Η ξαπλώστρα χωρίς πόδια

Πού είναι τα πόδια μου; Όλοι αναρωτιέστε. Η αιτία είναι μία αγάπη που αγάπησα και με αγάπησε. Πού να φανταστείτε ότι ήταν ένα όμορφο, παιχνιδιάρικο κοχύλι.

Όλα άρχισαν μια καλοκαιριάτικη μέρα του Ιούλη. Καθόμουν μόνη μου, στο βάθος της παραλίας, κανείς δεν είχε καθίσει πάνω μου μόνο ένα κοχύλι είχα συντροφιά.

-Πώς σε λένε; το ρώτησα και αυτό μου απάντησε με βαριά φωνή «Είμαι ο Χιούγκο». Χιούγκο… άκου εκεί όνομα… αναρωτήθηκα. «Εσένα πώς σε λένε;» «Εμένα με λένε Εβελίνα»

-Ξέρεις εμείς τα κοχύλια δεν έχουμε πόδια

-Το ξέρω γλυκό μου κοχύλι.

Πέρασαν μέρες τα ίδια και τα ίδια .. την τελευταία μέρα του Αυγούστου μου είπε κάτι που δεν το περίμενα. «Θα μου κάνεις μια χάρη Εβελίνα; Ζηλεύω που εσύ έχεις τα πόδια σου και εγώ δεν τα έχω για αυτό θα ήθελα να σε παρακαλέσω να κόψεις τα πόδια σου».

-Να ξέρεις πως δε θέλω να κάνω ένα τόσο πολύ επικίνδυνο πράγμα πάνω μου αλλά μόνο για σένα θα το κάνω!

- Σε ευχαριστώ πολύ!!!

Πέρασαν πάρα πολλές μέρες … η Εβελίνα με κομμένα πόδια .. πού να ήξερε όμως ότι την περίμενε μια αρκετά χαρούμενη έκπληξη .. όπως ήταν στην στεριά είδε δύο παιδιά γύρω στα 4 με 5 χρονών να παίζουν με κάτι μεγάλα, ψηλά, όμορφα πόδια.

«Τα πόδια μου!!» φωνάζει και πάει σέρνοντας να τα πάρει. Τα παιδιά δεν κατάλαβαν τίποτα επειδή εκείνη την ώρα έπαιζαν με τα φτυάρια τους, τα κουβαδάκια τους και τα ποτιστήρια τους.

Τότε η Εβελίνα μπήκε στον πειρασμό να προσπαθήσει να βάλει τα πόδια της και αυτό που περιμένατε έγινε… ένιωσε τα πόδια της και χοροπήδησε από χαρά!

Τότε ο Χιούγκο της έγνεψε από μακριά…

Χρήστος Παπαθανασίου

10 ετών 

(Το κείμενο δημοσιεύεται στην αρχική του μορφή, όπως το λάβαμε, χωρίς καμία παρέμβαση)