Ο ήλιος ντράπηκε και κρύφτηκε πίσω από τα διάφανα πέπλα τ’ ουρανού.
Τι κι αν την άνοιξη φωνάζουν τα πουλιά, τ’ άνθη, ολάκερη η φύση;
Ήρθε ξανά ετούτη η μέρα της θύμησης.
Σαν σήμερα απλώσανε στο ιερό κεφάλι στέφανο αγκάθινο.
Στέφανο ξερό, δίχως χλωρό κλαδάκι.
Και τα σουβλιά γινήκανε καρφιά, το αίμα ξεπροβάλλει· βάφει τριγύρω κόκκινα τα πράσινα χορτάρια.
Το μύρο των λεμονανθών στάζει αργά σαν μέλι· ζητά συγνώμη ταπεινά η πλάση. Η πλάση που εστράφηκε αλόγιστα, ενάντια στον πλάστη.
ΜΑΡΙΑ ΓΙΑΝΝΑΔΑΚΗ (κείμενο και εικόνα)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Για πες μας, πώς σου φάνηκε;