Μπαλάσκα
Σοφία
Δύο μήνες πριν
τα Χριστούγεννα κι ο μπαμπάς δεν ήταν εδώ. Είναι ναυτικός και
δεν μου ήταν εύκολο να το διαχειριστώ. Η έλλειψή του ήταν εμφανής. Κυρίως όταν
έβλεπα, στο σχολείο, τους συμμαθητές μου με τους μπαμπάδες τους.
Η μαμά μάταια
προσπαθούσε ν’ αναπληρώσει το κενό. Περίμενα πώς και πώς τις γιορτές για να τον δω. Μ’ ένα ξαφνικό τηλεφώνημα όμως μας ενημέρωσε ότι δεν θα μπορούσε να έρθει. Θα ήταν τα πρώτα
Χριστούγεννα χωρίς εκείνον. Δεν ήθελα ούτε δώρα, ούτε τίποτα. Ήθελα μόνο τον
μπαμπά.
Την Παραμονή των
Χριστουγέννων έκλεισα τα μάτια και ευχήθηκα να μην λείψει ποτέ ξανά από το
σπίτι.
Το επόμενο πρωί
η μαμά μου με ξύπνησε με αγκαλιές και φιλιά.
«Μάντεψε!» μου είπε και στα μάτια της
σεργιάνιζε η χαρά. «Έρχεται ο μπαμπάς! Και δεν θα φύγει ποτέ ξανά!»
Πετάχτηκα από το
κρεβάτι κι έπεσα στην αγκαλιά της. Κλαίγαμε κι οι δυο μαζί από ευτυχία. «Η ευχή
μου πραγματοποιήθηκε!» σκέφτηκα και σήκωσα το βλέμμα μου στον ουρανό. Ξημέρωναν
Χριστούγεννα… ίσως τα ωραιότερα της ζωής μου.
Συγγούνα
Ρούλα
Το ταξίδι του νου
Δύο μήνες πριν
τα Χριστούγεννα ο νους μου προσπαθεί επίμονα να ξεκλειδώσει εκείνη την πόρτα
στο αποθηκάκι. Εκεί βρίσκονται φυλαγμένα τα χριστουγεννιάτικα στολίδια. «Είναι
νωρίς, όμως εγώ μπορώ να ταξιδεύω» πείσμωσε κι έντυσε το χριστουγεννιάτικο
δέντρο με τις ποικιλόχρωμες μπάλες και τις πλούσιες γιρλάντες. Γκι, αλεξανδρινά
και κάθε λογής διακοσμητικά έδωσαν τη δική τους θαλπωρή στο σπίτι. Με τον
αστείο, μαγειρικό του σκούφο έπλασε μοσχομυρωδάτα κουλούρια, κουραμπιέδες και
λαχταριστά μελομακάρονα. Φόρεσε μια στολή Αϊ-Βασίλη κι έβαλε στον κόκκινο σάκο
του δώρα με όμορφα περιτυλίγματα, χρυσές κορδέλες και πολύχρωμους φιόγκους. Ήταν
ήδη έτοιμος για τα Χριστούγεννα, με την αγάπη να πλημμυρίζει την καρδιά του. Το
μόνο που έπρεπε να περιμένει ήταν να περάσουν αυτοί οι δύο μήνες.
Βγήκε από το
αποθηκάκι σβήνοντας το φως πίσω του όταν μια ακατανίκητη δύναμη, άθελά του, τον
πέταξε ανάμεσα στα συντρίμμια του πόλεμου. Σε μέρη όπου οι βομβαρδισμοί στερούν
την αναπνοή των συνανθρώπων μας. Σε παιδικές χαρές όπου δεν ακούγονται τα
χαχανητά των παιδιών.
«Μακάρι, Θεέ μου,
σε δύο μήνες αυτό ν’ αλλάξει, τα παιδιά πρέπει να πάρουν τα δώρα τους!»
Σωτηροπούλου
Ρούλα
Παύση για γιορτή
Δύο μήνες κι οι
μηχανές στα εργαστήρια του Αϊ-Βασίλη έχουν ανάψει. Τα κόκκινα κουτιά των ΕΛ.ΤΑ.
πλημμυρίζουν με λογιών λογιών παιδικές επιθυμίες. Οι βιτρίνες των καταστημάτων
σχεδιάζουν να βαφτούν μ’ αστέρια, μπότες, έλκηθρα. Οι πλατείες κι οι δρόμοι
ντύνονται με φώτα και γιρλάντες για την ώρα που θα λάμψει ο ουρανός κι η πόλη
θα γίνει ένα κινούμενο λούνα παρκ. Υπαίθρια χριστουγεννιάτικα χωριά στήνονται
κι άνθρωποι όλων των ηλικιών καθαρίζουν τις στολές τους για να υποδυθούν τη
χαρά και το γέλιο. Τα σχολεία ζωντανεύουν χριστουγεννιάτικα παραμύθια και
χαρίζουν μηνύματα αγάπης ενώ αμέτρητα παζάρια με χειροποίητα καλούδια κάνουν το
χρέος τους απέναντι σ’ αυτούς που το έχουν ανάγκη. Και μέσα μας όμως ξεκινά η
ψυχή να προετοιμάζεται για συμφιλίωση, προσφορά και δοτικότητα. Αισθάνομαι ότι
γι’ αυτό ευθύνεται η γέννηση του Θεανθρώπου. Ένας γλυκασμός συναισθημάτων ακόμα
κι από αυτούς που σκληραίνουν τη ζωή. Μια ανακωχή με το ψέμα, τη θλίψη, τη
δυστυχία, τον πόλεμο, τη φτώχεια. Γιατί όλοι, μα όλοι μας, έχουμε ανάγκη βαθιάς
ανάσας πριν σβήσει το σπίρτο και χαθεί η μαγεία της γιορτής.
Φιλημέγκα
Παναγιώτα
Φερμένο μέσα από
τα Χριστούγεννα
Ήρθε το φθινόπωρο!
Ο ήλιος κρύφτηκε πίσω από τα σύννεφα. Το αεράκι χαϊδεύει γλυκά το παράθυρό μου
και η ζωντανή φλόγα του κεριού μού κρατάει συντροφιά. Η φύση αλλάζει,
προετοιμάζεται να υποδεχτεί ξανά το χαρμόσυνο γεγονός. Τα δέντρα αρχίζουν να
χορεύουν για να αποχαιρετήσουν τα φύλλα τους. Έτσι θα καλωσορίσουν τα καινούργια
και θα ανθήσουν ξανά. Αφήνουν το παρελθόν, χτίζουν το τώρα, για να έρθει το
μέλλον.
Οι άνθρωποι έξω
ανήσυχοι, μπερδέψανε τους ρόλους. Κάποιοι ακόμα εθισμένοι με τούτη εδώ τη βία.
Ας είναι κάτω από το φεγγάρι, το αστέρι να φέρει το φως. Προμηνύει την αγάπη
και θα έρθει να μας λούσει. Η πίστη, το αιώνιο φυλαχτό μας και το θαύμα
πλησιάζει. Ένας εξαγνισμός της κόλασης.
Το κερί δεν
έσβησε ακόμα, αναμμένο πάντα στις καρδιές μας. Ας μην το ξεχνάμε! Να καλωσορίσουμε
ξανά τα Χριστούγεννα που είναι φερμένα μέσα από την αγάπη. Κοινωνώντας την στους
ρυθμούς της ανιδιοτέλειας. Και η αγάπη θα φωτίσει ξανά όλο τον κόσμο.
Χιώτη Ειρήνη
Δύο μήνες πριν
τα Χριστούγεννα λοιπόν. Έξω έχει εικοσιπέντε βαθμούς. Εμείς, ωστόσο, βάλαμε τα
πρώτα στολίδια στο σπίτι. Περάσαμε από τον φούρνο της γειτονιάς, να δούμε αν
έχουν φέρει μελομακάρονα. Αρχίσαμε να ψάχνουμε γιορτινές συνταγές για
κουλουράκια και γεμιστές γαλοπούλες. Πήγαμε στα πολυκαταστήματα που ήδη έχουν
γεμίσει τα ράφια τους με χριστουγεννιάτικα στολίδια. Και είναι όλα
τόσο όμορφα! Όλα θες να τ’ αγοράσεις, να γεμίσει το σπίτι ξωτικά, νεράιδες και
ατμόσφαιρα παραμυθιού. Όμως... τίποτα δεν γεμίζει κατά βάθος το κενό. Αυτό το
κενό που νιώθεις μέσα στην ψυχή και που γιγαντώνεται σε κάθε γιορτή. Την ώρα
που όλοι γύρω σου φαίνονται χαρούμενοι και ευτυχισμένοι. Και νομίζεις πως μόνο
εσύ προσπαθείς να αρπαχτείς από τα πλουμιστά παιχνίδια, τα στολισμένα δέντρα
και τα γλυκά που με μανία καταβροχθίζεις για να αποξεχαστείς λίγο από τη
μοναξιά σου. Τη μάγισσα αυτήν που πάντα σου χτυπάει την πόρτα τέτοιες
μέρες, τις πιο ακατάλληλες στιγμές. Την ώρα που αλλάζει ο χρόνος. Την ώρα που
οι άλλοι βγαίνουν έξω για ποτό κι εσύ δεν έχεις κάποιον για να βγεις μαζί του…
Δύο μήνες πριν τα Χριστούγεννα ή δύο μήνες μετά... Έχει καμία σημασία;
