Χριστουγεννιάτικο γράμμα

 

Αγόρατζη Βάσω

Ποντικοδήλατο

Ο Μουσούδης, το μικρότερο μέλος της ποντικοοικογένειας, ήταν πανέξυπνος και δεν τον έπιανε το μάτι σου, τόσο γρήγορος.

Πλησίαζαν τα Χριστούγεννα κι όπως συνηθίζεται έγραψε κι αυτός το πρώτο του γράμμα στον Αϊ Ποντικοβασίλη ζητώντας ένα ποντικοδήλατο.

Ο αρχηγός της φαμίλιας πήρε όλα τα γράμματα των ποντικοπαιδιών και με χαρά ξεκίνησε για το ποντικοβώτιο. Ο Μουσούδης είχε την ξαφνική ιδέα να τρυπώσει στην τσέπη του. Στους ποντικόδρομους είχε μεγάλη κίνηση και κοιτούσε με μάτια ορθάνοιχτα.

Είδε ένα γράμμα πεσμένο, να το πατούν περαστικοί και σκέφτηκε πως κάποιο ποντικοπαιδάκι δεν θα έπαιρνε φέτος δώρο. Πήδηξε από την τσέπη και παίρνοντας το γράμμα ακολούθησε τον αρχηγό προσπαθώντας μην χαθεί. Σε λίγο έφτασαν. Τα κατάφερε! Κι όταν ο αρχηγός κάθισε σ’ ένα ποντιγκάκι να ξεκουραστεί, ξανατρύπωσε στην ζεστή τσέπη του.

Σε λίγη ώρα ο Μουσούδης μας ήταν πίσω στο κρεβατάκι του. Αναπολούσε αυτά που είδε κι έκανε, νιώθοντας υπερήφανος! Ονειρεύτηκε το ποντικοδήλατο.

Αρμουτάκη Λία

Αγαπημένε μου Άγιε Βασίλη, επίτρεψε μου να συστηθώ. Είμαι ο Τυροφαγανούλης με το όνομα! Γνωστός στην Ποντικούπολη για τη λαιμαργία μου και την ακαταμάχητη λαχτάρα γι’ αυτά τα εδέσματα με βάση το γάλα. Έχω στριμώξει μερικά κομματάκια μέσα στον φάκελο για να γευτείς κι εσύ!

Είναι ο μόνος τρόπος, άλλωστε, να σε ευχαριστήσω για τη μεγάλη προσπάθεια που κάνεις κάθε χρόνο τέτοιες μέρες. Δίνεις τόση χαρά στα παιδιά και όχι μόνο. Γεμίζει αγάπη όλη η συμπανοατμόσφαιρα μας. Μόνο γέλια ακούνε τα ροζ αυτιά μου.

Ακόμα και ο πιο σκληρός γάτος της πόλης, ο Μουστάκας, αν τον έχεις ακουστά, σταματά να μας κυνηγάει. Κάθεται ώρες ακούγοντάς παραμύθια μπροστά στο τζάκι.

Πολλές φορές αναρωτιέμαι πως τα καταφέρνεις. Μετά σκέφτομαι πόσα εμπόδια ξεπερνώ για να βρεθούν στη κοιλιά μου οι νόστιμες τυρομπουκιές. Έτσι μου λύνεται η απορία! Όταν θέλεις όλα τα μπορείς!

Καλές Γιορτές, Άγιε Βασίλη!

Γαλίζη Μαριλύ

Ο ταχυδρόμος έχει ουρά

Λοιπόν... αυτή η καραντίνα με έχει κουράσει. Έχω να σε δω πόσες μέρες... πού θα πάει αυτό; Έχουμε να παίξουμε μαζί από τότε που μου έφερες εκείνη την μπάλα την μπλε με τα αστέρια στη γιορτή μου. Θυμάσαι; Τι έγινε τελικά με την αδερφή σου που σου λέρωσε το αγαπημένο σου φουστάνι; Της έδωσες καμία να μάθει; Ή την αφήνεις έτσι... Ας είχα μια αδερφή να τη μαλώνω κι εγώ πού και πού. Εντάξει... μόνο όταν με πειράζει. Μήπως να βάλεις το 6 στο χαρτί και να πάμε για χιονοπόλεμο στην πλατεία; Δεν έχει χιόνι; Μέχρι να το αποφασίσεις θα το 'χει στρώσει. Στο στέλνω το γράμμα μου με το φίλο μου τον Λούλη, το ποντικάκι μου. Μην το δεις και βάλεις τις φωνές πάλι. Ένα ποντίκι είναι...

Γιώτη Σταυρούλα

Εγώ πιστεύω στον  Αϊ  Βασίλη…

Πρωί πρωί η Ρέα κρατά τον ζεστό καφέ της και κοιτά απ’ το τζάμι την κίνηση στην πόλη. Σε λίγες μέρες Χριστούγεννα. Άνθρωποι πάνε κι έρχονται, πιο ανάλαφροι θαρρεί. Χαίρονται ως και το χιόνι που πέφτει.

«Μα τι είναι αυτό το μικροσκοπικό πράγμα που κινείται στο χιόνι; Θα το πατήσουν». Η Ρέα άνοιξε το παράθυρο:

-Ε, ψιτ! Τι είσαι εσύ; Φάκελος με πόδια;

- Ο Άκης Ποντικάκης είμαι.

- Πού πας;

- Πάω στον Αϊ Βασίλη. Πρέπει αυτό το γράμμα να φτάσει φέτος εκεί. Η οικογένεια που μας φιλοξενεί στο πατάρι της έχει ένα αγόρι που δεν πιστεύει στον Άγιο Βασίλη. Κάθε χρόνο λέει πως θα το στείλει για να μην τον πρήζουν. Κι απλά το πετάει. Φέτος λοιπόν θα το πάω εγώ και θα ζητήσω απ’ τον Άγιο να μιλήσει στον μικρό για να τον πιστέψει. Μα για στάσου. Εσύ πώς με βλέπεις και μου μιλάς; Είσαι άνθρωπος. Οι άνθρωποι δεν ξέρουν να μας μιλούν.

-Χμ! τον κοίταξε η Ρέα με μάτια που έλαμπαν. Εγώ πιστεύω στον Άγιο Βασίλη!

Ζαφειροπούλου Αντωνία

Ένα ξεχωριστό δώρο

Oυφ! Λίγα βήματα ακόμα και φτάνω, σκέφτηκε ο ποντικός περπατώντας μες το χιόνι.

-Επιτέλους! αναφώνησε ο Άγιος Βασίλης, βλέποντας τον βοηθό του να πλησιάζει. Επιτέλους έφτασε το πρώτο γράμμα των παιδιών. Φέρε τα γυαλιά μου κι έλα να καθίσεις δίπλα στη φωτιά.

Ο Άγιος Βασίλης κάθισε στην κόκκινη πολυθρόνα, ξερόβηξε κι άρχισε να διαβάζει φωναχτά.

«Πολυαγαπημένε μου Άγιε Βασίλη,

Είμαι ο Αρμπέν και ζω στη Μεγαλοχώρα. Σ’ ευχαριστώ για τα όμορφα παιχνίδια που μου έφερες πέρσι, ήταν καταπληκτικά. Φέτος όμως θέλω να σου ζητήσω ένα πολύ ξεχωριστό δώρο! Σε παρακαλώ, Άγιε μου Βασίλη, φέρε στην πόλη μου το ΧΑΜΟΓΕΛΟ και στόλισε τα χείλη μικρών και μεγάλων. Θα περιμένω το δώρο σου με ανυπομονησία!

Υ.Γ Στο τραπέζι θα βρεις τ’ αγαπημένα σου μπισκότα.

Με αγάπη,

ο μικρός σου θαυμαστής».

Ζώρζου Ιωάννα

Η καλή πράξη του Ρούντι

Πίσω από τη σιδερένια σχάρα του υπονόμου ο Ρούντι παρακολουθούσε τα μικρά παιδιά να ρίχνουν τα γράμματά τους στο κόκκινο γραμματοκιβώτιο. Άλλα μόνα τους και άλλα με τη βοήθεια των μεγαλυτέρων. Κάθε χρόνο ο γλυκός ποντικός είχε την ίδια λαχτάρα. Να γράψει και κείνος ένα γράμμα σε αυτόν τον περίφημο Άγιο.

Μια μέρα ένα κορίτσι που βρισκόταν σε αναπηρικό αμαξίδιο, καθώς προσπαθούσε να ρίξει το γράμμα, δεν τα κατάφερε. Το γράμμα έπεσε στον δρόμο και μ’ ένα δυνατό φύσημα του αέρα βρέθηκε μέσα στον υπόνομο. Αμέσως το πήρε στα χέρια του, έτρεξε στη μητέρα του, ζήτησε να του δώσει τα πιο καλά του ρούχα και ανέλαβε ο ίδιος να πάει το γράμμα στον Άγιο Βασίλη.

Στο μεταξύ, ο ταχυδρόμος είχε περάσει και είχε αδειάσει το γραμματοκιβώτιο. Ήξερε τι έπρεπε να κάνει και δεν έχασε τον καιρό του.

Την ημέρα των Χριστουγέννων ο ποντικούλης είδε το κορίτσι καταχαρούμενο παρέα μ’ ένα μικρόσωμο σκυλάκι.

Μπορεί να μην έγραψε γράμμα όμως, η καλή του πράξη ήταν το ωραιότερο δώρο.

(Αφορμή η εικόνα και η παγκόσμια ημέρα ΑΜΕΑ)

Καραγιάννη Ελένη

Το χωριό του Ποντικάκη

Είμαι ο Τάκης ο Ποντικάκης. Ζω σ’ ένα χωριό έξω απ’ τη Θεσσαλονίκη, ιδιαίτερο και μοναδικό. Μία μελωδική, πολύχρωμη λιλιπούτεια πολιτεία στην οποία κατοικούν μόνο παιδιά. Τα παιδιά αυτά δεν έχουν γονείς. Όλα μαζί είναι μία χουχουλιάρικη αγκαλιά, μία τρυφερή οικογένεια. Κάθε Χριστούγεννα οι φωνούλες και τα τραγούδια τους αγγίζουν τον ουρανό και τον στολίζουν με τρόπο μαγικό. Φτιάχνουν γλυκά, ζωγραφιές, κατασκευές και ανοίγουν την πύλη του χωριού στους μεγάλους, να τα θαυμάσουν και να τ’ αγοράσουν.

Το πρωί, καθώς γυρνούσα μ’ ένα τυράκι απ’ την κουζίνα, έπεσε το μάτι μου στον διευθυντή μας. Ήταν ανήσυχος και λυπημένος. Φέτος τα Χριστούγεννα ένας γίγαντας, που λέγεται ιός, θα κρατήσει κλειστή την πύλη του χωριού μας. Τα παιδιά κινδυνεύουν να μείνουν χωρίς τρόφιμα και θέρμανση. Γι’ αυτό αποφάσισα να στείλω με τα ποντικογράμματά μου δύο γραμμές στον Αϊ-Βασίλη: «Σε ποντικοθερμοπαρακαλώ, μην ξεχάσεις το χωριό μας! Μην ξεχάσεις τα παιδιά του κόσμου όλου. Γιατί τι θα απογίνουμε χωρίς παιδιά;».

Καρακούτα Κατερίνα

Ο ποντικός που ήθελε να γίνει ξωτικό

Θάρρος… χαμόγελο… στητό παράστημα… λίγα βήματα ακόμα και φτάνω στον προορισμό μου. Τόσο μεγάλο ταξίδι έκανα, δεν θα δειλιάσω τώρα. Τουλάχιστον δεν θα το δείξω. Θα περπατάω με βαριά βήματα για να μην ακούγεται η καρδούλα μου. Χτυπάει σαν ταμπούρλο. Νταπ… Ντουπ… Νταπ… Ντουπ…

Δεν θα ξεχάσω ποτέ εκείνη τη νύχτα της πρωτοχρονιάς. Τον συνάντησα για πρώτη φορά να πηδάει στο έλκηθρο του και να χάνεται στον ουρανό. Εκείνη η νύχτα άλλαξε για πάντα τη ζωή μου. Ένα όνειρο απέκτησα. Να γίνω βοηθός του και να ζω τη μαγεία των γιορτών όλο τον χρόνο!

Τώρα βρίσκομαι εδώ λίγα βήματα μακριά του. Πρέπει να αποδείξω την αξία μου. Τι κι αν δεν έχω μυτερά αυτιά όπως τα ξωτικά. Έχω μεγάλα ολοστρόγγυλα αυτιά και καρδιά αγνή σαν μικρού παιδιού.

Και το γράμμα; Τι το θέλω το γράμμα; Είναι το εισιτήριό μου να φτάσω ως εδώ. Η καλύτερη δικαιολογία για να φτάσω κοντά του να παραδώσω το γράμμα!

Καψιμάλη Έφη

To North Pole

Όλο το καλοκαίρι το σκεφτόταν. Το ονειρεύτηκε, το σχεδίασε βήμα βήμα. Το περπάτησε με τα δακτυλάκια του πάνω στην υδρόγειο. Και στους χάρτες του, το ζωγράφισε, με κόκκινα και πράσινα και μπλε κραγιόνια.

Διάλεξε τα ρούχα του με περίσσεια φροντίδα, το τυρολέζικο παντελόνι, τις μαύρες μποτούλες με τη φοδραρισμένη γουνίτσα, το μάλλινο πανωφόρι και το ζεστό κασκόλ.

Κι όταν ήταν έτοιμος, τους φώναξε, κάθισαν στο τραπέζι της κουζίνας και τους ανακοίνωσε: «Στις τρεις του Σεπτέμβρη φεύγω!»

Άρχισαν να μιλάνε, όπως πάντα, όλοι μαζί. Βροχή οι ερωτήσεις, οι αντιρρήσεις χαλάζι.

«Είναι το δικό μου ταξίδι» τους είπε «και θα το κάνω!» Κι αυτοί, οι αγαπημένοι του, μονάχα μια χάρη του ζήτησαν, μιας και δεν συνετιζόταν.

«Ένα όνειρο ανεκπλήρωτο ο καθένας» είπαν. «Θα τα γράψουμε όλα σ’ ένα γραμματάκι, κι εσύ, απλά, θα το πάρεις μαζί σου».

Δεν τους χάλασε χατίρι.

Φορτώθηκε τον τεράστιο φάκελο και ξεκίνησε χαμογελώντας για τον Βόρειο Πόλο….

Κοντόγιαννου Ζωή

«Ουφ, να ξεκουραστώ λιγάκι!» αναφώνησε φανερά κατάκοπος ο ξωτικούλης ποντικός. «Τόσα γράμματα κουβάλησα αυτές τις μέρες στον Άγιο Βασίλη. Όχι, όχι! Δεν κουράστηκε το σώμα μου, μα η ψυχή μου! Ρωτάτε γιατί; Νομίζετε σηκώνεται εύκολα ο πόνος των παιδιών; Τι; Πιστεύετε πως όλα τα παιδιά είναι χαρούμενα; Όχι, όχι! Λάθος! Η ψυχούλα πολλών παιδιών κλαίει. Γιατί; Μα θέλει και ρώτημα; Δεν έχουν τα απαραίτητα! Δεν έχουν φαγητό, στέγη, αγάπη, ζεστασιά...

Αχ ναι, ξέχασα! Υπάρχουν πολλά παιδιά που ζητάνε παιχνίδια... ακριβά παιχνίδια...! Όμως πιστέψτε με αυτά δεν διαρκούν... χαλάνε! Τα δώρα της ζωής όμως; Αυτά φέρνουν ευτυχία! Ναι, ναι! Αλήθεια σας λέω!

Σας παρακαλώ, δώστε αγάπη στα παιδιά! Δώστε τους ευτυχία! Έτσι κι εγώ θα κουβαλάω με χαρά τα γράμματά τους στον Άγιο Βασίλη και δεν θα κουράζομαι ποτέ!».

Κοτσαύτη Γιώτα

Ο Ρενέ είναι ο εφιάλτης μου. Πολλές φορές μου έβαλε τρικλοποδιές. Έκλεψε το τυρί που με κόπο εξασφάλισα. Και δεν βοήθησε καθόλου όταν η Αρμάντ κόντεψε να με κάνει μια μπουκιά. Ας είναι καλά η Μαρί που της απέσπασε την προσοχή και κατάφερα να ξεφύγω.

Είμαι ο Ερίκ και ζω σ’ ένα μικρό χωριό του Σαντρ-Βαλ ντε Λουάρ μαζί με την οικογένειά μου. Ο Ρενέ είναι γείτονάς μου. Μένει με τον πατέρα του σ’ ένα μισογκρεμισμένο σπίτι.

Χθες, καθώς έγραφα γράμμα στον Άγιο Βασίλη, τον άκουσα να κλαίει με λυγμούς. Ο μπαμπάς του τον έλεγε ξανά άχρηστο. Κι ότι με τα μυαλά που κουβαλάει δεν πρόκειται να πάρει δώρο ούτε φέτος.

Μπορεί να μην είμαστε πλούσιοι, αλλά έχω ό,τι χρειάζομαι. Αποφάσισα, λοιπόν, το δώρο μου να πάει σε κάποιον που το έχει περισσότερη ανάγκη.

Τα Χριστούγεννα είναι η γιορτή της αγάπης, λένε. Μακάρι ο Άγιος Βασίλης να κάνει το θαύμα του…

Κουρέτα Μαρία

1.

Δώρα για τους φίλους μου

Στο δάσος έχουν ξεκινήσει οι ετοιμασίες για τη μεγάλη γιορτή. Έρχονται τα Χριστούγεννα και όλα τα ζώα έχουν αναλάβει από μια δουλειά. Άλλα τοποθετούν λαμπιόνια από δέντρο σε δέντρο, άλλα ετοιμάζουν νόστιμα φαγητά. Όλα τα ζώα έχουν φορέσει τα γιορτινά τους. Όμως κάτι λείπει…

Ποτέ κανένα μας δεν έχει πάρει δώρο από τον Άγιο Βασίλη. Ο κακομοίρης τρέχει να προλάβει να μοιράσει δώρα και να ικανοποιήσει τις επιθυμίες τόσων παιδιών. Φέτος όμως σκέφτηκα να κάνω την προσπάθειά μου. Θα του στείλω γράμμα και θα του ζητήσω κάποιο δώρο για τους φίλους μου. Πολλά φουντούκια για τον φίλο μου το σκίουρο για να φτιάχνει τη φουντουκόπιτα που είναι η σπεσιαλιτέ του. Μπόλικο μέλι για να φτιάχνει η αρκούδα τηγανίτες με μέλι για όλους μας. Ένα ζεστό κασκόλ για το ελάφι που συνεχώς παραπονιέται ότι κρυώνει ο λαιμός του. Μια βούρτσα για την αλεπού για να φροντίζει τη φουντωτή της ουρά. Και για μένα ένα τεράστιο βουνό από τυρί, αυτό με τις τρύπες∙ την αγαπημένη μου λιχουδιά.

Τρέχω τώρα να προλάβω να στείλω το γράμμα και ελπίζω η ευχή μου να πραγματοποιηθεί.

2.

Πρόβλημα…

«Αγαπητέ Άγιε Βασίλη, χθες το βράδυ ένα παράξενο ανθρωπάκι με μυτερά αυτιά χτύπησε την πόρτα μου. Είχε χτυπήσει το πόδι του και δυσκολευόταν να περπατήσει. Το φρόντισα όπως μπορούσα και το έβαλα δίπλα στο τζάκι να ζεσταθεί. Επιμένει ότι είναι βοηθός σου κι ότι ήρθε για να μάθει τις επιθυμίες όλων των παιδιών. Τώρα δεν ξέρει πώς να γυρίσει πίσω. Σου στέλνω αυτό το γράμμα για να σε ενημερώσω. Επίσης να σου τονίσω ότι κι εγώ μπορώ να γίνω πολύ καλός βοηθός αν ποτέ χρειαστεί… Μίλτος ο ποντικούλης».

Λεοκάτα Μελίνα

Μια διαφορετική επιθυμία

Ο Κούλης ο Ποντικούλης λυπημένος κάθισε κοντά στην είσοδο της φωλιάς του. Εδώ και αρκετά χρόνια η οικογένειά του ζούσε σε ένα εγκαταλειμμένο και μισογκρεμισμένο σπίτι, έχοντας ως γειτόνισσα μια φουντωτή αδέσποτη γάτα, η οποία εδώ και δύο μέρες είναι κουλουριασμένη κάτω από έναν κάδο, γιατί χτυπήθηκε από ένα αυτοκίνητο. Θέλει να τη βοηθήσει, παρόλο που τη φοβάται, αλλά ξέρει ότι δεν μπορεί. Η αδελφή του βλέποντας τον έτσι, τον ρωτάει τι έχει και του δίνει τη λύση. Πώς δεν το σκέφτηκε νωρίτερα, αναρωτιέται! Θα γράψει ένα νέο γράμμα στον Άγιο Βασίλη και αντί για το δώρο που του ζήτησε, θα παρακαλέσει να βρεθεί ένας άνθρωπος να προσφέρει στη γατούλα ένα σπιτικό. Δεν χάνει καθόλου χρόνο και με το γράμμα στο χέρι τρέχει να προλάβει τον ταχυδρόμο των Ξωτικών. Άραγε θα πραγματοποιηθεί η ευχή του;

Μαγγανάρη Βάσω

Ο Ποντικούλης του Αϊ-Βασίλη

Νύχτωνε. Το έλατο της πλατείας λαμποκοπούσε. «Τούτα τα Χριστούγεννα δεν θα ´ναι μαγικά» συλλογίστηκε με πίκρα η Αγάπη. Επέστρεψε στην πολυθρόνα, πλάι στο κρεβάτι του Άγγελου, που ανάσαινε με μάτια κλειστά. Πότε κοιμόταν, πότε ξυπνούσε, δεν γνώριζε. Τα μάτια της πλημμύρισαν δάκρια. Κρατούσε έναν σφραγισμένο φάκελο. «Προς Αϊ-Βασίλη, Βόρειο Πόλο...» έλεγαν κάποια αδέξια γραμματάκια. Ύστερα, το ατύχημα... Τα αδέξια γραμματάκια πάγωσαν. Ο Άγγελος θα ξυπνούσε μόνο από θαύμα. Εκείνη δεν πίστευε στα θαύματα ούτε ταχυδρόμησε τον φάκελο. Σάμπως, υπήρχε Αϊ-Βασίλης;

Το ρολόι που χτύπησε δώδεκα τη βρήκε αποκοιμισμένη στην πολυθρόνα. Ο φάκελος γλίστρησε. Μια λιλιπούτεια σκιά εμφανίστηκε. Διέσχισε αθόρυβα την κάμαρα, μάζεψε τον φάκελο και χάθηκε στο χιόνι. Ήταν ο Ζαχαρένιος, ο ποντικούλης του Αϊ-Βασίλη που του πήγαινε τα χαμένα χριστουγεννιάτικα γράμματα.

Ξημέρωνε Χριστούγεννα. Ο Άγγελος άνοιξε τα μάτια του. Κοίταξε πλάι του. «Μαμά...» ψιθύρισε.

Μια λιλιπούτεια σκιά βιάστηκε να χαθεί στο χιόνι.

Μακαριάν Μαριάννα

Του Αγίου τα γράμματα

-Όλοι ξέρουν την ιστορία λάθος! αναφώνησε ο Μιαρ, ο μικρός ποντικός, την ώρα που η Πανδώρα, η λευκή γάτα, πήγε να τον φάει κάτω απ’ το χριστουγεννιάτικο δέντρο

-Τι ξέρουμε λάθος δηλαδή; Τον κοίταξε πάνω από τα μουστάκια της περιφρονητικά. Δεν μπορούσε να καταλάβει πως ένα ποντίκι τολμούσε να της μιλάει έτσι.

-Δεν παίρνει ο Άγιος τα γράμματα, δεν προλαβαίνει!

Η Γάτα άρχισε να γελάει ζωηρά μαζί με τις υπόλοιπες φίλες της.

-Ώρα είναι να μας πεις ότι εσύ τα πας.

Χωρίς να χάνει χρόνο ο Μιαρ πήρε το γράμμα του παιδιού που έμενε σε εκείνο το σπίτι, το δίπλωσε και το έδεσε στην πλάτη του.

-Εγώ το πάω βεβαίως! Είμαστε χιλιάδες εμείς τα ποντίκια. Αλλά μας υποτιμούν όλοι γιατί δεν ξέρουν πόσο σημαντικά είμαστε! Παίρνουμε ο κάθε ένας μας από ένα γράμμα και όλα μαζί φτάνουμε την ίδια ώρα στον Βόρειο Πόλο.

-Τι χαζομάρες λες για να μη σε φάω!

-Αν δε με πιστεύεις, περίμενε την πρωτοχρονιά. Αν λέω ψέματα, θα σε αφήσω να με φας.

Μερικές μέρες μετά τα δώρα έστεκαν ολόλαμπρα και πανέμορφα κάτω από τα κλαδιά του δέντρου.

-Η συμφωνία είναι συμφωνία, δεν θα σε φάω, μάλιστα του χρόνου θα σε αφήσω να κάτσεις στην πλάτη μου για να μεταφέρουμε το γράμμα πιο γρήγορα.

Πολύ σύντομα, όλες οι γάτες του κόσμου θέλησαν να συμμετάσχουν στα χριστουγεννιάτικα έθιμα. Το ποντίκι και η γάτα έγιναν αχώριστοι, τι και αν νομίζουμε πως είναι εχθροί ...τέχνασμα είναι για να μην καταλάβει κανείς πως οι γάτες και τα ποντίκια είναι συνεργάτες και μέσα στα σπίτια, αντί να τα διώχνουν, τα βοηθούν για να μάθουν τα κατατόπια, ώστε τα Χριστούγεννα η δουλειά τους να γίνεται πιο εύκολη.

Μάνος Σπύρος

Το γράμμα του Αϊ-Βασίλη

Γεια σας! Το όνομά μου είναι Χάρι κι έρχομαι από τον παγωμένο Βόρειο Πόλο. Με έστειλε ο Άϊ Βασίλης, ο οποίος εργάζεται πυρετωδώς στο εργαστήριό του μαζί με τους πολύτιμους βοηθούς του, τα ξωτικά, για να προλάβει να φτιάξει όλα τα δώρα. Μου ζήτησε να σας παραδώσω αυτόν εδώ το φάκελο. Μέσα υπάρχει ένα γράμμα για σας και η λίστα με τα δώρα που θέλει εσείς να κάνετε. Όπως εσείς στέλνετε τα γράμματά σας και ζητάτε τα δώρα σας, έτσι κι αυτός σας στέλνει αυτόν το φάκελο. Σίγουρα αναρωτιέστε τι δώρο μπορεί να θέλει ο Αϊ Βασίλης από εσάς. Θέλει να χαμογελάτε ο ένας στον άλλον, να αγαπάτε ο ένας τον άλλον, να κάνετε αγκαλιές ο ένας με τον άλλον. Αυτά ζητάει για δώρο. Σας αφήνω τον φάκελο και σας χαιρετώ, πρέπει να βιαστώ να επιστρέψω στο εργαστήρι γιατί έχει πολλή δουλειά.

Καλά Χριστούγεννα!

Μιχαηλίδου Χριστίνα

Ένα διαφορετικό γράμμα

Ο κύριος Ποντικούλης, πρόεδρος στην κοινότητα των Αδέσποτων Ζώων, αποφάσισε να αναλάβει δράση τώρα που πλησίαζαν τα Χριστούγεννα. Αφού άκουσε προσεκτικά τα προβλήματά τους, πήρε χαρτί και μολύβι και έγραψε:

«Αγαπητέ Άγιε Βασίλη, ήθελα να ξέρετε πως και τα αδέσποτα ζωάκια έχουν δικαιώματα. Πεινάνε και κρυώνουν και θέλουν μία αγκαλιά και φροντίδα. Λαχταρούν ένα ζεστό σπιτάκι και αγάπη, όχι αδιαφορία. Επίσης υπάρχουν πολλά ζωάκια σε συγκεκριμένους χώρους που περιμένουν να υιοθετηθούν από παιδάκια που ξέρουν να αγαπούν αληθινά. Θα σε παρακαλέσω, αν μπορείς, να δώσεις αυτό το μήνυμα σε όλα τα σπίτια που θα αφήσεις τα δώρα σου. Ευχαριστώ πολύ, ο κος Ποντικούλης».

Το έβαλε στο φάκελο και καρφίτσωσε και ένα λουλουδάκι για δώρο. Φόρεσε το κασκόλ και τα γάντια του και έφυγε τρέχοντας για να το παραδώσει στον τάρανδο-ταχυδρόμο που θα περνούσε σε λίγο από την πόλη.

Μπαφούτσου Χρύσα

Γιάμ και Αϊσέ

Ο γλυκός ροζ ποντικούλης ο Γιάμ παρακολουθεί επί ώρα τη μικρή Αϊσέ μέσα απ’ το νοτισμένο παραθύρι, να κάνει κάτι παράξενο. Να ξεστολίζει το χριστουγεννιάτικο δέντρο... μια βδομάδα πριν τα Χριστούγεννα .

Στη συνέχεια τον φωνάζει να το μεταφέρουν γρήγορα στο σπιτάκι της γιαγιάς Κρινιώς που ζούσε μονάχη στην άκρη του χωριού.

Όλα έγιναν τόσο γρήγορα... σχεδόν μαγικά.

Σε λίγες ώρες η γιαγιά χαμογελούσε συγκινημένη δίπλα στο χριστουγεννιάτικο δέντρο που τα λαμπιόνια του φώτιζαν το σπίτι και την καρδιά της...

Ο Γιάμ λίγη ώρα μετά απολάμβανε ένα νόστιμο λαδοτύρι ξαπλωμένος στις παντόφλες της Αϊσέ ....

Η γωνιά του δέντρου θα ήταν άδεια φέτος.

Όμως ήταν γεμάτη η καρδιά της.

Ξαφνικά ο Γιάμ, αφού έγραψε ένα σύντομο μυστικό γράμμα στο γραφείο της μικρής, εξαφανίστηκε. Έτρεξε γρήγορα στον φίλο του τον λαγό, τον Γκρέκ, να το μεταφέρει στο ταχυδρομείο του διπλανού χωριού. Ήταν η τελευταία προθεσμία για τα γράμματα προς τον Αϊ Βασίλη. Σαν τελείωσε, κουρασμένος, αποκοιμήθηκε....

Την παραμονή Χριστουγέννων η τσιριχτή φωνή του Γιάμ ξύπνησε την Αϊσέ.

Ένα πανέμορφο δέντρο στεκόταν στολισμένο με δώρα και λαμπιόνια στη θέση του παλιού. Δάκρυα, σαν διαμάντια έλαμπαν στα μάτια της... Ο ροζ ποντικούλης περίμενε το... τυρένιο δώρο του...

Ευτυχισμένα Χριστούγεννα!

Μπέλου Βάσω

Η μικρή Ελπίδα διάλεξε ένα τριανταφυλλί χαρτί, με άρωμα τσιχλόφουσκα. Ένα κατακόκκινο στυλό, «σαν τη λαμπερή μυτούλα του Ρούντολφ», όπως είπε η ίδια και έναν φάκελο όμοιο με τη στολή ενός χριστουγεννιάτικου ξωτικού.

Φέτος, για πρώτη φορά, η μικρή Ελπίδα κατάφερε να γράψει μόνη της τούτο το γράμμα.

Για πρώτη φορά δεν θα χρειαστεί να ζητήσει από τον Άγιο Βασίλη να μπορέσει να δει τα χρώματα, τον ουρανό, τα λουλούδια.

Για πρώτη φορά δεν θα του ζητήσει για δώρο να καταφέρει να αντικρίσει τη μαμά της, τον μπαμπά της, τον μικρός της αδερφό.

Αυτή τη φορά δεν θα του ζητήσει καν δώρο. Της το έκανε άλλωστε, όταν της έστειλε τον κύριο Μάνο, τον σούπερ-γιατρό και της χάρισε τη δυνατότητα να βλέπει.

Φέτος, για πρώτη φορά η μικρή Ελπίδα, κατάφερε να γράψει μόνη της τούτο το γράμμα, για να του πει ένα μεγάλο ευχαριστώ.

Μπόικου Θεοδώρα

Η δεκεμβριάτικη νύχτα ανέβαινε αργά τη σκάλα για να αρχοντέψει στον ουρανό και άπλωνε τους ακόλουθούς της στην πλάση! Φωτισμένα παράθυρα με χριστουγεννιάτικα λαμπιόνια, τζάκια που ανέδυαν τον καπνό τους και ζέσταιναν τις πιο χουχουλιάρικες γωνιές των σπιτιών, γιορτινό φύσημα χιονιά, μελωδίες συνόδευαν τα περάσματα του αέρα! Σε ένα φωτισμένο παράθυρο η Βασιλεία έγραφε το γράμμα για τον Άγιο Βασίλη! Ήταν η ευχή της για τη νέα χρονιά! Έκλεισε τον ροζέ φάκελο, το έδεσε με κορδέλα, με γκι και ου, και έγραψε την πολυπόθητη διεύθυνση! Ύστερα ξάπλωσε στο κρεβάτι βγάζοντας έναν αναστεναγμό. Ο Τζινγκλ το ποντίκι την παρακολουθούσε μέρες τώρα. Ήταν ο φίλος της και την ακολουθούσε παντού. Οι επόμενες μέρες κυλούσαν και το γράμμα έμενε στο γραφείο. Αποφάσισε ο Τζινγκλ να το παραδώσει αυτοπροσώπως στον Άγιο Βασίλη! Έβαλε τα ζεστά του, τα γιορτινά του και πήρε παραμάσχαλα τον ροζέ φάκελο και ξεκίνησε για τον Βόρειο Πόλο. Το τρένο ήξερε ότι ξεκινούσε από το καντηλένιο δάσος νωρίς το πρωί. Ήθελε τόσο να τον δει από κοντά, να του παραδώσει το γράμμα! Και επιτέλους να νιώσει η μικρή Βασιλεία το θαύμα των Χριστουγέννων! Να υιοθετηθεί από μια όμορφη οικογένεια που θα γεμίσει τις μέρες της με Αγάπη, Καλοσύνη, Ευτυχία! Άλλωστε αυτό το μήνυμα των Χριστουγέννων, Αλήθεια, Φως, Χαρά! Πάμε λοιπόν.......

Νάνη Παρασκευή

Χο χο χο… ποιος ξέρει; 

Ίσα που προλάβαινε ο Άκης ο Ποντικάκης να ταχυδρομήσει το γράμμα για τον Αϊ Βασίλη. Ήταν πρώτη φορά που του έγραφε. Όχι ότι δεν ήθελε δώρα ή παιχνίδια ή λιχουδιές. Και μάλλον ήταν καλό ποντικάκι όλη τη χρονιά. Άλλωστε, έκανε ό,τι καλύτερο μπορούσε. Ήταν εκεί για όλους και για όλα.

Είχε, όμως, μια τόση δα μικρούλα επιθυμία. Ήθελε να δει από κοντά τον Αϊ Βασίλη, να τον αγγίξει και να χωθεί στη μακριά κατάλευκη γενειάδα του. Είχε ακουστά ότι ο Αϊ Βασίλης έκανε μαγικά και γέμιζε θαύματα τον κόσμο. Ε, ένα θαύμα ήθελε και ο ίδιος να ζήσει. Και θα έκανε ό,τι του ζητούσε. Θα γυάλιζε το έλκηθρο, θα λούστραρε τις μπότες του, θα ξεσκόνιζε το παλτό του. Ακόμα και μοσχομυριστά κουλουράκια σε σχήμα αστεριού θα του έφτιαχνε. Αρκεί να ζούσε το θαύμα.

«Σε περιμένω με την πόρτα μου ανοιχτή και στολισμένη με τα λαμπιόνια της καρδιάς μου» του έγραψε και περίμενε το θαύμα.

Χο Χο Χο... ποιος ξέρει....

Πανίκου Εύη

Έξω έβρεχε καρεκλοπόδαρα. Η δεκάχρονη Έλενα στεκόταν στο παράθυρο. Πλησίαζαν Χριστούγεννα, γεγονός που έκανε τη μοναξιά στο ορφανοτροφείο ακόμη βαρύτερη. Μέχρι και ο Άγιος Βασίλης τούς είχε ξεχάσει εκεί μέσα.

Ξαφνικά ακούει ένα «ψιτ». Γυρίζει προς την πόρτα. Κανείς.

- Ε ψιτ, εδώ.

-Πού;

Ένα χαριτωμένο ποντικάκι ξεπροβάλλει κάτω απ' το κρεβάτι.

- Μα εσύ... είσαι ποντίκι!

- Ε ναι!

- Τα ποντίκια δεν μιλούν!

- Άστο, είναι μεγάλη ιστορία. Πες μου, γιατί είσαι λυπημένη;

Τα μάτια της μικρούλας βούρκωσαν. Του είπε πόσο πολύ θα 'θελε να γράψει γράμμα στον Άγιο Βασίλη.

- Λοιπόν, γράψε το γράμμα και θα του το παραδώσω εγώ προσωπικά.

Τα ματάκια της φωτίστηκαν σαν λαμπιόνια. Στρώθηκε στο γράψιμο.

- Έτοιμο, αναφώνησε μετά από λίγο.

Το ποντίκι το πήρε παραμάσχαλα κι έφυγε βιαστικά.

«Ευχαριστώ» του φώναξε.

Εκείνο το βράδυ κοιμήθηκε με το χαμόγελο στα χείλη. Ήλπιζε ότι ο Άγιος Βασίλης θα πραγματοποιούσε την ευχή της. Κανένα παιδί στον κόσμο να μην ήταν μόνο του, χωρίς οικογένεια και χωρίς αγάπη

Πολυκανδριώτη Αστερόπη

Ένα μήνυμα έχετε, κύριε!

Ο φάκελος σας έρχεται από τον Βόρειο Πόλο! Ο κύριος το άνοιξε προσεκτικά, μα όλα ήταν γραμμένα στην γλώσσα των ξωτικών. Το ποντικάκι θα έκανε τον διερμηνέα.

- Τόσα χρόνια ο Άγιος Βασίλης σας φέρνει δώρα. Φέτος να κάνετε εσείς!

- Μα πάντα κάνω δώρα σε όλους! Τι μου λέτε;

- Δώρα, κύριε, είναι για τα ξωτικά οι καλές πράξεις. Σας μεταφέρω τι πρέπει να κάνετε:

Να βοηθήσετε μια ηλικιωμένη κυρία να κουβαλήσει τα ψώνια της

Να δώσετε φαγητό σε έναν άστεγο.

Να χαρίσετε κάποια από τα ρούχα σας.

Να αγοράσετε σε ένα φτωχό παιδί ένα μπαλόνι..

- Μμ, μα αυτά είναι εύκολα!

- Δεν τα έχετε κάνει όμως για να σας τα γράφουν.

- Προλαβαίνω μέχρι τα Χριστούγεννα;

- Πάντα υπάρχει χρόνος, κύριε! Τα ξωτικά δεν έχουν ρολόγια! είπε το ποντικάκι και χαιρέτησε.

- Καλα Χριστούγεννα, κύριε!

- Καλά Χριστούγεννα, ποντικάκι!

Ρουσουνέλου Δήμητρα

-Άγιε Βασίλη, Άγιε Βασίλη, έχουμε κι αυτό το γράμμα.

-Ποντικάκι, δεν μπορούμε να πάρουμε αλλά γράμματα για φέτος. Δεν θα προλάβουμε τις παραγγελίες.

-Έλα Άγιε Βασίλη, αν δεν το ανοίξουμε, ένα παιδάκι θα μείνει χωρίς το δώρο που θέλει.

-Τελωσπάντων, φέρ’ το.

Ο Άγιος άνοιξε το γράμμα και με δυσκολία διάβαζε κάτι σκανταλιάρικα γράμματα που προσπαθούσαν να μείνουν ίσια στις γραμμές.

«Αγιε Βασίλη, ξέρω ότι δεν υπάρχεις και είσαι δημιούργημα της φαντασίας όλων των παιδιών. Σου γράφω όμως γιατί επέμενε η μαμά μου και δεν ήθελα να της χαλάσω το χατίρι. Ελπίζω να καταλαβαίνεις τα γράμματα μου αλλά είναι ό,τι καλύτερο μπορώ να κάνω. Βλέπεις έσπασα το χέρι μου και δεν μπορώ να γράψω καλά.

Θα ήθελα να μου φέρεις, αν μπορείς, ένα άλλο ποδήλατο γιατί όταν έπεσα χάλασε και οι γονείς μου δεν έχουν χρήματα να μου πάρουν άλλο.

Σε ευχαριστώ πολύ, Νικ».

Ο Άγιος Βασίλης χαμογέλασε. Κάτι έπρεπε να κάνει σε αυτόν τον μικρό για να του δείξει ότι φυσικά υπάρχει.

Πήρε το ποδήλατο που ήθελε λοιπόν και πήγε το βράδυ των Χριστουγέννων στο σπίτι του.

Δεν το άφησε όμως κι έφυγε όπως έκανε συνήθως. Τον περίμενε στο σαλόνι κάτω από το χριστουγεννιάτικο δέντρο.

Ο μικρός ξύπνησε ξαφνικά γιατί δίψασε. Σηκώθηκε λοιπόν και πήγε στην κουζίνα.

Τότε τον είδε εκεί, να κάθεται δίπλα στο δέντρο χαμογελαστός.

-Άγιε Βασίλη;

-Εγώ είμαι, νεαρέ μου, κι ας είπες ότι δεν πιστεύεις σε εμένα. Σου έφερα το δώρο σου. Και πρόσεχε μην ξανά πέσεις.

-Μα… μα… μα πώς; ψέλλισε ο μικρός; Αφού δεν υπάρχεις!

-Και ποιος σου το λέει αυτό, νεαρέ μου, φυσικά και υπάρχω. Υπάρχω στις καρδιές όλων σας. Άντε τώρα, πήγαινε, πιες νερό και θα χαρείς αύριο το δώρο σου.

Έτσι κι έγινε.

Το πρωί ξύπνησε ο μικρός Νικ και είχε μια περίεργη αίσθηση σαν να είχε μιλήσει με τον Άγιο Βασίλη.

Ανοησίες σκέφτηκε.

Τότε, η φωνή της μαμάς του, τον επανέφερε στην πραγματικότητα

«Νικ, τρέξε γρήγορα.»

Ο Νικ έτρεξε στο σαλόνι και είδε το δώρο που είχε ζητήσει.

Η χαρά του ήταν τόσο μεγάλη που έβαλε τα κλάματα. Τότε ξαφνικά εμφανίστηκε ένα ποντικάκι κάτω από το δέντρο και του έδωσε κρυφά ένα γράμμα.

-Αυτό το γράμμα είναι για σένα, του είπε.

Ο Νικ άνοιξε το γράμμα με χέρια που έτρεμαν από συγκίνηση.

«Νεαρέ μου, δεν συνηθίζω να γράφω γράμματα, αλλά για εσένα έκανα μια εξαίρεση. Ελπίζω να σου αρέσει το καινούργιο σου ποδήλατο.

Με αγάπη, Άγιος Βασίλης».

Σερλέτη Ευθυμία

Τομ,

Ίσως εκπλαγείς μ’ αυτό το γράμμα, αλλά στέλνω άσπρη σημαία. Βλέπεις, ούτε αγαπητέ δεν μπορώ να σε προσφωνήσω όπως κάνουν οι άνθρωποι με τους φίλους τους. Θα μου πεις «εμείς δεν είμαστε φίλοι, αλλά άσπονδοι εχθροί». Δίκιο έχεις κι εδώ είναι το θέμα. Βαρέθηκα πια αυτό το αιώνιο μίσος μεταξύ μας. Με κούρασαν οι συνεχείς προσπάθειές μας να απαλλαγεί ο ένας από τον άλλον. Δεν αντέχω άλλες ξυλιές, μπαστουνιές και ανεπάντεχες παγίδες που σκαρφιζόμαστε τόσα χρόνια. Σκέφτηκα, μια και πλησιάζουν τα Χριστούγεννα, να κάνουμε μια προσπάθεια συμφιλίωσης. Αν έρθεις λοιπόν στο χριστουγεννιάτικο δείπνο, θα κουβεντιάσουμε την ιδέα μου για τη χώρα της Γατοποντικόπιας. Και ποιος ξέρει, αν εμείς συνυπάρξουμε ειρηνικά, ίσως γίνουμε παράδειγμα και για τα παιδιά. Πολύ θυμωμένα και εξαγριωμένα τα βλέπω τελευταία. Δεν το αντέχω κι αυτό. Τι λες δεν αξίζει να προσπαθήσουμε;

Υ.Σ: Σκέψου τι έχει να γίνει, αν μετά από εμάς, συμφιλιώσει κι όλο το γατοποντικοσόι του κόσμου!

Τζέρι

Σωτηροπούλου Χαρά

Το μαγικό γράμμα

Μια φορά και έναν καιρό, σε μια τρύπα σκοτεινή, ζούσανε δύο ποντικοί! Το βράδυ ξεμύτιζαν και έμπαιναν στο σπίτι του κυρίου και της κυρίας Μπράιτον. Αυτή τη φορά είδαν κάτι διαφορετικό. Ένα μεγάλο πράσινο δέντρο με λαμπάκια που αναβόσβηναν! Είδαν κάτι λαμπερές κόκκινες και πράσινες μπάλες, τόσο όμορφες! Κάτω από το δέντρο, είχε ένα μικρό σπιτάκι με φιγούρες, κάποια κουτιά με κορδέλες και ένα γράμμα! Ξαφνικά ένα φως άναψε και οι ποντικοί πήγαν τρέχοντας στην τρύπα τους. Ο ένας ποντικός όμως, καθώς ήταν περίεργος, άρπαξε το γράμμα που βρήκε. Βάλθηκαν να το ανοίξουν. Προς τον Άγιο Βασίλη έγραφε απέξω. Μέσα όμως δεν είχε γράμματα... Είχε αγάπη, ελπίδα και ζεστασιά. Οι ποντικοί μαγεύτηκαν από αυτά τα συναισθήματα και κράτησαν το γράμμα. Από τότε, κάθε χρόνο, πηγαίνουν και αφήνουν αυτό το γράμμα σε κάθε σπίτι και αφήνουν λίγη από τη μαγεία του σε όλο τον κόσμο!

Ταμουρατζή Έλενα

Ο ποντικός των Χριστουγέννων

Ο Σουρί περίμενε με αγωνία τις γιορτές. Τ’ αδέρφια του τον κορόιδευαν που πίστευε στον Άγιο Βασίλη και του έλεγαν πως αυτά είναι παραμύθια για μικρά παιδιά. Εκείνος, όμως, ήξερε πως αφού από θαύμα ζούσαν στο υπόγειο ενός μεγάλου σπιτιού και όχι σε κάποιον υπόνομο, κάποιος φρόντισε γι’ αυτό.

Τα Χριστούγεννα που όλο το σπίτι ήταν στολισμένο και παντού υπήρχαν πιατέλες με τυριά, εκείνος καθόταν στο περβάζι του παραθύρου μ’ ένα κομμάτι τυρί να ροκανίζει κι έβλεπε με τον μικρό κύριο τους αγαπημένους του Ρατατούη και Ποντικομικρούλη. Μόνο εκείνον τον αρουραίο δεν συμπαθούσε καθόλου που κυνηγούσε τον καημένο τον Καρυοθραύστη. Σίγουρα αυτός έφταιγε που όλοι σιχαίνονταν τη φυλή του.

Γι’ αυτό, φέτος αποφάσισε να στείλει γράμμα στον Αϊ-Βασίλη και να του ζητήσει ν’ απαγορεύσει στους ανθρώπους να κρίνουν τους πάντες από έναν μόνο κακό. Έβαλε, λοιπόν, το χοντρό κασκόλ του και κίνησε για το ταχυδρομείο κόντρα στο χιονιά. Ο σκοπός ήταν ιερός.

Τοσουνίδου Δέσποινα

Ένας μικρός ταχυδρόμος με μεγάλη καρδιά

Ένα λευκό πρωινό του Δεκέμβρη ο Γκας έδεσε σφιχτά το κασκόλ γύρω από τον λαιμό του και αποφεύγοντας τις βρεγμένες γαλότσες των περαστικών, ξεκίνησε τον περίπατό του. Ξαφνικά βλέπει κάτι πεσμένο στον δρόμο. Πλησιάζει και τι να δει; Ένα γράμμα για τον Αϊ Βασίλη. «Πρέπει να έπεσε απ' τον σάκο του ταχυδρόμου» σκέφτηκε. «Πρέπει να κάνω κάτι αλλιώς ένα παιδί θα μείνει χωρίς δώρο». Το πήρε λοιπόν στους ώμους του και ξεκίνησε για τον βόρειο πόλο. Το γράμμα όμως ήταν βαρύ και δεν μπορούσε να το κουβαλήσει με το μικροσκοπικό κορμάκι του. Τότε έγινε κάτι μαγικό. Δυνατό αεράκι φύσηξε και χωρίς να το καταλάβει βρέθηκε στον αέρα. Έμοιαζε με σέρφερ και το γράμμα ήταν η σανίδα του. Πέρασε πάνω από βουνά, πόλεις, ποτάμια και με φωτεινούς σηματοδότες τα άστρα, σε λίγες ώρες , πετούσε πάνω απ' το Βόρειο Σέλας. Είχε προλάβει. Κανένα παιδί δεν έμεινε χωρίς δώρο αυτά τα Χριστούγεννα.

Τρίψα Νικολέτα

Το δώρο του Μινού

Οι μέρες των Χριστουγέννων έφταναν, μα ο μικρούλης ποντικός Μινού δεν ήταν χαρούμενος. Οι εφημερίδες που οι γονείς του είχαν ροκανίσει, κόντευαν να τελειώσουν. Ο πατέρας του φοβόταν πως δεν θ' άντεχαν το φετινό κρύο. Δάκρυα ανέβηκαν στα μάτια του Μινού. Τυλίχτηκε με το κασκόλ του, φόρεσε το τρύπιο του σακάκι και με τα λιωμένα του μποτάκια βγήκε έξω στο χιόνι. Ήθελε να σκεφτεί τι μπορούσε να κάνει για ν’ αλλάξει την κατάσταση. Τότε ήταν που σαν σίφουνες πέρασαν τα ξωτικά από μπροστά του, μεταφέροντας την αλληλογραφία του Αϊ Βασίλη. Ο σάκος τους ήταν τρύπιος και τα γράμματα σκορπίζονταν ξοπίσω τους. Ο Μινού, χωρίς δεύτερη σκέψη, τα μάζεψε ένα ένα. Με αποφασιστικότητα τα κουβάλησε δεμένα μ’ έναν σπάγκο... όοοχι στο σπίτι του, αλλά έως το σπίτι του Αϊ- Βασίλη. Ο Αϊ- Βασίλης εντυπωσιάστηκε με την πράξη του ποντικούλη μας. Και τον αντάμειψε με παχιές κουβέρτες και στοίβες εφημερίδων, κάνοντάς τον ευτυχισμένο.

Τσιπούρα Μάντυ

Ένα πρωτότυπο γράμμα στον Αϊ Βασίλη

Ο χαριτωμένος ταχυδρόμος ποντικούλης έφυγε βιαστικά για να παραδώσει πρώτο απ’ όλα τα γράμματα στον Αϊ Βασίλη, το τεράστιο γράμμα του Διαμαντούλη.

Περιείχε έναν διαμαντένιο σκούφο φτιαγμένο από πολλά μικρά κομματάκια. Από τα δάκρυα του Διαμαντούλη, ενός ευαίσθητου αγοριού με καρδιά διαμάντι που πονούσε για όλα τα δυστυχισμένα παιδιά του κόσμου. Όταν δάκρυζε από λύπη, τα δάκρυά του γίνονταν διαμαντάκια και μ' αυτά έφτιαξε το σκούφο του Αϊ Βασίλη. Ευχόταν να είναι όλα τα παιδιά ευτυχισμένα.

Η επιθυμία του ήταν όταν ξεκινήσει για το μεγάλο του ταξίδι, ο Αϊ Βασίλης να φορέσει το διαμαντένιο σκούφο. Κάθε φορά που θα μοιράζει τα δώρα στα παιδιά, να τους δίνει κι ένα διαμαντάκι απ’ τον σκούφο του, φωτίζοντας με λάμψη χαράς τα πρόσωπά τους και τις ζωές τους με μαγεία, αισιοδοξία και ελπίδα, μέχρι να μείνει χωρίς σκούφο.

Τελευταία θα πήγαινε σ’ αυτόν ξεσκούφωτος, σημάδι ότι είχε ολοκληρώσει την αποστολή του. Τότε ο Διαμαντούλης θα του χάριζε έναν ολοκαίνουργιο κατακόκκινο σκούφο φτιαγμένο με κόκκινα διαμαντάκια από δάκρυα χαράς με το χρώμα της αγάπης.

Αγάπη για όλα τα παιδιά του κόσμου ως ευχαριστήριο που η επιθυμία του εκπληρώθηκε.

Φλογερά Ελένη

Είμαι σε δίλημμα

1.

Αγαπημένε μου Άγιε Βασίλη,

είμαι το ποντικάκι, ο Τζέικ, που μένει στην οδό Λαλαμπέτ 13, στην Ποντικούπολη.

Ξέρω πέρυσι ήμουν λίγο άτακτο ποντικάκι και δικαιολογημένα δεν μου έφερες δώρο, αφού έφαγα τον κουραμπιέ που σου άφησε το μικρό ανθρωπάκι του σπιτιού δίπλα στο ποτήρι με το γάλα. Και από το γάλα ήπια δυο τρεις γουλιές, αλλά πεινούσα, τι να έκανα…

Φέτος όμως ήμουν καλό ποντικάκι, γι’ αυτό θέλω να μου φέρεις για δώρο ένα μεγάλο κεφάλι τυρί, ξέρεις αυτό με τις τρύπες που όσο και αν τρώω, να μην τελειώνει ποτέ και για να το κάνω άμαξα.

Να χωθώ στις τρυπούλες του, εγώ να τρώω και εκείνο να τσουλάει στους δρόμους και έτσι να κάνω το όνειρό μου πραγματικότητα. Να γνωρίσω τον κόσμο!

Μήπως όμως είμαι πάλι κακό ποντικάκι και σκέφτομαι μόνο τον εαυτό μου;

Έχω σφραγίσει το γράμμα, αλλά δεν ξέρω αν πρέπει να σου το στείλω…

2.

Αγαπημένε μου Άγιε Βασίλη

Αυτή τη στιγμή που σου γράφω τρέμουν τα ποδαράκια μου και με πονάει η μισή ουρίτσα μου. Η άλλη μισή είναι στο στόμα της Ριρίκας της γάτας του σπιτιού. Μόλις της ξέφυγα.

Είμαι πολύ θυμωμένος μαζί της και ήμουν έτοιμος να σου ζητήσω σαν «δώρο» φέτος να ψοφήσεις όλες τις γάτες της περιοχής, αλλά όχι δεν είμαι τόσο κακό ποντικάκι. Πλάσματα του Θεού είναι και αυτές. Μια «επιλεκτική» αμνησία όμως θα ήθελα πολύ να την πάθουν.

Θα ήθελα να ξεχάσουν πως γι’ αυτές είμαστε ο γκουρμέ μεζές τους και να πάψουν να μας κυνηγάνε. Μπορούμε να ζήσουμε μαζί σαν φίλοι.

Ας φάνε χαβιάρι ή σούσι για γκουρμεδιές ή να αρκεστούν στις λιχουδιές που τους δίνουν τα αφεντικά τους. Δεν χρειάζεται να τρώνε και εμάς τα ποντικάκια.

Με την ευχή ότι η ουρά μου, έστω και μισή, θα είναι η τελευταία που καταβρόχθισαν οι γάτες, σου εύχομαι Καλά Χριστούγεννα και ελπίζω να μου κάνεις αυτή τη χάρη.

Αυτά έγραψε ο μικρός ποντικός και έτρεξε να ταχυδρομήσει το γράμμα.

 

Απ’ τη δημιουργική ομάδα του εργαστηρίου συγγραφής Αλάτι, με αφορμή τη ζωγραφιά του ποντικού