Το βαρύ φορτίο του Γενάρη

 

Μ’ ενοχλούσε αφάνταστα το πουκάμισο που κούμπωνε τόσο ψηλά στον λαιμό. Μ’ ενοχλούσε κι η φούστα με τον φιόγκο στα δεξιά, για να μην πω για τα λουστρίνια που μου χτυπούσαν τα δάχτυλα. Κι οι υπόλοιποι βέβαια δεν φαίνονταν ευτυχείς. Αγνώριστοι όλοι –αδέρφια, ξαδέρφια– μέσα σε στενά μεγαλίστικα παντελόνια, μακρυμάνικα πουκάμισα και καρώ γιλέκα.

Οι οδηγίες σαφείς κι αυστηρές

«Να είστε ήσυχοι!»: εντολή θείας Μαρίας.

«Όχι τρέλες και φασαρίες» φώναζε από την κουζίνα η γιαγιά.

«Αλίμονό σας αν σηκωθείτε κι αρχίσετε τα τρεξίματα και τα κρυφτά» μας είχε ήδη προειδοποιήσει η μαμά καθώς φεύγαμε για το σπίτι του παππού, όπου θα γιορτάζαμε τον ερχομό κάποιου σπουδαίου.

Μα καλά, ποιος ήταν αυτός που θα ερχόταν τελοσπάντων; Πόσο σημαντικός για ν’ αξιώνει τέτοια επισημότητα κι ακινησία;

Όσο για το τραπέζι, ολοστόλιστο, ξεπερνούσε το χριστουγεννιάτικο δέντρο σε χρώματα και λάμψη.

Κάθισα δίπλα στον μεγάλο ξάδερφο, τον πρώτο απ’ όλους, στην ηλικία και στις σκανταλιές. Το εντυπωσιακό θέαμα μάς κράτησε για λίγο απασχολημένους και ήσυχους.

Παραγεμισμένη, καλογυαλισμένη η γαλοπούλα. Κολονάτα ποτήρια για μικρούς και μεγάλους. Πολύχρωμες σαλάτες και γιρλάντες γύρω από τραπέζι και καρέκλες. Μαμάδες που πηγαινοέρχονταν με βιασύνη να προλάβουν τι;

Πότε πότε γέλαγαν κοιτώντας προς τα εμάς ή σιγομουρμούριζαν ρίχνοντας βλέμματα στους μπαμπάδες. Τυχεροί μπαμπάδες! Φωναχτά μιλούσαν και βροντερά γελούσαν, και κανένας δεν τους έκανε παρατήρηση.

Ο θαυμασμός για την ατμόσφαιρα μεγάλος, η πείνα μεγαλύτερη κι η αίσθηση αναμονής κοσμοϊστορικού γεγονότος αβάσταχτη. Τι να πρωτοαντέξουμε!

Αρχίσαμε να στριφογυρίζουμε στις καρέκλες, να τσιμπάμε τις άκρες από το ψωμί, να δοκιμάζουμε τις αντοχές των κρυστάλλινων ποτηριών.

Ο μεγάλος ξάδερφος μού έκλεισε το μάτι κι έβαλε πιπέρι στο νερό της αδερφής του.

Η δική μου αδερφή άρχισε να φτιάχνει σαΐτες με τις πάνινες πετσέτες, χωρίς επιτυχία.

«Μα γιατί δεν τρώμε επιτέλους;» ρώτησε με θάρρος ο μικρότερος όλων.

«Και πότε θα έρθει ο επίσημος καλεσμένος που ήδη μας έχει και περιμένουμε τόσο;» δεν κρατήθηκα εγώ.

«Η υπομονή είναι αρετή» είπε η γιαγιά καθώς ακουμπούσε μια βασιλόπιτα υπερπαραγωγή στο μικρό τραπεζάκι.

«Για μετά, όταν θα έχει έρθει ο Νέος» συμπλήρωσε.

Είχα ακούσει να τον περιγράφουν νέο, γεμάτο δώρα και υποσχέσεις, άρχισα να φαντάζομαι πώς θα μπορούσε να είναι αυτός που σε λίγο θα ερχόταν, όταν προσγειώθηκε στη μύτη μου μια ελιά καλαματιανή, μεγάλη!

Ευκαιρίας δοθείσης, εξαφάνισα τα ίχνη της. Δεν άφησα και τον αποστολέα παραπονούμενο, αντικέρασα μια ρόγα ρόδι από τη σαλάτα.

Δεν πρόλαβα να δω αν βρήκα στόχο, εκείνη την ώρα τα φώτα έσβησαν. Επικράτησε πανικός στους μικρούς, ευθυμία στους μεγάλους που άρχισαν με ζωηρές φωνές να τραγουδούν «Πάει ο παλιός ο χρόνος, ας γιορτάσουμε, παιδιά, ήρθ’ ο νέος με τα δώρα…»

Τα φώτα επέστρεψαν εκτυφλωτικά, μαζί με ένα κύμα φιλιών κι αγκαλιών απρόσμενο.

Μόλις το πανδαιμόνιο καταλάγιασε κι όλοι σιγουρεύτηκαν ότι τους είχαν φιλήσει όλους, κηρύχτηκε η έναρξη του δείπνου.

Σάστισα, για ποιον παλιό και ποιον νέο μιλούσε το τραγούδι των μεγάλων; Και τι δώρα φέρνει; Και πού είναι τελοσπάντων; Απορροφημένος στις σκέψεις μου μασουλούσα κι άκουγα χωρίς ν’ ακούω κολακευτικά λόγια για τη μαγείρισσα, ανέκδοτα και σχόλια για την επικαιρότητα, όταν με έκπληξη συνειδητοποίησα πως επρόκειτο για ένα… μωρό!

Μα μωρό περιμέναμε τόση ώρα; Και πού είναι τα δώρα κι οι υποσχέσεις κι οι ευχές που περίμενα να πραγματοποιηθούν;

Αυτοί οι μεγάλοι είναι πολύ αφελείς τελικά. Δεν μπορεί να σου τα φέρει αυτά ένα μωρό. Ο νέος χρόνος έρχεται μωρό, φασκιωμένος χρυσόσκονη, τυλιγμένος ελπίδες. Στη βρεφική ηλικία του τον φωνάζουν «Γενάρη».

Στρατή Σμαρώ

 

Πηγή: https://www.ekdoseisalati.com/p/anthologio-peza-kai-poiimata-me-themata-ap-toys-mines-kai-tis-epoches

Οι άγγελοι και το αστέρι

 

Σπαθαράκη Κατερίνα

Ο Χαμογελουήλ

Κάποτε ήταν ένας άγγελος που τον έλεγαν Χαμουήλ. Όλοι οι άγγελοι τον αγαπούσαν και τον καλούσαν στις γιορτές και στα τραγούδια τους. Αλλά και στους ανθρώπους ήταν πολύ αγαπητός, γι’ αυτό και τον επικαλούνταν συχνά στις δοξολογίες και τις προσευχές τους. Όμως ο άγγελος αυτός είχε ένα πρόβλημα, το οποίο δεν είχε εμπιστευτεί σε κανέναν. Ενώ έλεγε αστεία, έφτιαχνε τη διάθεση και βοηθούσε τους άλλους, ο ίδιος δεν μπορούσε να νιώσει τη χαρά. Υπήρχε μία μαύρη τρύπα στην καρδιά του και ρουφούσε τη χαρά πριν καν προλάβει να γεννηθεί.

Ο Θεός, όμως, που αγαπούσε τον Χαμουήλ και ήξερε το πρόβλημά του, αποφάσισε ότι ήταν η ώρα να τον βοηθήσει. Έκατσε λοιπόν και κατάστρωσε το τέλειο σχέδιο. Έφτιαξε ένα υπέρλαμπρο αστέρι και το έστειλε τη νύχτα να φωτίσει το σπίτι του. Ο Χαμουήλ κοιμόταν, αλλά το δυνατό φως τον ξύπνησε. Σηκώθηκε και πήγε να δει τι συνέβαινε. Μόλις είδε το φωτεινό αστέρι, τυφλώθηκε. Τα μάτια του δυσκολεύονταν να συνηθίσουν στο δυνατό φως. Τελικά τα κατάφερε και κοίταξε το ολόλαμπρο αστέρι. Την στιγμή που πήγε να νιώσει λίγη χαρά, η μαύρη τρύπα που είχε στην καρδιά του, ξύπνησε. Αλλά τότε συνέβη κάτι μαγικό. Το αστέρι έστειλε τόσο δυνατό φως που μέσα στη μαύρη τρύπα άνοιξε και μία άσπρη. Η άσπρη τρύπα έβγαλε έξω ό,τι ρούφηξε η μαύρη. Ο Χαμουήλ σάστισε. Ένιωσε υπέροχα! Για πρώτη φορά ανακάλυπτε τη χαρά. «Tώρα ξέρεις πώς γίνεται» του φώναξε το αστέρι πριν εξαφανιστεί. Πράγματι από τότε ο Χαμουήλ άρχισε να χαμογελάει όλο και πιο συχνά, μέχρι που οι υπόλοιποι άγγελοι από Χαμουήλ τον ονόμασαν Χαμογελουήλ.

 

Χαραμή Μεταξία

Επί γης ειρήνη

Αστέρι λαμπρό, το φως σου να στέλνεις. Εκεί μακριά ένα μελαχρινό αγόρι παίζει το τύμπανό του, θέλει να ψάλλει τα κάλαντα στον νεογέννητο Χριστό. Μην κινδυνέψει από τις βόμβες του πολέμου. Ένα ακόμα κατάξανθο κοριτσάκι γυρεύει τον δρόμο, κάποιοι κλείνουν τα σύνορα, αλλά εκείνο επιμένει. Ρίξε το φως σου ν’ ανοίξουν τις καρδιές τους οι άνθρωποι και να το αφήσουν να πάρει το μονοπάτι της αγάπης. Διώξε το σκοτάδι γιατί όλα τα παιδιά του κόσμου δικαιούνται να προσκυνήσουν τον βασιλιά που γεννιέται. Προστάτεψέ τα από τα κακά που θα βρούνε στον δρόμο τους. Μην αφήσεις τους Ηρώδηδες να πάνε στη Βηθλεέμ, κρύψου πίσω από το σύννεφο, εκείνοι πρέπει να χάσουν τον δρόμο. Κάποτε ήταν ένας ο Ηρώδης, τώρα ’γιναν πολλοί κι όλοι ρωτάνε να μάθουν, αλλά κανείς δεν φανερώνει το μυστικό μονοπάτι για τον νεογέννητο Χριστό. Θέλουν να του κάνουν κακό. Πρόσεξε, αστέρι μας, μη σε ξεγελάσουν. Είναι καλοντυμένοι βασιλιάδες κι όλο χαμογελούν. Κρύβουν επιμελώς τη μαύρη καρδιά τους. Υπόσχονται χίλια καλά, αλλά εσύ ξέρεις. Από χώρες μακρινές καταφτάνουν και οι τρεις μάγοι. Άνθρωποι σοφοί και διαβασμένοι. Εκείνοι χρειάζονται το φως σου. Φορτωμένες οι καμήλες τους με δώρα πολύτιμα, σμύρνα, λιβάνι, χρυσάφι. Χάρισμα στον βασιλιά μας και μαζί με όλα αυτά μια ικεσία. «Επί γης ειρήνη».

Οι ιστορίες γράφτηκαν από μέλη της Αλατοπαρέας, με αφορμή τον τίτλο «Οι άγγελοι και το αστέρι» και τη ζωγραφιά (αν γνωρίζει κάποια/ος τη/τον δημιουργό της, ας επικοινωνήσει με τη σελίδα για να προσθέσουμε πηγή)

Το γαϊδουράκι των Χριστουγέννων

 

Κοτσαύτη Γιώτα

Μια άλλη φάτνη

«Γιατί τους άφησες ξανά, Νταβίντ;» είπε ο Μαρκ πετώντας νευρικά γύρω γύρω.

Η Ρίτα πλησίασε το πρόσωπο του φίλου τους και, με το φτερό της, σκούπισε απαλά τα δάκρυα που κυλούσαν απ’ τα μάτια του.

«Είναι τόσο άδικο να σε κοροϊδεύουν και να σε κακομεταχειρίζονται. Τα γαϊδουράκια είναι τα καλύτερα ζώα. Εργατικά και υπομονετικά. Φιλότιμα και ταπεινά. Και…»

«Δεν έχει νόημα…» τον έκοψε ο Νταβίντ. «Το πήρα πια απόφαση. Έτσι θα περάσω όλη μου τη ζωή».

«ΟΧΙ! ΔΕΝ ΘΑ ΤΟ ΕΠΙΣΤΡΕΨΩ!» φώναξε τόσο δυνατά η Ρίτα που ξαφνιάστηκε κι η ίδια απ’ την ένταση της φωνής της.

Έπειτα από λίγες ώρες  ένα γαϊδουράκι βάδιζε αργά μέσα στο χιόνι. Στο πλάι του πετούσαν δυο κοκκινολαίμηδες. Όταν η κούραση, το κρύο κι η πείνα άρχισαν να τα βασανίζουν, ακούστηκε, από το πουθενά, μία φωνή.

«Ακολουθήστε το αστέρι…»

Πράγματι! Στον ουρανό έλαμπε ένα τεράστιο άστρο.

Αναθάρρησαν. Σύντομα έφτασαν σ’ έναν αχυρώνα. Μια ομάδα ταλαιπωρημένων ανθρώπων στεκόταν γύρω από μία αυτοσχέδια κούνια. Μέσα κοιμόταν ένα νεογέννητο βρέφος.

Ως άλλη φάτνη, η φάτνη αυτή των προσφύγων, συγκέντρωσε πολύ σύντομα γύρω της ζώα, ανθρώπους, δώρα κι αγάπη.

Ο Νταβίντ, που έγινε γνωστός στην περιοχή ως «το γαϊδουράκι των Χριστουγέννων», αποφάσισε να γίνει ο φύλακας-άγγελος του μωρού.

Σε λίγες ώρες ξημέρωναν Χριστούγεννα…

 

Μπαλάσκα Σοφία

Μεγάλωσα σε ένα μικρό χωριό, πάνω στο βουνό. Ο μπαμπάς με τον παππού είχαν φτιάξει μια στάνη για τα ζωάκια που είχαμε. Τα αγαπούσα όλα και δεν ξεχώριζα κανένα. Είχαμε κοτούλες, που μας έδιναν φρέσκα αυγά κάθε πρωί, ένα κατσικάκι, ένα μικρό γουρουνάκι που το έλεγα Φρίξο και μια γαϊδούρα. Αυτή ήταν η αγαπημένη του παππού.

Όταν γυρνούσα από το σχολείο, έτρεχα στην αυλή να τα δω και να τα φροντίσω.

«Έλα να φας, Ισμήνη μου, θα πας μετά στη στάνη» φώναζε μάταια η μαμά.

«Άσε με, μαμά, λίγο ακόμα» απαντούσα καθώς προσπαθούσα να ταΐσω τον Φρίξο. Με κοιτούσε με τα ματάκια του σαν να ήθελε να με ευχαριστήσει που τον φρόντιζα.

Το κρύο τον χειμώνα ήταν τσουχτερό κι εγώ ήθελα να βάλω όλα τα ζωάκια μέσα στο σπίτι μας, για να μην κρυώνουν.

«Δεν γίνεται αυτό, Ισμήνη μου. Μη φοβάσαι, είναι μια χαρά μέσα στη στάνη» έλεγε ο παππούς.

Τα Χριστούγεννα πλησίαζαν και περιμέναμε πώς και πώς τη γαϊδούρα του παππού να γεννήσει.

Τελικά το γαϊδουράκι μας γεννήθηκε ανήμερα των Χριστουγέννων.

«Παππού, είναι το γαϊδουράκι των Χριστουγέννων!» φώναξα κι έτρεξα στη στάνη να το δω από κοντά.

 

Νίκου Μαρία

Ο Μαβής, που ήταν ο διασημότερος κουβαλητής στα μέρη του, σήκωνε βάρος ίσα μ’ έναν τόνο. Ολημερίς βοηθούσε τους κατοίκους να μεταφέρουν ξύλα και σοδειές κι ολάκερη την πραμάτεια τους. Τις νύχτες ξάπλωνε σ’ όποιο παχνί ήταν κοντύτερα. Σαν τέλειωνε τη δουλειά, ξεραινότανε ευθύς στον ύπνο.

Μα ένα βράδυ κρύωνε τόσο, που δεν μπορούσε να κλείσει μάτι. Χάζευε, τοτε, τον ουρανό. Ξάφνου, είδε μια λάμψη, όμοιά της δεν είχε ματαδεί. «Πρέπει ν’ ανακαλύψω κατά πού φέγγει» σκέφτηκε όλο περιέργεια. Σαν πλησίασε είδε το πιο φωτεινό άστρο της ζωής του. Ο Μαβής δεν δίστασε. Καθώς εκείνο τον καλούσε με το φως του, περπάτησε ακόμα πιο σιμά του. Φανερώθηκε εμπρός του ένα νεογέννητο. Κούρνιαζε στην αγκαλιά της μάνας κι ένιωσε σαν το κοίταζε μια ζεστασιά αλλόκοτη, που ’διωχνε τη βαρυχειμωνιά. «Ποιο χιόνι, ποια παγωνιά, εδώ είστε χαρά Θεού» είπε στη γυναίκα. «Θα μας βοηθήσεις να φύγουμε;» αποκρίθηκε εκείνη. «Κράτα με ζεστό, κυρά και θα σας κουβαλάω μια ζωή» απάντησε ο Μαβής. «Η ζεστασιά που νιώθεις απόψε, Μαβή, δεν θα χαθεί, όσο Τον κουβαλάς μέσα σου! είπε δείχνοντας τον Γιο της. Και δέχτηκε την προσφορά ο Μαβής, κατιτίς παραξενεμένος, μιας που ονόματα δεν είχαν ανταλλάξει. 

 

Σπαθαράκη Κατερίνα

Μια φορά κι έναν καιρό, ήταν ένα γαϊδουράκι που δεν έμοιαζε με τα υπόλοιπα. Γιατί είχε όνειρό του να γνωρίσει τον Αϊ-Βασίλη και να του ζητήσει να το πάρει μαζί του, στο έλκηθρό του. Τα υπόλοιπα ζώα στον στάβλο τον κορόιδευαν. «Παιδιά, τελικά ο γάιδαρος όντως πετάει. Μάλιστα ο φίλος μας ο Στάμος θα πετάξει μαζί με τον Αϊ- Βασίλη» έλεγε ο Απόλλων, το πιο περήφανο άλογο του στάβλου. Ο Στάμος στεναχωριόταν, αλλά δεν το έβαζε κάτω, φυλούσε βαθιά μέσα του το όνειρό του.

Και μία μέρα άργησε να επιστρέψει στον στάβλο, καθώς ξεχάστηκε εκεί που έβοσκε. Έκανε κρύο και το σκοτάδι άρχισε να πέφτει. Φοβήθηκε, έκλεισε τα μάτια και σκέφτηκε τον Άγιο Βασίλη για να ζεστάνει την καρδιά του. Και να που ο Άγιος, που αγαπάει ακόμα και τα ταπεινά γαϊδουράκια -ή μάλλον κυρίως τα ταπεινά γαϊδουράκια- εμφανίστηκε μπροστά του. «Καλέ μου Στάμο, χρόνια τώρα σε παρακολουθώ. Τι όμορφο να πιστεύεις τόσο στο όνειρό σου! Μακάρι να είχα κι εγώ ένα τέτοιο όνειρο να μου ζεσταίνει την καρδιά. Λοιπόν από σήμερα θα σε πάρω στο έλκηθρό μου. Από σήμερα θα γίνεις το γαϊδουράκι των Χριστουγέννων!»

 

Σωτηροπούλου Ρούλα

Παιδάκια μου αγαπημένα!

Πόση χαρά νιώθω δεν περιγράφεται! Σκέφτομαι τελικά πόσο ευλογημένο ζώο είμαι και πόσο τυχερό αφού με αγαπούν οι περισσότεροι άνθρωποι.

Ταπεινό και τυχερό ζώο αφού βρέθηκα στη μοναδική εκείνη φάτνη και ζέστανα με τα χνώτα μου το νεογέννητο μωρό, το μωρό που θ’ άλλαζε τον κόσμο, τον Χριστό μας. Και θυμηθείτε ότι εγώ ήμουν πάλι αυτό που τον συνόδευε όταν μπήκε στα Ιεροσόλυμα.

Ταπεινό και τυχερό ζώο που πάνω μου μετέφεραν τα εμπορεύματά τους τόσοι και τόσοι κουρασμένοι αγρότες τα παλιά τα χρόνια.

Ταπεινό και τυχερό ζώο γιατί όλα τα παιδάκια σαν κι εσάς θέλουν ν’ ανέβουν στη ράχη μου και να πάνε μια βόλτα μαζί μου στην εξοχή.

Αλλά ταπεινό κι ανθεκτικό ζώο καθώς, όσα δύσκολα κι αν τράβηξα στη ζωή μου, ποτέ δεν παραπονέθηκα, αλλά με υπομονή, που με χαρακτηρίζει, περίμενα πως εκείνοι που με αγαπούν θα με υπερασπιστούν.

Δέχομαι λοιπόν και χαίρομαι που με έχουν ονομάσει «το γαϊδουράκι των Χριστουγέννων» αλλά νομίζω ότι είμαι και «το γαϊδουράκι του Πάσχα», «το γαϊδουράκι της Αγάπης», «το γαϊδουράκι της Βοήθειας» αλλά και «το γαϊδουράκι της Χαράς»!

 

Χαραμή Μεταξία

«Έχω στεναχώρια, φίλοι μου, γιατί έμεινα μόνος τέτοια μέρα. Τ’ αφεντικά μου πήγαν επίσκεψη, τα Χριστούγεννα τρώνε πάντα με φίλους. Βέβαια μου έβαλαν φαγητό, αλλά τι να το κάνω! Η μοναξιά τσακίζει. Χιόνισε και δεν μπορώ να κάνω περίπατο στο λιβάδι. Εκεί θα καλημέριζα τον φίλο μου τον λαγό ή τον Άρη, τον σκυλάκο μας. Ευτυχώς που έχω εσάς, ελάτε μέσα να φάτε. Με τόσο χιόνι δεν θα βρήκατε τίποτα».

«Να ’σαι καλά, φίλε μας, μας τάισε ο Κωστάκης, το παιδί του γείτονα. Αλλά γιατί είσαι δακρυσμένος;»

«Τέτοια μέρα ταξιδεύει ο νους μου στις ιστορίες που μου έλεγε ο παππούς μου».

«Πες μας κι εμάς, μας αρέσουν οι ιστορίες σου».

«Τέτοια μέρα ήταν όταν έφτασε στη Βηθλεέμ η έγκυος Παναγία, καβάλα στον παππού μου, μαζί με τον Ιωσήφ, τον άνθρωπο που την προστάτευε, για ν’ απογραφούν, όπως διέταξε ο βασιλιάς τους. Πανδοχείο δεν υπήρχε πουθενά να περάσουν τη νύχτα, χώθηκαν σ’ έναν στάβλο, στ’ άχυρα κι εκεί γεννήθηκε ο Χριστούλης. Με τα χνώτα του ο παππούλης μου και τ’ άλλα ζώα ζέσταναν το μωρό. Εμείς τα ζώα πρωτοείδαμε τον νεογέννητο Χριστό. Είμαστε ευλογημένα κι ας μας ταπεινώνουν οι άνθρωποι. Καλά Χριστούγεννα, φίλοι μου!»

Οι ιστορίες γράφτηκαν από μέλη της Αλατοπαρέας, με αφορμή τον τίτλο «Το γαϊδουράκι των Χριστουγέννων» και τη ζωγραφιά (αν γνωρίζει κάποια/ος τη/τον δημιουργό της, ας επικοινωνήσει με τη σελίδα για να προσθέσουμε πηγή)

Κάθε χρόνο και νωρίτερα!

 

 

Είτε είναι αρχές Νοέμβρη, είτε δεκαπέντε, είτε Δεκέμβρης, είτε λίγες μέρες πριν τα Χριστούγεννα, κάθε, μα κάθε χρονιά, θυμάμαι την κυρία Νικολέτα να γκρινιάζει.

«Καλά, από τώρα θα στολίσετε; Δεν είναι πολύ νωρίς;»

Κι όταν η μητέρα απαντάει ότι η γιορτή αυτή είναι η αγαπημένη μας κι αφού είναι μόνο μια φορά τον χρόνο, θέλουμε να τη χαιρόμαστε όσο περισσότερο μπορούμε, κουνάει με νόημα το κεφάλι και μπαίνει στο σπίτι της μουρμουρίζοντας.

Πριν μερικές βδομάδες μπήκε στο νοσοκομείο. Ο κορονοϊός τής έκανε μεγάλο κακό. Επηρέασε σοβαρά πνεύμονα και καρδιά. Νοσηλεύτηκε αρκετό καιρό και θα βγει αύριο, παραμονή Χριστουγέννων.

Η μαμά ανασκουμπώνεται. Μαζί της κι εμείς. Εγώ κι ο μικρότερος αδελφός μου. Ευτυχώς μας έχει αφήσει κλειδί απ’ το σπίτι της για να το προσέχουμε όσο θα λείπει. Αφού συγυρίσαμε, ξεκινάμε το στόλισμα.

«Δεν θα θυμώσει;» ρωτάει ο Γιαννάκης.

«Θα δούμε το απόγευμα» απαντάω και μέσα μου εύχομαι το χριστουγεννιάτικο πνεύμα να κάνει αυτή τη φορά το θαύμα του.

Γύρω στις έξι βλέπουμε το αυτοκίνητο του μπαμπά να καταφθάνει. Παρκάρει κι έπειτα βγαίνει, ανοίγει την πόρτα του συνοδηγού, πιάνει στοργικά την κυρία Νικολέτα και τη βοηθάει να μην παραπατήσει.

«Πώς αδυνάτισε έτσι;» σκέφτομαι και τρέχω ν’ ανοίξω.

Για πρώτη φορά στη ζωή της με κοιτάζει και χαμογελάει.

«Χρόνια πολλά, Άννα μου!»

Ο μπαμπάς την αγκαλιάζει απ’ τους ώμους και μπαίνουν στο σπίτι. Δεν είχα καταλάβει πόσο όμορφα το είχαμε στολίσει. Τώρα, καθώς έρχομαι απ’ έξω, ξαφνιάζομαι κι εγώ απ’ το δέντρο, τα φωτάκια και τα διακοσμητικά που γεμίσαμε παντού.

Όταν αντικρίζει το θέαμα, παγώνει. Περιμένουμε μ’ αγωνία να πει κάτι.

Πηγαίνει κοντά στη μαμά και τη φιλάει σταυρωτά.

«Κορίτσι μου… Ευχαριστώ!» ψελλίζει συγκινημένη.

Κι απ’ την επόμενη χρονιά, κάνουμε… διαγωνισμό με την κυρία Νικολέτα ποιος θα στολίσει νωρίτερα!

 

Γιώτα Κοτσαύτη

 

Πηγή: Χριστούγεννα που δεν τελειώνουν ποτέ!, Εκδόσεις Σαΐτα.

http://www.saitapublications.gr/2023/01/blog-post_10.html

Κλαίει ο Χειμώνας

 

Αν ρωτήσεις τα παιδιά,

Καλοκαίρι θέλουν μόνο.

Κι ο Χειμώνας γοερά

κλαίει με πίκρα και με πόνο.

 

«Μα δεν έχω εγώ χαρές;

Δεν τους φέρνω τόσα δώρα;

Με τα χιόνια, τις γιορτές;

Την ομίχλη και την μπόρα;

 

Δεν με θέλουν τα παιδιά.

Δεν με θέλουν κι οι μεγάλοι.

Μα αν δεν έρθω μια φορά,

θα μ’ αναζητήσουν πάλι».

 

Κλαίει ο Χειμώνας κλαίει.

Κι έτσι είναι, όπως τα λέει.

 

Σταυρούλα Γιώτη

 

Πηγή: Ανθολόγιο, Πεζά και ποιήματα με θέματα απ’ τους μήνες και τις εποχές, Εκδόσεις Αλάτι.

https://www.ekdoseisalati.com/p/prosfora-noemvrioy/

 

Εικόνα: Nino Chakvetadze

 

 

 

Το αγόρι με τα ορθάνοιχτα μάτια

Το σχολείο ήταν κτισμένο στην άκρη της πόλης αρκετές δεκαετίες πίσω. Όταν έβρεχε, σε κάποιες τάξεις έπεφτε νερό απ’ το ταβάνι. Όμως είχε κάμποσα δέντρα στην αυλή. Ή να το πούμε αλλιώς, άπειρες κρυψώνες για παιχνίδια της πιτσιρικαρίας. Αλλά οι πιο πολλοί μαθητές ήταν εξαντλημένοι. Μερικές φορές δεν άντεχαν και σωριάζονταν στο πάτωμα. Έτρεχαν τότε έντρομοι οι δάσκαλοι, να τους συνεφέρουν. Λίγες μέρες πριν τις διακοπές των Χριστουγέννων ήρθε ένα διαφορετικό αγόρι. Δεν μιλούσε ελληνικά και με κάθε θόρυβο έτρεχε να κρυφτεί. Μισή μερίδα ήταν, με σκούρο δέρμα και μεγάλα μάτια.

Η τσετία* του σχολείου μύρισε τον φόβο του κι άρχισε κρυφά να το τσιγκλάει. Εκείνο κατέβαζε μόνο το κεφάλι. Δεν διαμαρτυρόταν ποτέ. Στο τελευταίο διάλειμμα αποθρασύνθηκαν. Το πήραν στο κυνήγι. Καθώς έτρεχε πανικόβλητο, έπεσε πάνω στο χριστουγεννιάτικο δέντρο. Κατέρρευσε συμπαρασύροντας μπάλες και στολίδια. Τα μάτια του, ωστόσο, απέμειναν ανοιχτά. Η δασκάλα πλησίασε. Το βοήθησε, αλλά δεν είπε κουβέντα.

Το μάθημα της επόμενης ώρας ήταν για τα Χριστούγεννα. Αφού είπε λίγα λόγια για τη γιορτή, άρχισε να μιλάει για τα παιδιά του πολέμου και της φτώχειας. Αυτά που δεν μπορούν να γιορτάσουν. Έδειξε και ελληνάκια τον καιρό του Μεγάλου Πολέμου, σκελετωμένα και με πρησμένες κοιλιές. Όσο τους ιστορούσε, κοιτούσε τον καθένα στα μάτια. Το ένα μετά το άλλο έσκυψαν το κεφάλι. Μόνο το προσφυγάκι εξακολουθούσε να παρατηρεί τις φωτογραφίες με ορθάνοιχτα μάτια.

Μαρία Κομπολίτη

___________

*μπουλούκι

 

Πηγή: Χριστούγεννα που δεν τελειώνουν ποτέ!, Εκδόσεις Σαΐτα.

http://www.saitapublications.gr/2023/01/blog-post_10.html

Μία ζωγραφιά, πόσες ιστορίες;

 

Αργυροπούλου Βασιλεία

Το δέντρο που μιλούσε

Ο βοριάς είχε κοπάσει. Η πλαγιά ασπροντυμένη από χιόνι μαλακό σαν σφουγγάρι. Μια μέρα ξεχωριστή από τις άλλες. Η μεγάλη αρκούδα του δάσους, η Καφετιά, αποφάσισε να στολίσει τη σπηλιά της με ένα έλατο θέλοντας να γιορτάσει τα Χριστούγεννα. Το ίδιο κι ο Σπίθας, το ποντικάκι. Ήθελε να στολίσει τη φωλιά που είχε φτιάξει στο βάθος της σπηλιάς. Βγήκαν, λοιπόν, να ψάξουν. Η μεν Καφετιά για το καλύτερο δέντρο, ο δε Σπίθας για το πιο φρέσκο κλαδί. Όχι πολύ μακριά απλώνονταν τα πρώτα έλατα του δάσους. Η Καφετιά βρήκε ένα κι άρχισε να το κόβει. Άρπαξε την ευκαιρία ο Σπίθας και μάζεψε το πιο δροσερό κλαδί που έπεσε στο χιονισμένο χώμα. «Ό,τι πρέπει για χριστουγεννιάτικο δέντρο» μονολόγησε και το τακτοποίησε στην αγκαλιά του. Μόλις έριξε την πρώτη τσεκουριά η Καφετιά, ακούστηκε μια απελπισμένη κραυγή μέσα από τα πυκνά κλαδιά του έλατου. Ξαφνιάστηκε και σταμάτησε να πληγώνει το δέντρο. Πριν προλάβει να μιλήσει, είδε έναν κόκκινο καρδινάλιο με τσαλακωμένα φτερά. «Καλά, δεν βλέπεις μπροστά σου;» ρώτησε μετρώντας τα ξεπουπουλιασμένα φτερά του. «Δεν σε πήρα χαμπάρι, συγγνώμη, φίλε» απάντησε η αρκούδα κι άφησε το τσεκούρι της. «Εμένα δεν μου δίνετε σημασία; Κι εγώ πονάω, ξέρετε!» φώναξε το δέντρο. Κοιτάχτηκαν ξαφνιασμένοι και ντροπιασμένοι. Τότε ο Σπίθας βρήκε τη λύση. «Γιατί δεν στολίζουμε όλοι εδώ το δέντρο φτιάχνοντας χάρτινα στολίδια;»

 

Κασσελούρη Αναστασία

Τα Χριστούγεννα του Τζο

Μέρες τώρα το κοιτάζει να στέκεται στη μέση της πλατείας. Το έφεραν ένα πρωινό με ένα τεράστιο φορτηγό. Το έστησαν όρθιο, το έδεσαν και του έριξαν ένα δίχτυ από την κορυφή μέχρι τη βάση. Μια βραδιά συγκεντρώθηκαν πάρα πολλοί άνθρωποι και ξαφνικά το δέντρο έγινε φωτεινό, τόσο που ο Τζο νόμιζε ότι τυφλώθηκε για λίγο.

Μικροί, μεγάλοι περνούν, το θαυμάζουν και φωτογραφίζονται μαζί του. Εκείνο υπομένει ολομόναχο στην παγωμένη πλατεία.

Σήμερα ο δρόμος είναι ήσυχος. Το κρύο τσουχτερό και δεν κυκλοφορεί ψυχή. Έτσι ο Τζο αποφάσισε ότι είναι η κατάλληλη μέρα να κατέβει κι εκείνος στην πλατεία, να το θαυμάσει από κοντά.

Όταν το πλησίασε δεν ήταν τόσο χαρούμενο και λαμπερό όσο το έβλεπε από μακριά.

«Γιατί είσαι λυπημένο;» ρώτησε.

«Γιατί ήθελα να κάνω Χριστούγεννα στο δάσος, με τα πουλιά. Κάναμε σχέδια για την Πρωτοχρονιά...»

«Κι εγώ φέτος θα ήθελα να κάνω Χριστούγεννα στο δάσος... ελεύθερος...» είπε και, χωρίς δεύτερη σκέψη, άνοιξε τα μεγάλα του χέρια, αγκάλιασε τον κορμό του δέντρου και τράβηξε προς το δάσος. Το χιόνι είχε πέσει πυκνό. Δυσκολεύτηκε να φτάσει αλλά όταν τα κατάφερε, τα πουλιά ήρθαν τραγουδώντας στα κλαδιά.

«Ω έλατο, ω έλατο…»

Ο Τζο με τους καινούργιους του φίλους θα έκαναν ξεχωριστά φέτος.

Στη μεγάλη πλατεία όμως ο κόσμος είναι ανάστατος.

Παραμονή Χριστουγέννων.

Έκτακτη είδηση.

Τεράστια καφέ αρκούδα το έσκασε από το τσίρκο.

Χάθηκε το χριστουγεννιάτικο δέντρο από την πλατεία.

 

Καλά Χριστούγεννα σε όλους!

 

Κολιγιώτη Αλεξάνδρα

O Ζωρζ είχε μεγάλη χαρά αυτά τα Χριστούγεννα καθώς για πρώτη φορά θα έκανε γιορτές σαν κανονικός αρκούδος, στο φυσικό του περιβάλλον.

Σε λίγες μέρες πλησίαζε η γιορτζή και ήθελε να καλέσει όλη την παλιοπαρέα του ζωολογικού. Μα πώς, άραγε, θα μπορούσαν να ’ρθουν;

Έπρεπε να σκαρφιστεί κάτι για να τους ξαναδεί.

Τα μάτια του γέμισαν από χαρά, φόρεσε το γιορτινό του κασκόλ και όρμησε στο δάσος, να βρει το πιο όμορφο δένδρο να στολίσει.

Σαν γύρισε σπίτι τον περίμενε μια υπέροχη έκπληξη!

Ο Μαξ, η Κιρόμι, η Ζορζέτ αλλά και η φίλη του η καμηλοπάρδαλη, ελαφρώς μπουκωμένη, είχαν καταφέρει να το σκάσουν και να έρθουν να τον βρουν.

«Ζήτωωωωω!» ακουγόταν στα βάθη του δάσους. «Θα είναι τα πιο όμορφα ελεύθερα Χριστούγεννα που κάναμε ποτέ!»

 

Μανουσάκη Κατερίνα

Μη σταματάς να αγαπάς

Μια μεγάλη αγκαλιά θέλω να σε κάνω, δέντρο μου αγαπημένο. Είσαι ο φίλος μου και μπορώ να σου πω τα μυστικά μου. Ξέρω ότι θα είσαι πάντα εκεί για μένα και θα μου δίνεις τις πιο όμορφες συμβουλές.

«Πες μου, σε παρακαλώ, γιατί οι άνθρωποι είναι τόσο σκληροί και άκαρδοι; Νιώθω ότι δεν με αγαπούν».

«Αρκουδάκι μου καλό και λυπημένο, μην απογοητεύεσαι και μη στεναχωριέσαι. Δεν ταιριάζει σε έναν αρκούδο σαν κι εσένα. Εσύ είσαι προορισμένος για μεγάλα πράγματα. Η καρδιά σου χωράει όλο τον κόσμο, το χαμόγελό σου φωτίζει και τον πιο σκοτεινό ουρανό. Μην αφήσεις τίποτα να σου πάρει ό,τι πολυτιμότερο έχεις, την αγάπη.

Συνέχισε να λάμπεις, να εκπέμπεις καλοσύνη και να ξέρεις ότι, κάποια μέρα, το φως σου θα φτάσει στις καρδιές των σκοτεινών ανθρώπων και θα παρασυρθούν κι αυτοί από την αγάπη.

Μη σταματάς να αγαπάς, φίλε μου.

 

Μπαλάσκα Σοφία

Το χιονισμένο έλατο

Τα Χριστούγεννα πλησίαζαν και ο μικρός Καρδινάλιος σκέφτηκε να στολίσει ένα έλατο. «Θα ήταν ωραία ιδέα» σκέφτηκε. «Πώς θα το κουβαλήσω μόνος μου όμως;» Αμέσως έτρεξε στη φίλη του την αρκούδα. Μόνο αυτή μπορούσε να τον βοηθήσει!

«Ρόξυ, Ρόξυ, πού είσαι;» φώναζε αλλά απάντηση δεν έπαιρνε. Η Ρόξυ κοιμόταν του καλού καιρού.

«Ρόξυ, ξύπνα, χρειάζομαι τη βοήθειά σου».

«Τι έγινε, μικρέ;» απάντησε αγουροξυπνημένη.

«Σκέφτηκα, μέρες που είναι, να στολίσουμε ένα έλατο! Βρήκα ένα μεγάλο, στην άλλη μεριά του δάσους, αλλά μόνος μου δεν θα τα καταφέρω».

Η Ρόξυ δέχτηκε να βοηθήσει τον φίλο της κι έφυγαν γρήγορα, προτού βραδιάσει.

Το χιόνι έπεφτε πυκνό και τους δυσκόλευε, αλλά τελικά τα κατάφεραν κι έφτασαν εκεί που ήταν το έλατο.

Το βρήκαν δίπλα από το ποτάμι, σαν να περίμενε κάποιον να το σώσει. Το χιόνι το είχε σχεδόν σκεπάσει. Αμέσως η Ρόξυ το πήρε στα χέρια της, βάζοντας όλη τη δύναμη που είχε.

«Μπράβο, Ρόξυ, τα κατάφερες!»

«Εμπρός πάμε μικρέ Καρδινάλιε, ώρα να γυρίσουμε σπίτι. Έχουμε και ένα έλατο να στολίσουμε!» απάντησε.

 

Νίκου Μαρία

Το δώρο του δέντρου

Ο Λίο κι η Τζέλα, ένα ζευγάρι κόκκινων καρδινάλιων, στόλιζαν πάντα κάτι πεταμένα κλαράκια. Ζουν στις παρυφές του δάσους κι ο μικρόσωμος Λίο αδυνατεί να κουβαλήσει κάτι μεγαλύτερο. Μα φέτος προμηθεύτηκαν τόσα πολλά στολίδια, που τώρα κοιτούν θλιμμένα απ’ τις χαρτοσακούλες. Απ’ την άλλη, ο Λίο έχει βρει το δέντρο τους, πεσμένο μέσα στο δάσος. «Φεύγω! Απόψε δεν γυρίζω αν δεν το έχω μαζί μου!» υπόσχεται στην Τζέλα.

Πετάει καταπάνω του και το τραβάει με το ράμφος του απ’ την κορυφή. Νύχτωσε, ο Λίο αγκομαχά κι εκείνο μήτε σπιθαμή κουνήθηκε. «Θέλεις βοήθεια;» ακούγεται μια φωνή κι ο καρδινάλιος τιτιβίζει τσιριχτά μόλις συνειδητοποιεί πως του μιλά μια θεόρατη αρκούδα. «Με λένε Πιτ» λέει και σηκώνει μεμιάς στα χέρια του το δέντρο. «Δείξε μου τον δρόμο για το σπίτι σου, σ’ ακολουθώ!» Ο Λίο πέταξε γοργά και πλησιάζοντας φώναξε: «Τζέλα, τρέχα! Φέραμε το δέντρο!»

Εκείνη, ευτυχισμένη, άρπαξε τα στολίδια της κι ευχαρίστησε τον ευγενικό Πιτ. «Εξαιρετική επιλογή δέντρου, κυρία μου. Κι εγώ αυτό θα διάλεγα αν στόλιζα, μα τι σημασία έχει, όταν το κάνεις μόνος;» Η Τζέλα χαμογέλασε κι έβαλε στο χέρι του Πιτ έναν κρεμαστό καρυοθραύστη. «Φέτος έχεις παρέα και δέντρο. Μόνο βιάσου! Πρέπει να ’χουμε τελειώσει προτού ’ρθει η ώρα για φαγητό».

 

Φλογερά Ελένη

Ένα αλλιώτικο χριστουγεννιάτικο δέντρο

«Άλυ, κοίτα τι σου έφερα» φώναξε ο Αρκούδος στη γυναίκα του. «Ένα έλατο, το βρήκα στο δάσος σπασμένο από το βάρος του χιονιού. Τι λες, το στολίζουμε για τα Χριστούγεννα;»

«Ωραία ιδέα, αλλά πού θα βρούμε στολίδια;»

«Αυτό αφήστε το σε μένα» απάντησε ένας Κόκκινος Καρδινάλιος που πετάχτηκε μέσα από τα κλαδιά. Βλέπετε, πριν σπάσει το έλατο, εκεί είχε τη φωλιά του.

Πέταξε γρήγορα και σε λίγο γύρισε με ένα σμήνος πουλιών. Κοκκινολαίμηδες, πέρδικες, γαρδέλια, αηδόνια ήρθαν και κάθισαν στα κλαδάκια και το έλατο γέμισε όχι μόνο με χρώματα από τα φτερά τους, αλλά και με ήχους.

Ο Κόκκινος Καρδινάλιος, κάνοντας τον μαέστρο, προσπάθησε να συντονίσει τα τιτιβίσματα των πουλιών και η Άλυ έτρεξε να τους φέρει σποράκια.

Σε λίγο όλα μαζί τραγουδούσαν: «Ω έλατο, ω έλατο, μ’ αρέσεις, πώς μ’ αρέσεις...»

Εκείνη τη στιγμή τρία αγουροξυπνημένα αρκουδάκια έκαναν την εμφάνισή τους. Είδαν το στολισμένο έλατο δίπλα στο αναμμένο τζάκι και δεν πίστευαν τα μάτια τους.

«Μαμά, μπαμπά, ήρθαν τα Χριστούγεννα;»

«Ναι, μωρά μου! Ελάτε να πλυθείτε και να φάτε το μέλι σας».

Αφού έφαγαν τα αρκουδάκια, φώλιασαν στην αγκαλιά των γονιών τους και απόλαυσαν τα πουλιά που τώρα κελαηδούσαν το «Χριστός γεννάται...»

 

Χατζηβρέττα Ζωή

Η Νίνα ξύπνησε το πρωί αποφασισμένη. Το παγωμένο λευκό δάσος θα αποκτούσε φωνή γιορτινή και χαρούμενη. Φτάνει τόση νύστα και τόση γκρίνια πως όλο τα ίδια και τα ίδια. Τυλίχτηκε με το αγαπημένο της κόκκινο κασκόλ και ξεκίνησε να βρει το πιο όμορφο έλατο.

Δεν ήταν και δύσκολο πράγμα, το δάσος ήταν γεμάτο από δέντρα. Μόλις το αντίκρισε, τα μάτια της φώτισαν από χαρά. Τα αρκουδάκια της θα ενθουσιάζονταν. Κόκκινοι καρδινάλιοι χάνονταν στα κλαδιά. Έπαιζαν κι έφερναν με τα ράμφη τους γκι, για να το στολίσουν. «Είστε τα πιο όμορφα στολίδια που έχω δει!» είπε η Νίνα.

Τα αρκουδάκια, μόλις είδαν το κατακόκκινο έλατο με τα πουλιά, άρχισαν να τραγουδούν τα κάλαντα και οι φωνές τους έβαψαν το λευκό δάσος με χρώματα. Μαζεύτηκαν κι άλλα ζώα που βρίσκονταν εκεί, σκίουροι, αλεπουδάκια, ζωηρά ποντικάκια  που βγήκαν από τις τρύπες τους και όμορφα ελάφια όλο καμάρι. Έφαγαν μπισκότα με μέλι και σιρόπι κι όλοι μαζί αποφάσισαν να βοηθήσουν τα ελάφια να μοιράσουν τα δώρα παντού και να φωνάξουν το χαρούμενο μήνυμα: ο μικρός Χριστός γεννήθηκε στη φάτνη φτωχός για να μας φέρει τα δώρα τα πιο ακριβά. Αυτά που, αν δεν τα ’χεις, δεν είσαι ευτυχισμένος όσα άλλα και να ’χεις. Αγάπη, ειρήνη και ελπίδα στις καρδιές μας.

Οι ιστορίες γράφτηκαν με αφορμή την εικόνα (πηγή: διαδίκτυο, αν κάποια/ος γνωρίζει δημιουργό, ας επικοινωνήσει, για να το προσθέσουμε) από μέλη της Αλατοπαρέας.

 

Ο Χειμώνας αναθέτει

 

Εγώ, ο Χειμώνας, για τρεις μήνες, είμαι το αφεντικό.

Δεκέμβρη, στρώσου στη δουλειά,

Χριστούγεννα, δώρα, οικογενειακές στιγμές, γέλια παιδικά,

μελομακάρονα, κουραμπιέδες κι ευχές μελένιες.

Γενάρη, ξύπνα!

Καλικαντζάρους, αγιασμούς κι αλκυονίδες βάλε στη σειρά,

χιόνια, κρύα, βροχές, ανέμους δυνατούς.

Φλεβάρη, άσε τις δικαιολογίες.

Ξέρω καλά ότι αντιρρήσεις δεν σηκώνεις

και διάθεση αλλάζεις στη στιγμή.

Κι οι τρεις, εμπρός λοιπόν,

απαιτείστε ρούχα χοντρά, κάστανα στη φωτιά,

κόκκινες μυτούλες, έλκηθρα και χιονάνθρωπους.

Κι εσείς εκεί,

τρέξτε όλοι στα ζεστά, να καλυφθείτε

με τρυφερές στιγμές κι αγκαλιές.

 

Λύχνου Πέπη

 

Πηγή: Ιστορίες με αλάτι (συλλογικό), Εκδόσεις Αλάτι.

https://www.ekdoseisalati.com/p/istories-me-alati-syllogiko/

 

 

 

Μελωμένες ζαβολιές

 

Κάτω απ’ το δέντρο ξάπλωνε

μία χνουδάτη γάτα

και ζαβολιές κατάστρωνε

σαν έβλεπε τα πιάτα.

 

Γύρω της τόσες νοστιμιές,

λαμπιόνια και στολίδια,

γιρλάντες, δώρα, λιχουδιές

κι αμέτρητα παιχνίδια.

 

Χριστούγεννα στο σπιτικό

μυρίζει κουραμπιέδες.

Πώς να κερδίσει μερτικό

ξάπλα στους καναπέδες;

 

Πηδά στα πιάτα και γοργά

κλέβει τυριού κομμάτι.

Κορδέλες, δες, τραβολογά

πριν την προλάβει μάτι.

 

Κάποιος τη βλέπει τρυφερά

κι όμως δεν τη μαλώνει.

Των Χριστουγέννων η χαρά

και τις ζημιές μελώνει.

 

Γεωργία Βουδούρη

 

Πηγή: Χριστούγεννα που δεν τελειώνουν ποτέ!, Εκδόσεις Σαΐτα.

http://www.saitapublications.gr/2023/01/blog-post_10.html

 

Χειμώνας

 

Απλώνεσαι στο λευκό του χιονιού.

Γλιστράς στις έρημες γειτονιές

και μοιράζεις ζεστά κάστανα

στις χούφτες των παιδιών.

 

Στολίζεις με χιονιά

τις αυλές, τους κήπους

και τα ολόξανθα μαλλιά

της μικρής που σου χαμογελά.

 

Μας φέρνεις το άστρο της Βηθλεέμ

και γεμίζεις τις κόκκινες κάλτσες

στο τζάκι με δώρα

και γλυκές καραμέλες.

 

Κοκκινίζεις τα μάγουλα των περαστικών

κι η βροχή χορεύει τρελά.

Γλυκέ μου παππού Χειμώνα,

πόσο σ’ αγαπώ!

 

Μπαφούτσου Χρύσα

 

Πηγή: Ιστορίες με αλάτι (συλλογικό), Εκδόσεις Αλάτι.

https://www.ekdoseisalati.com/p/istories-me-alati-syllogiko/