Ποιος τολμάει να τα
βάλει με εμάς τα άλογα; Όχι επειδή αντέξαμε κακουχίες και πολλά άλλα, μα γιατί
κανείς δεν μπορεί να συγκρίνει την αληθινή ευγένειά μας. Μην τα βάζετε με αυτήν
γιατί μπορεί κάλλιστα να μεταμορφωθεί στο χειρότερο τέρας. Αλλά ακόμα κι αυτή, την
εκμεταλλεύονται οι άνθρωποι. Μας καβαλάνε κανονικότατα, μας κακομεταχειρίζονται
και στο τέλος μας βγαίνει το όνομα: μας αποκαλούν «ζώα»! Λες και το να είσαι
ζώο είναι κακό…
Εμείς
τα άλογα δεν μπορούμε να κάνουμε εμετό, αλλά με την αηδία που μας προκαλούν
κάποιοι, θα γίνει κι αυτό. Μα συγνώμη, είμαι παράλογο; Μου φτάνει που στόμα
έχουμε και μιλιά δεν έχουμε, αλλά τρελό δεν είμαι!
Μωρέ
μια μέρα θα φτάσουμε στην Άβυσσο και θα χαθούμε, μόνο έτσι θα μας εκτιμήσουνε. Μα γι’ αυτό θα χρειαστούμε τον
Λόγο (τι ειρωνεία το όνομα…) το κοφτερό σύννεφο του Παραδείσου που θα μας
οδηγήσει κατευθείαν στα Τάρταρα. «Λόγος» ονομάζεται γιατί κρύβει αλήθειες, μα
και ψέματα, για τη ζωή και τον θάνατο. Πάντα μας παρακολουθεί από ψηλά, άσχετα
αν μας λέει κάτι περίεργα ότι παρατηρεί την αληθινή ζωή ανάσκελα.
Ο
Λόγος έφτασε εδώ δίπλα μου. «Ώρα για το μεγάλο ταξίδι παιδιά!» Όλα τα άλογα
καλπάζανε χωρίς δισταγμό στο φωτεινό σκοτάδι. Μα εγώ έμεινα πάνω στον Λόγο.
Κάτι με κράταγε και δεν μπορούσα να κουνήσω τις οπλές μου. Γιατί;
Βρήκα
την απάντηση: Είτε ζώο είσαι, είτε άνθρωπος, είτε μιλάς, είτε μουγκρίζεις, η
ζωή είναι δώρο, μοναδικό και ανεκτίμητο! Τελικά ο Λόγος είχε δίκιο: Υπάρχει και
αληθινή ζωή εκεί πάνω, ακόμα και απο 'δω που είμαστε… Μα πρέπει να αγωνιστούμε
για να την κερδίσουμε. Κι εδώ που τα λέμε, δεν είναι όλοι οι άνθρωποι
κακοί, κι ας μη θέλουμε να το παραδεχτούμε…
Έμεινα μόνος, μα θέλω…
Έμεινα λίγος, μα
νιώθω...
Έμεινε πόνος, μα αντέχω…
Έμεινα άλογο, μα πονάω…
ΝΙΚΟΣ
ΠΟΛΥΧΡΟΝΟΠΟΥΛΟΣ
…
Η Γιώτα Κοτσαύτη
επιλέγει κείμενα παιδικής λογοτεχνίας (παραμύθια ή ποιήματα), διηγήματα ή
αποσπάσματα από βιβλία αγαπημένων λογοτεχνών.
Ένας εικονογράφος ή
ζωγράφος καλείται να κάνει μία εικόνα με βάση το κείμενο που θα αναλάβει.
Περιμένουμε τις
εικόνες, τις προτάσεις, αλλά και τις ιστορίες σας στην ηλεκτρονική διεύθυνση yotakotsafti1@yahoo.gr
…
Κείμενο-εικόνα: Νίκος Πολυχρονόπουλος
Γεννήθηκα στις 13
Ιουλίου του 1992. Από μικρός μου άρεσε να πλάθω δικούς μου κόσμους και να τους
δίνω πνοή με τις ζωγραφιές μου. Δεν γνωρίζω αν οι αληθινοί καλλιτέχνες με
εκτιμούν, μα με έχουνε πάντα δίπλα στην πένα και το πινέλο τους.
Ο Νίκος Πολυχρονόπουλος
σπούδασε στο Τμήμα Εικαστικών κι Εφαρμοσμένων Τεχνών στην όμορφη και πολύχρωμη
Φλώρινα.
Πέρα από τη ζωγραφική,
ασχολείται με εικονογραφήσεις βιβλίων.
• 2013 εικονογράφησε το βιβλίο του
Δημόκριτου Τσουκάπα «Του ουρανού τα παραμύθια», Εκδόσεις Ζήτη.
• 2014 εικονογράφησε το βιβλίο της
Γεωργίας Σταυριανέα «Στίλης Τριφύλης- Ταξίδι στον πλανήτη Φις-Τι-Κιού»,
Εκδόσεις Φυλάτος.
• 2014 εικονογράφησε το βιβλίο του
Γιώργου Πολύδωρου «Ο καλύτερός μου φίλος», Εκδόσεις Φυλάτος.
• 2015 έγραψε και εικονογράφησε το
βιβλίο «Σταματίτιδα», Εκδόσεις Φυλάτος.
• 2015 εικονογράφησε το
Ημερολόγιο-Ανεκδοτολόγιο του Γιάννη Σερβετά «Ένα παιδί ακόμα μετράει τ’ άστρα»,
Εκδόσεις Ιανός.
• 2016 Εικονογράφησε το εξώφυλλο και
το εγχειρίδιο από το μουσικό CD «Δυόμιση χρόνια αργότερα» του συγκροτήματος
«Κακώς Πρέπει».
• 2016 Εικονογράφησε το βιβλίο του
Θεοφάνη Θεοφάνους: «Όσα φέρνει η ώρα στης ποίησης τη χώρα», Εκδόσεις Άνεμος.
• 2017 Εικονογράφησε το βιβλίο του Γιάννη
Μύρτση: «Η πέτρα της τύχης», Εκδόσεις Φυλάτος.
Μόνιμος συνεργάτης της
λογοτεχνικής στήλης «Ένα κείμενο, μία εικόνα» της Γιώτας Κοτσαύτη και του
ηλεκτρονικού λογοτεχνικού περιοδικού Book Tour.
Το 2014 ολοκλήρωσε με
επιτυχία τη Διευρυμένη Πρακτική Άσκηση στο 2ο Δημοτικό Σχολείο Φλώρινας.
E-mail επικοινωνίας:
eaglehead73@gmail.com
…
Με αγάπη από τη
Φλώρινα,
Γιώτα Κοτσαύτη.
…
Η σελίδα του «Ένα
κείμενο, μία εικόνα» στο facebook:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Για πες μας, πώς σου φάνηκε;