Τον Ιανουάριο του 2022, κατά τη διάρκεια ενός εργαστηρίου,
ο μικρός Γιώργος, ο γιος της Σοφίας, θέλησε να μοιραστεί με την ομάδα μας μια
ζωγραφιά του. Την ιστορία αυτήν την εμπνεύστηκα απ' τη ζωγραφιά του Γιωργάκη, που
πρόσθεσε χρώμα σ’ εκείνη τη χειμωνιάτικη μέρα.
…
«Γεια σου! Με
λένε κύριο Λαμπερό. Εσένα;» φώναξε ο χιονάνθρωπος.
Ο
κατσουφιασμένος άντρας γύρισε το κεφάλι και κοντοστάθηκε.
«Εδώ! Εδώ! Είμαι
ο κύριος Λαμπερός. Εσύ ποιος είσαι;»
Ο άντρας κάτι
μουρμούρισε μέσα απ’ τα δόντια του κι έφυγε πιο κατσουφιασμένος από πριν.
«Γεια σου! Με
λένε κύριο Λαμπερό. Εσένα;» φώναξε ο χιονάνθρωπος.
Η θλιμμένη
γυναίκα γύρισε το κεφάλι και κοντοστάθηκε.
«Εδώ! Εδώ! Είμαι
ο κύριος Λαμπερός. Εσύ ποια είσαι;»
Ένα δάκρυ έσταξε
απ’ τα μάτια της κι η γυναίκα έφυγε πιο θλιμμένη από πριν.
«Γεια σας! Με
λένε κύριο Λαμπερό. Εσάς;» φώναξε ο χιονάνθρωπος.
Η Ελένη κι ο
Μάριος, τα δίδυμα αδελφάκια, γύρισαν τα κεφάλια και κοντοστάθηκαν.
«Εδώ! Εδώ! Είμαι
ο κύριος Λαμπερός. Εσείς ποιοι είστε;»
Τα παιδιά
έτρεξαν αμέσως κοντά του.
«Είμαι η Ελένη!
Γεια σου, Λαμπερέ!» είπε το κορίτσι, έβγαλε τον σκούφο και τον έβαλε στο κεφάλι
του.
«Είμαι ο Μάριος!
Γεια σου, Λαμπερέ!» είπε το αγόρι, έβγαλε το κασκόλ και το πέρασε στον λαιμό
του.
Οι χιονονιφάδες
στροβιλίστηκαν. Κι άρχισαν να παίρνουν διάφορα χρώματα. Μια μαργαρίτα ξεφύτρωσε
απ’ τη χιονισμένη γη. Δυο χελιδόνια καλωσόρισαν την Άνοιξη που ήταν στον δρόμο.
Ένας ήλιος κατακόκκινος φώτισε τον ουρανό.
Όλ’ αυτά όμως
μπόρεσαν να τα δουν μόνο τα παιδιά…
Γιώτα Κοτσαύτη
Πολύ όμορφο!
ΑπάντησηΔιαγραφή