Το Χριστουγεννιάτικο όνειρο της Νεφέλης

Από το πρωί η Νεφέλη τριγυρνούσε στον ουρανό πολύ εκνευρισμένη. «Αυτοί οι κάτοικοι της Συννεφούπολης δεν αντέχονται πια», μονολογούσε. «Σήμερα βρήκαν να πειράξουν τους κατοίκους της Ονειρούπολης, που έρχονται Χριστούγεννα; Κάτι πρέπει να κάνω και σύντομα μάλιστα», σκεφτόταν.

Οι κάτοικοι της Συννεφούπολης ήταν άνθρωποι αγέλαστοι και σκυθρωποί. Δεν ήξεραν πώς να χαμογελούν, πώς να μιλούν ευγενικά, πώς να διασκεδάζουν. Το μόνο που τους άρεσε ήταν, κάθε χρόνο, να δημιουργούν προβλήματα στους κατοίκους των γειτονικών πόλεων για να τους βλέπουν να στενοχωριούνται και να τσακώνονται μεταξύ τους.

Αυτή τη χρονιά, λίγο πριν έρθουν τα Χριστούγεννα, αποφάσισαν να στείλουν λίγα από τα σύννεφα, που κάλυπταν το δικό τους ουρανό, πάνω από την Ονειρούπολη. Αμέσως τα πρόσωπα των κατοίκων της Ονειρούπολης συννέφιασαν. Σταμάτησαν να χαμογελούν και να κάνουν οτιδήποτε τους έδινε χαρά. Ήταν η πρώτη χρονιά που δεν στόλισαν τα σπίτια, τις πλατείες, τις αυλές τους με πολύχρωμα φωτάκια∙ αυτοί που φημίζονταν για τον τρόπο που στόλιζαν την πόλη τους τις μέρες των γιορτών. Το χειρότερο όμως ήταν ότι σταμάτησαν και να ονειρεύονται και τα όνειρά τους ήταν τόσο δυνατά που έκαναν όλους τους ανθρώπους να ονειρεύονται. Το πρόβλημα λοιπόν ήταν μεγάλο και έπρεπε να λυθεί γρήγορα.

Η Νεφέλη όλη τη μέρα προσπαθούσε να σκεφτεί μια λύση. Είχε πια νυχτώσει, το φεγγάρι έλαμπε ολόγιομο ψηλά στον ουρανό. Τα αστέρια την είδαν να κάθεται απογοητευμένη σε μια άκρη του ουρανού κι έτρεξαν κοντά της να τη ρωτήσουν τι έχει. Δεν είχαν συνηθίσει να βλέπουν τη Νεφέλη στενοχωρημένη. Τότε ξαφνικά της ήρθε η ιδέα!

«Ελάτε, αστεράκια γρήγορα κοντά μου να σας πω τι με προβληματίζει και να ζητήσω τη βοήθειά σας. Σκέφτομαι να πάμε και να στολίσουμε εμείς την Ονειρούπολη φέτος. Είμαι σίγουρη ότι το φως σας θα είναι αυτό που θα κάνει τους κατοίκους της να χαμογελάσουν και να ονειρευτούν ξανά.  Ελάτε να πιαστούμε όλοι μαζί. Θα σας οδηγήσω εγώ» τους είπε και άρχισε να φτερουγίζει με ανυπομονησία.

Ξημέρωσε και οι κάτοικοι της Ονειρούπολης ξύπνησαν ευδιάθετοι. Ποτέ δεν είχαν δει πιο όμορφα στολισμένη την πόλη τους. Υπήρχαν αστέρια παντού∙ στις στέγες των σπιτιών, πάνω στα κλαδιά των δέντρων, σε μπαλκόνια, πλατείες, στο καμπαναριό! Αλλά και στη Συννεφούπολη κάτι είχε αλλάξει. Οι κάτοικοί της είχαν αρχίσει να χαμογελούν βλέποντας και τη δική τους πόλη στολισμένη. Βλέπετε κάποια αστεράκια κατάφεραν να τρυπώσουν ανάμεσα από τα σύννεφα και να φέρουν τη χαρά και σε αυτούς τους ανθρώπους. «Τελικά είναι ωραία να είσαι χαρούμενος και να κάνεις όνειρα» σκέφτονταν οι κάτοικοι της Συννεφούπολης καθώς απολάμβαναν το θέαμα.

Η Νεφέλη τώρα πια μπορούσε να πάει ήσυχη να κοιμηθεί. Ήταν σίγουρη ότι θα έβλεπε πολλά πολλά όνειρα.

…

Το κείμενο γράφτηκε από τη Μαρία Κουρέτα για την παραμυθοκαρτέλα «Αγγελούδι»:

https://enakeimenomiaeikona.blogspot.com/2018/11/blog-post_12.html

Γεννήθηκα στην Τρίπολη, όπου και κατοικώ μόνιμα, με το σύζυγό μου και τα δύο αγόρια μας. Σπούδασα νηπιαγωγός στο Α.Π.Θ., με μετεκπαίδευση επίσης στο Α.Π.Θ. Κάτοχος μεταπτυχιακού διπλώματος στις «Επιστήμες της Αγωγής» στο ΕΑΠ. Εργάζομαι στη δημόσια εκπαίδευση από το 2001 ως νηπιαγωγός. Η αγάπη μου για τα παιδιά με οδήγησε να παρακολουθήσω το Εργαστήριο Συγγραφής των εκδόσεων Αλάτι  με συντονίστρια την κ. Γιώτα Κοτσαύτη ώστε να βρω τρόπους έκφρασης και δημιουργίας που θα με βοηθήσουν στη δουλειά μου αλλά θα με ωφελήσουν και σαν άνθρωπο γενικότερα.