Οι λέξεις

 

Μια φορά κι έναν καιρό σε ένα μικρό χωριό μια φτωχική οικογένεια περίμενε τα Χριστούγεννα. Η μητέρα είχε λιγοστό αλεύρι  να ζυμώσει  ψωμί για τη μονάκριβη κόρη της κι ο πατέρας δύσκολα έβρισκε πια δουλειά το χειμώνα.

Η μικρή Αλεξάνδρα είχε ελάχιστα παιχνίδια για να παίξει κι εκείνο που ξεχώριζε ήταν  ένα μεταλλικό κόκκινο κουτί. Πότε το έκρυβε στο ντουλάπι του ψωμιού, που τις περισσότερες φορές ήταν άδειο, πότε στην εσοχή του σάπιου ξύλου της στέγης, πότε στο σπασμένο περβάζι της μπαλκονόπορτας και πότε το έπαιρνε αγκαλιά όταν κοιμόταν. 

-          Χριστούγεννα, είπε η μαμά, εσύ χωρίς δουλειά, το παιδί χωρίς παπούτσια. Τι θα κάνουμε;

-          Θα πάω μια βόλτα στο χωριό, μήπως κάποιος ψάχνει εργάτη για κλάδεμα απάντησε ο πατέρας.

-          Θα έρθω κι εγώ να πάω στης κυρα-Ασημίνας να τη ρωτήσω αν έχει ρούχα για πλύσιμο και σιδέρωμα.

-          Αλεξάνδρα, μείνε στο σπίτι, ο μπαμπάς κι εγώ θα πάμε στο χωριό έχουμε δουλειά.

Είχε ακούσει την προηγούμενη συζήτηση, καταλάβαινε, δεν ήταν μικρή, ήξερε να διαβάζει και να γράφει πολύ καλά, όπως  έλεγε η κυρία Μαίρη. Έβλεπε γύρω τη φτώχεια, ένιωθε τη λύπη στο βλέμμα των άλλων, μόνο στα μάτια της δασκάλας έβλεπε κάτι άλλο πιο φωτεινό, πιο δυνατό. Αυτή της είχε δώσει εκείνο το μικρό κουτί και της είπε να το πάρει σπίτι.

Στην αρχή απογοητεύτηκε όταν το άνοιξε, γιατί σαν παιδί περίμενε παιχνίδια, ζαχαρωτά, μα το κουτί είχε μέσα μικρά χάρτινα γράμματα. Πολύχρωμα σύμφωνα και φωνήεντα, κομμένα από περιοδικά για να σχηματίζουν οι μαθητές λέξεις όταν μάθαιναν την αλφαβήτα…

Τώρα που ήταν μόνη της, το άνοιξε,  άρχισε να «πλάθει» λέξεις και εξαφανίστηκαν οι φόβοι της. Πρώτα έγραψε τη λέξη ΜΑΜΑ και ήρθε στη σκέψη της η μορφή της μαμάς, μετά έγραψε τη λέξη ώρα, έψαξε βρήκε και κόλλησε μπροστά ένα μεγάλο κατακόκκινο Δέλτα, και δημιουργήθηκε η λέξη Δώρα και η φαντασία της γέμισε το σπίτι δώρα. Ύστερα έφτιαξε τη λέξη ΕΛΠΙΔΑ και τότε άνοιξε την πόρτα η μαμά και ο μπαμπάς χαρούμενοι γιατί λέει τους προσέλαβε ο δήμαρχος, ο άντρας της κυρίας Μαίρης, στο Δήμο και έτσι δεν θα ξαναπεινάσουν ποτέ πια.

Η Αλεξάνδρα έβγαλε κι άλλα γράμματα από το κουτί κι έγραψε τη λέξη Χριστούγεννα.

 

ΙΩΑΝΝΑ ΒΕΝΕΤΙΚΙΔΟΥ (μαθήτρια Λυκείου)