Το Δώρο του Μανταφούρι

 

Ήταν παραμονή Χριστουγέννων κι ο Μανταφούρι, ένα μικρό ξωτικό με μεγάλη καρδιά, κρατούσε σφιχτά μια στοίβα πακέτα. Ανάμεσά τους υπήρχε ένα λίγο μεγαλύτερο και κάπως πιο ξεχωριστό, τυλιγμένο σε χρυσαφένιο χαρτί και διακοσμημένο με κόκκινη και πράσινη κορδέλα. Ήταν για τη Λίλη, ένα κοριτσάκι που ζούσε με τη γιαγιά του και σπάνια έπαιρνε δώρα.

Ο Μανταφούρι ήθελε να κάνει έκπληξη στη Λίλη κι έτσι, για πολλούς μήνες, μάζευε με προσοχή κάθε νόμισμα που του έδιναν. Αφού παρέδωσε τα υπόλοιπα δώρα στους παραλήπτες τους, διέσχισε ανυπόμονα το χιονισμένο μονοπάτι. Όταν έφτασε στο σπιτάκι, την είδε από το παράθυρο, να κοιτάζει το ταπεινό χριστουγεννιάτικο δέντρο τους με προσμονή. Με αθόρυβα βήματα άφησε το χρυσαφένιο δέμα στην πόρτα, τη χτύπησε απαλά κι απομακρύνθηκε.

Το κορίτσι άνοιξε κι όταν αντίκρισε το πακέτο, βούρκωσε από ευγνωμοσύνη. Αφού χάιδεψε το μαλακό περιτύλιγμα και τις μεταξένιες κορδέλες, το ξετύλιξε προσεκτικά. Μέσα υπήρχε ένα ολοκαίνουργιο φόρεμα, ένα ζευγάρι μποτάκια, ένα παλτό, φόρμες και αθλητικά παπούτσια, ένα μπλοκ ζωγραφικής, ένα μεγάλο κουτί ξυλομπογιές, ένα επιτραπέζιο, μια κούκλα, μερικές σοκολάτες κι ένα πλεκτό σάλι για τη γιαγιά. Υπήρχε και μια χαριτωμένη καρτούλα που έγραφε: «Να θυμάσαι πως δεν είσαι ποτέ μόνη».

Η Λίλη καταχάρηκε όχι μόνο για τα δώρα αλλά, κυρίως, επειδή συνειδητοποίησε πως κάπου εκεί έξω υπήρχε κάποιος που τη νοιαζόταν…

Γιώτα Κοτσαύτη