Το
φεγγάρι την κοίταξε γλυκά και της είπε:
«Όχι
δεν τολμούσα, όμως αυτή το κατάλαβε, ήρθε κοντά μου και έκανε κάτι παραπάνω από
το να εκπληρώσει την ευχή μου…».
Η Νάντια παρακολουθούσε με αγωνία!
«Τι
έκανε;», αναφώνησε γεμάτη περιέργεια!
Και το φεγγάρι συνέχισε να της διηγείται αργά
την ιστορία του σα να τη ζούσε ξανά από την αρχή…
Για πολλά βράδια η νεράιδα ερχόταν κοντά του,
το παρατηρούσε που έχανε τη λάμψη του, και του ζητούσε να της πει τι να κάνει
για να είναι ευτυχισμένο. Στο τέλος το φεγγάρι της είπε πως το μόνο πράγμα που
θα το έκανε πραγματικά ευτυχισμένο είναι να μπορούσε να έχει κάποιον που θα του
έμοιαζε, κάποιον που θα το συμπλήρωνε, ένα ακόμα μισό φεγγάρι…
Η όψη της νεράιδας σκοτείνιασε στο άκουσμα
της ευχής του φεγγαριού… Και η ίδια ένιωθε έτσι… Τόσα χρόνια εκπλήρωνε τις
ευχές των άλλων, τους έκανε ευτυχισμένους και ήταν ευχαριστημένη μ’ αυτό, όμως
και η ίδια ήθελε να μπορούσε να έχει κάποιον να μοιράζεται τις ίδιες σκέψεις με
αυτή, τα ίδια όνειρα, τα ίδια συναισθήματα, κάποιον που θα της έμοιαζε και θα
τη συμπλήρωνε…
Αποσύρθηκε αμίλητη στο πιο απόμερο σημείο του
ουρανού και εκεί σκέφτηκε αυτά που ήθελε το φεγγάρι και αυτά που ήθελε και η
ίδια. Είχε πια πάρει την απόφασή της, θα έκανε την τελευταία της ευχή, θα
εκπλήρωνε την ευχή του φεγγαριού αλλά και τη δική της… Αυτή τη φορά θα άλλαζε
εντελώς!
Θυσίασε τα φτερά της και ευχήθηκε να γίνει το
άλλο μισό του φεγγαριού…
Με τη νέα της μορφή πλησίασε το φεγγάρι και
ενώθηκε μαζί του, και αυτή η ένωση
πλημμύρισε με φως τον ουρανό και τη γη! Το φεγγάρι ήταν πλέον ολόκληρο και αυτό
το συναίσθημα ήταν πρωτόγνωρο γι’ αυτό, αυτή την ευτυχία δεν την είχε ξανανιώσει,
δεν τολμούσε καν να τη φανταστεί…
Και ο καιρός περνούσε και το φεγγάρι έλαμπε
όλο και περισσότερο! Δε συνέβαινε όμως το ίδιο και με τα υπόλοιπα πλάσματα που
πλέον έκαναν ευχές αλλά δεν τις έβλεπαν να πραγματοποιούνται… Περίμεναν
υπομονετικά, ήλπιζαν αλλά στο τέλος απογοητεύονταν γιατί δε γινόταν τίποτα, και
έτσι ένιωθαν όλο και πιο δυστυχισμένα…
Το φεγγάρι απορροφημένο από την ευτυχία του
δεν είχε καταλάβει τίποτα, ώσπου ένα βράδυ το δυνατό κλάμα ενός παιδιού το
έφερε αντιμέτωπο με την πραγματικότητα. Το παιδί είχε βγει στο μπαλκόνι του
σπιτιού του και έκλαιγε για την ευχή του που δε θα πραγματοποιούνταν ποτέ… Τότε
το φεγγάρι κοίταξε τριγύρω του και είδε πως το παιδί δεν ήταν το μόνο που
ένιωθε έτσι. Κατάλαβε ξαφνικά πως η δική του ευτυχία είχε προξενήσει πολύ κακό,
κατάλαβε ότι η δική του ευτυχία δε μπορούσε να συμβαδίσει με το καλό των άλλων…
Άρχισε σιγά σιγά να χάνει τη λάμψη του, γιατί δεν άντεχε στη σκέψη ότι εξαιτίας
του γινόταν τόσοι δυστυχισμένοι. Η ευχή πλέον άρχισε να μοιάζει με κατάρα.
Έπρεπε να αλλάξει.. Και έπρεπε να γίνει από το ίδιο το φεγγάρι και τη νεράιδα.
Αφού αποσύρθηκε στο μέρος όπου είχε πάει
τελευταία φορά η νεράιδα, έψαξε και βρήκε τα φτερά που είχε θυσιάσει. Χαμήλωσε,
ακούμπησε πάνω τους και αλλάζοντας την ευχή ζήτησε να αποχωρίζεται σιγά σιγά τη
νεράιδα για να μπορεί εκείνη να εκπληρώνει ξανά τις ευχές. Ζήτησε να μένει μισό
και μετά πάλι σιγά σιγά να ενώνεται μαζί της!
Και
η ευχή πραγματοποιήθηκε…
Το φεγγάρι πλέον περνούσε μέρες που ήταν
μισό, παρηγορούνταν όμως στην ιδέα ότι κάποιες ευχές θα εκπληρωνόταν, και
περίμενε με ανυπομονησία τη στιγμή που και πάλι θα γινόταν ολόκληρο. Αυτό
γινόταν περίπου μια φορά το μήνα και ήταν η στιγμή που το φεγγάρι έλαμπε με όλη
του τη δύναμη γιατί ένιωθε την ασύλληπτη ευτυχία της ολοκλήρωσης…
«Τώρα
ξέρεις…», είπε το φεγγάρι κοιτάζοντας τρυφερά τη Νάντια. «Μερικές
φορές στη ζωή πρέπει να θυσιάσεις μέρος της ευτυχίας σου για να γίνουν οι άλλοι
ευτυχισμένοι…»
Αυτά είπε και απομακρύνθηκε από κοντά της ενώ
εκείνη έμεινε να το κοιτάζει σκεπτική.
Αυτό το τελευταίο που της είπε δεν το
κατάλαβε και πολύ… Ίσως έφταιγε το ότι ήταν ακόμα μικρή, ίσως πάλι και τίποτα
από όλα αυτά να μην είχε συμβεί και απλά να τα φαντάστηκε. Αυτό που ήξερε όμως
με βεβαιότητα ήταν ότι θα περίμενε με ανυπομονησία την επόμενη πανσέληνο…
ΡΑΝΙΑ
ΟΡΦΑΝΑΚΟΥ (κείμενο-εικόνα)
…
Κάθε βδομάδα η νηπιαγωγός-συγγραφέας Γιώτα Κοτσαύτη
επιλέγει ένα κείμενο παιδικής λογοτεχνίας (παραμύθι ή ποίημα), διήγημα ή
αποσπάσματα από βιβλία αγαπημένων λογοτεχνών.
Ένας εικονογράφος ή ζωγράφος καλείται να κάνει μία
εικόνα με βάση το κείμενο που θα αναλάβει.
Περιμένουμε τις εικόνες, τις προτάσεις, αλλά και
τις ιστορίες σας στην ηλεκτρονική διεύθυνση yotakotsafti1@yahoo.gr
…
Η Ράνια Ορφανάκου γεννήθηκε στη Σπάρτη το 1985. Τα
παιδικά και τα εφηβικά της χρόνια τα πέρασε στην Καρδίτσα όπου και αποφοίτησε
από το Μουσικό Γυμνάσιο και Μουσικό Λύκειο. Σπούδασε στο Παιδαγωγικό Τμήμα
Δημοτικής Εκπαίδευσης του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας και από το 2006 μέχρι σήμερα
εργάζεται ως δασκάλα. Έχει εργαστεί ως εκπαιδευτικός σε σχολεία στον Κορυδαλλό,
στη Νίκαια, στην Ύδρα, στη Λάρισα, στην Καρδίτσα και στον Έβρο.
Η ίδια πιστεύει ότι τα παιδιά διαθέτουν ζωηρή
φαντασία που τους επιτρέπει να ταξιδεύουν σε κόσμους μαγικούς - σε κόσμους όπου
ζουν νεράιδες, δράκοι, πρίγκιπες, μάγισσες κ.ά. - μεγαλώνοντας όμως, αναγκάζονται να
περιορίσουν τη φαντασία τους και στο τέλος να την εξαλείψουν ακολουθώντας τις
επιταγές της σοβαροφανούς κοινωνίας μας. Ωστόσο, αν καταφέρουμε να κρατήσουμε
ζωντανό ένα τμήμα της φαντασίας που είχαμε όταν ήμασταν παιδιά, θα μας
ανοιχτούν πόρτες σε κόσμους ονειρικούς…
Το 2015 κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις οσελότος το
βιβλίο της: «Ο πρίγκιπας του φεγγαριού και άλλα παραμύθια» με εικονογράφηση
δική της, αφιερωμένο στην κόρη της Ασπασία και στα παιδιά που έχουν φαντασία!
…
Με αγάπη από τη Φλώρινα,
Γιώτα Κοτσαύτη.
…
Η σελίδα του «Ένα κείμενο, μία εικόνα» στο
facebook:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Για πες μας, πώς σου φάνηκε;