Πώς ένα άλογο κι ένας σπουργίτης βοηθούν ο ένας τον άλλο

 

Ήταν χειμώνας, χιόνια σκέπαζαν τα βουνά και τους κάμπους, κάτασπρες ήταν οι στέγες των σπιτιών. Τα σπουργίτια δεν έβρισκαν τροφή και πεινούσαν. Ένα σπουργίτι πέταξε στον στάβλο ενός αλόγου.

«Μου δίνεις την άδεια να φάω κι εγώ λίγους σπόρους;» του λέει. «Όλα γύρω τα σκέπασαν τα χιόνια. Δεν βρίσκω να φάω και πεινώ το άμοιρο. Αν έβρισκα, δεν θα ζητιάνευα».

Το άλογο αποκρίθηκε με καλοσύνη:

«Έλα κοντά με θάρρος και φάε όσο θέλεις. Είναι εδώ αρκετό κριθάρι και για μένα και για σένα».

Το σπουργίτι πλησίασε και έτσι έτρωγαν μαζί, σαν αγαπημένοι φίλοι. Αφού χόρτασε το σπουργίτι, είπε:

«Σ’ ευχαριστώ! Σ’ ευχαριστώ πολύ. Μου έκανες μεγάλη χάρη και δεν θα τη λησμονήσω».

Κι ενώ πετούσε, έλεγε με τον νου του:

«Η χάρη θέλει αντίχαρη. Μα τι μπορώ να κάνω εγώ, ο μικρός, στο μεγάλο και δυνατό άλογο;»

Πέρασε ο χειμώνας, ήρθε η άνοιξη και ύστερα το καλοκαίρι. Πολύ μεγάλη η ζέστη.

Πλήθος οι μύγες ήταν στον στάβλο και πείραζαν το άλογο και δεν το άφηναν να ησυχάσει. Τότε είπε ο σπουργίτης:
«Να ώρα να κάνω κι εγώ κάτι καλό στο άλογο».

Πέταξε μέσα στον στάβλο και κατάπινε τις μύγες. Έτσι χόρταινε μα κι ελευθέρωνε τον φίλο του από τη μεγάλη ενόχληση. Το άλογο χλιμίντριζε από ευχαρίστηση, σαν να έλεγε στον σπουργίτη:
«Σ’ ευχαριστώ, αγαπητό μου σπουργιτάκι!»

Αρ.Κουρτίδης

 

Πηγή: Ρούλα Παπανικολάου, Ιστορίες και παραμύθια για το νηπιαγωγείο,

Εκδόσεις Μικρός Πρίγκιπας.

 

Η εικόνα είναι προϊόν AI.