Νίκου
Μαρία
Άγιε μου Βασίλη, θέλω
μια ακόμα ευκαιρία
Η Φρίντα είχε τρέλα με
τα Χριστούγεννα. Η γιαγιά Φρειδερίκη είχε ένα μαγαζί που άνοιγε κάθε Οκτώβρη
από νωρίς και πουλούσε μονάχα στολίδια. Αν βέβαια έμενε τίποτα να πουλήσει,
αφού η εγγονή της δεν τρελαινόταν για παιχνίδια, παρά μόνο για χιονόμπαλες! Αν
είχαν και κουρδιστήρι, τότε γινόταν το πιο ήσυχο παιδί του κόσμου.
Έφτασε πάλι η εικοστή
τετάρτη του Δεκέμβρη, όμως, η μικρή δεν έχει καν ξεπορτίσει απ’ το δωμάτιο.
Ανήσυχη η μαμά τη ρωτάει με μια αγκαλιά: «Τι έπαθες, ψυχή μου;».
Αυτό που στεναχώρησε τη
Φρίντα είναι πως εδώ κι έναν μήνα είχε γράψει το γράμμα στον Αϊ-Βασίλη και
ζήτησε μια κούκλα. Αλλά τώρα έσπασε κατά λάθος την αγαπημένη της μουσική
χιονόμπαλα.
«Θέλω πίσω τη
χιονόμπαλά μου, μανούλα. Δεν θέλω κούκλα, ούτε θα ζητήσω άλλα παιχνίδια, αρκεί
να έχω πίσω τη χιονόμπαλά μου. Μα είναι αργά πια. Θα έχει φύγει ο Αϊ-Βασίλης απ’
το εργαστήρι του, έτσι;»
«Έχει φύγει, Φριντούλα
μου. Όμως αύριο είναι Χριστούγεννα. Η μέρα που γίνονται θαύματα. Αρκεί λίγο να
πιστέψεις.»
Δεν κοιμήθηκε λεπτό,
αφού προσπαθούσε να δει πώς πιστεύουν σ’ αυτά τα θαύματα που λέει η μαμά, όταν
ξαφνικά το ρολόι σήμανε δώδεκα.
Μια μπότα με άχνη
ζάχαρη και κάτι άσπρα γένια ξεπροβάλλουν στο σκοτάδι. «Δεν είναι δυνατόν!»
σκέφτεται και τρίβει τα μάτια της.
Τα ξανανοίγει. Το μόνο
που ξεχωρίζει είναι μια μεγάλη γυάλινη χιονόμπαλα που παίζει μια γλυκιά
μουσική.
«Άγιε μου Βασίλη!
Ευχαριστώωωω!» φωνάζει στο άδειο δωμάτιο.
«Παρακαλώ, Φριντούλα!»
απαντάει μια βραχνή φωνή από την καμινάδα. «Χο, χο, χο…»
Τελικά να δεις που άμα
πιστέψεις πολύ, γίνονται ίσα με δυο θαύματα μαζί!
Πολυκανδριώτη
Αστερόπη
Ο Αϊ-Βασίλης ετοιμάζεται.
Βάζει στον σάκο του ένα σωρό μπισκότα. Αχνιστά, νόστιμα, γεμάτα γλάσο. Κάθε μπισκότο
έχει δημιουργηθεί για έναν σκοπό. Για να γίνουν οι άνθρωποι φίλοι υπάρχουν τα τυχερά
μπισκότα της φιλίας. Για την καλοσύνη, για την ειρήνη, για την αλληλεγγύη, καθένα
θα μοιραστεί εκεί που πρέπει. Τα ξωτικά του Αγίου τα βάζουν σε γυαλιστερά πακέτα.
Οι διευθύνσεις αποστολής τους είναι γραμμένες σε τεράστιο πάπυρο. Το έλκηθρο πλημμυρίζει
μυρωδιές. Τα ελάφια έχουν βαλθεί να κουτουλάνε τις κόκκινες μύτες τους από τα αρώματα.
Μπισκότα θα μοιραστούν φέτος! Θα θυμηθούν οι άνθρωποι τη μαγεία των Χριστουγέννων.
Δεν θα μάθουν ποτέ τις συνταγές. Είναι το κρυμμένο μυστικό της Χώρας των Πάγων.
Θα γευτούν, θα μυρίσουν οι άνθρωποι κι έπειτα θα θυμηθούν. Θα νοσταλγήσουν τις
αξίες, θα μοιραστούν τα μπισκότα… γιατί το μοίρασμα είναι το καλύτερο δώρο!
Χρυσοπούλου
Βέτα
Πω πω πω, μου φαίνεται πως
αυτή τη φορά άργησα να ετοιμαστώ και βλέπω λυπημένες φατσούλες να με περιμένουν.
Φοβούνται ότι ίσως δεν τους πάω τα όμορφα δώρα τους.
Όχι βέβαια. Τα δώρα τα
έχω έτοιμα. Ό,τι μου ζήτησε το κάθε αγαπημένο μου παιδί. Και τι δεν έχω. Κούκλες,
αυτοκινητάκια, τρενάκια, κομπιούτερ, κάθε λογής πράγμα που παρήγγειλαν οι μικροί
μου φίλοι.
Το έλκηθρο μου είναι έτοιμο,
η στολή μου φρεσκοσιδερωμένη και κατακόκκινη, οι μπότες μου γυαλιστερές, ο σάκος
μου μεγάλος.
Γρήγορα θα ξεκινήσω το ταξίδι
μου, να φθάσω εγκαίρως στον προορισμό μου και να σκορπίσω χαρά σε κάθε μικρούλα
ύπαρξη που ξέρω ότι με περιμένει ολόκληρο τον χρόνο.
Ξεκινάω από αύριο κιόλας,
σύντομα θα είμαι κοντά σας, αγαπημένα μου παιδιά. Σας έχω πολλά όμορφα δώρα και
πολύ αγάπη.
Θα διασχίσω βουνά χιονισμένα
με καταπράσινα έλατα, αστέρια λαμπερά θα με συντροφεύουν τα βράδια στον δρόμο μου,
θα με ζεσταίνουν οι καμινάδες των σπιτιών.
Γλυκές μυρωδιές θα με ακολουθούν,
σοκολατένιες γεύσεις και κάθε είδους λιχουδιά στο πέρασμά μου.
Χαμογελάστε, λοιπόν, τίποτα
δεν μπορεί να με σταματήσει. Χρυσά, πολύχρωμα, μπαλόνια θα σκορπώ, να γεμίσει η
γη ομορφιά.
Χρυσόσκονη, λάμψη, αγάπη,
χαρά για όλο τον κόσμο!
