Το Εύφορο Χωράφι

Πήρε ο καλός ο γεωργός

ένα σάκο με σιτάρι

και πήγε στο χωράφι του

να σπείρει τον καρπό του.

Απλόχερα εσκόρπαγε τους σπόρους

κι ευχότανε καλή συγκομιδή.

Διάφοροι σπόροι πέσανε,

στα μονοπάτια τα αγροτικά,

και δεν προφτάσαν να φυτρώσουν

τους ‘φάγαν τα πουλιά.

Άλλοι σπόροι  πέσανε

στ’ αγριόχορτα, στις γράνες,

και μόλις ρίζες ρίξανε,

τα σιταράκια γίνανε ατροφικά.

Δεν βρήκαν χώρο να ριζώσουν,

τα χορτάρια ήσαν πυκνά,

και τα πνίξαν για καλά,

δεν δώσανε καρπό αυτά..

Άλλοι  πάλι πέσανε,

στις πέτρες των συνόρων.

Δεν βρήκαν χώμα να ριζώσουν,

χαθήκανε κι αυτοί.

Οι σπόροι όμως που πέσανε

στον εύφορο αγρό,

ρίξανε βαθιά τις ρίζες,

μεγαλώσανε και ‘δώσαν,

πολλαπλάσιο καρπό.

Σαν τον αγρότη είναι παιδί μου

κάθε δάσκαλος σοφός,

κάθε στοργικός γονιός.

Απλόχερα σκορπάει,

γνώσεις και συμβουλές,

στο σχολείο και στο σπίτι,

με την ευχή να ρίξουνε,

ρίζες καλές, βαθιές.

Γίνε παιδί μου αγαπητό,

σαν το εύφορο χωράφι,

για να ριζώσει κάθε γνώση,

να πλουτίσει το μυαλό,

και στον κόσμο μας να δώσει

πολλαπλάσιο καλό.

Αμφιτρίτη Κωνσταντέλου-Εμμανουήλ