Η γιορτή των δασκάλων

Περπατούσε στο δρόμο σκυφτός, με γοργά βήματα, βλέποντας τα πεσμένα φύλλα στο πεζοδρόμιο, που κολλούσαν στις σόλες των παπουτσιών του. Έπρεπε να βιαστεί ο Νικόλας, γιατί σε λίγο θα χτυπούσε το κουδούνι για την πρωινή προσευχή. Σήμερα ήταν η μεγάλη μέρα. Ποια μέρα; Η μέρα που θα διάβαζε μπροστά στους συμμαθητές του την  εργασία, που του είχε αναθέσει ο δάσκαλος για το σπίτι. 

Ο Νικόλας είχε άγχος, πολύ άγχος. Θα  τα κατάφερνε, άραγε, σήμερα; Ήξερε καλά ότι, μόλις θα στεκόταν εκεί μπροστά σε εννιά ζευγάρια μάτια, θα έτρεμε ολόκληρος, θα ένιωθε την καρδιά του να χτυπά δυνατά, έτοιμη να σπάσει, και τα μάγουλα του θα κοκκίνιζαν, όπως κάθε φορά. Και από την πρώτη λέξη, που θα έβγαινε από το στόμα του, θα ξεκινούσε να τραυλίζει και τα παιδιά θα άρχιζαν να γελούν δυνατά, όπως κάθε φορά, που τον άκουγαν να τραυλίζει, μέχρι τη στιγμή που ο δάσκαλος θα επανέφερε την ησυχία στην τάξη. 

Όρθιος, λοιπόν, στη μέση της αίθουσας, ο Νικόλας ήταν έτοιμος να διαβάσει φωναχτά την έκθεσή του.  

« Ο Δάσκαλός μου» 

O δάσκαλος είναι ένα από τα πιο σημαντικά επαγγέλματα ή, όπως λέει η μαμά μου, είναι λειτούργημα.  Ο δάσκαλος, μας δίνει όλες εκείνες τις γνώσεις που χρειαζόμαστε στη ζωή μας τώρα αλλά και που θα χρειαστούμε στο μέλλον. Για παράδειγμα, ο δάσκαλος μας μαθαίνει μαθηματικά. Και τα μαθηματικά είναι πολύ χρήσιμα γιατί μας  βοηθάνε, όταν πάμε να ψωνίσουμε από το μπακάλικο του κυρ-Πέτρου. Επίσης, ο δάσκαλος μας μαθαίνει πώς να συμπεριφερόμαστε στους άλλους, μας μαθαίνει το σεβασμό, την αγάπη και τη δικαιοσύνη, μέσα από το παράδειγμά του και τις συμβουλές του. Ο δάσκαλος είναι εκείνος ο άνθρωπος που μπορούμε  να στηριχτούμε  πάνω του, όταν αντιμετωπίζουμε προβλήματα στο σχολείο. Μας βοηθάει στα μαθήματα  και όταν δεν καταλαβαίνουμε κάτι το εξηγεί τόσες φορές, μέχρι να μαλλιάσει η γλώσσα του. Γιατί, για τον δάσκαλο, ο κάθε μαθητής είναι ξεχωριστός και ο κάθε μαθητής μαθαίνει με το δικό του τρόπο και ο δάσκαλος ξέρει τόσους τρόπους, όσοι είναι και οι μαθητές στην τάξη. Ο δάσκαλος κάνει και κάτι ακόμα σπουδαίο. Είναι εκεί για να μας προστατεύει, για να μας χωρίζει στους καυγάδες μας, να μας συμφιλιώνει και να μας βοηθάει σε καθετί που στα μάτια μας φαντάζει μεγάλο. Ανοίγει το καπάκι από το νερό, ξεφλουδίζει τις μπανάνες μας, μας δένει τα κορδόνια. Τέλος,  ο δάσκαλος δεν ξεχνά να είναι υπομονετικός, να μας ενθαρρύνει και να μας επιβραβεύει με ένα μεγάλο χαμόγελο. Και υπάρχουν και άλλα τόσα πράγματα που κάνει ένας δάσκαλος, που για να τα γράψω όλα θα πιαστεί το χέρι μου. Όλα αυτά τα πράγματα, τα κάνει και ο δάσκαλος μου, ο  κύριος  Τάσος, γι’ αυτό τον αγαπώ πολύ. Οι δάσκαλοι  μας, λοιπόν, γιορτάζουν την Παγκόσμια Ημέρα των Εκπαιδευτικών στις 5 Οκτωβρίου. Ας τους πούμε ένα μεγάλο «Χρόνια πολλά» και ένα ακόμα μεγαλύτερο « Ευχαριστώ».

Χειροκροτήματα, μόνο χειροκροτήματα άκουσε ο Νικόλας, μόλις τελείωσε την ανάγνωσή του. Και αν αναρωτιέστε τι γινόταν όση ώρα διάβαζε την έκθεση του, έχω να σας πω, πως  επικρατούσε ησυχία, απόλυτη ησυχία, λες και οι μαθητές είχαν μαγευτεί από την έκθεση του και κανείς μα κανείς δεν τόλμησε να χαχανίσει… αν και ο Νικόλας τραύλιζε, όπως κάθε φορά. 

Αντωνία Ζαφειροπούλου

Ονομάζομαι Αντωνία Ζαφειροπούλου και αποφοίτησα το 2014 από το Παιδαγωγικό Τμήμα Δημοτικής Εκπαίδευσης του Α.Π.Θ. Είμαι κάτοχος δύο μεταπτυχιακών στον τομέα της εκπαίδευσης και έχω παρακολουθήσει επιμορφωτικό σεμινάριο στον τομέα της διαπολιτισμικής εκπαίδευσης. Η πρώτη μου συγγραφική απόπειρα ξεκίνησε στο δημοτικό και, από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, στον ελεύθερό μου χρόνο με συνόδευε πάντα ένα βιβλίο!