Σάββατο 31 Οκτωβρίου 2015

Ο κλέφτης των κουμπιών



Το κοριτσάκι κοιμόταν βαθιά, αγκαλιά με το αρκουδάκι του. Οι ξανθιές του μπούκλες απλώνονταν στο μαξιλάρι κι έμοιαζε σαν ζωγραφιά. Το δωμάτιο ήταν τακτοποιημένο, ροζ και κοριτσίστικο.

Στο παράθυρο δύο ξωτικά χάζευαν την μικρούλα με την περιέργεια παιδιού. Τα ξωτικά, γενικά, είναι ξανθά, μικροκαμωμένα και άτακτα. Είναι αγαθά πλάσματα  της φύσης, του νερού και των δέντρων, αλλά τους αρέσει να κάνουν πλάκες και να σκαρώνουν φάρσες στους ανθρώπους. Σας ανακατεύουν τα βιβλία, κρύβουν τα παιχνίδια, κυρίως γιατί παίζουν με αυτά και μετά τα παρατάνε όπου βρουν. Συνήθως βολτάρουν αόρατα, εκτός αν αποφασίσουν να σπάσουν πλάκα τρομάζοντας όποιον τους μπει στο μάτι. Τους αρέσει πολύ η παρέα και το παιχνίδι, αλλά το τσιμέντο έδιωξε τα δέντρα μακριά από τις πόλεις, κι έτσι δεν  συναντάς πια συχνά τα ξωτικά, δυστυχώς.

Η Ειρήνη, το κοριτσάκι που κοιμόταν, είχε την τύχη να μένει στην εξοχή και το σπίτι της να έχει ένα τεράστιο κήπο, με λογής λουλούδια και φυτά, μία μικρή τεχνητή λιμνούλα  με χρυσόψαρα και μία τεράστια βελανιδιά.

Ο Λόστριχ και η Γκάμπυ, τα δύο ξωτικά, ζούσαν στην ρίζα της βελανιδιάς, κάναν βουτιές και κοψοχολιάζαν τα χρυσόψαρα σε κάθε ευκαιρία. Συμπαθούσαν πολύ την Ειρήνη,  που αγαπούσε πολύ να παίζει στον κήπο, λάτρευε τα λουλούδια και πολλές φορές ξάπλωνε κάτω από την βελανιδιά και χάζευε τα σύννεφα στον ουρανό με τις ώρες.

«Τι όμορφη που είναι!» αναστέναξε ο Λόστριχ, θαυμάζοντας την κοιμισμένη Ειρήνη, κι εδωσε μια και μπήκε στο δωμάτιο. Η Γκάμπυ, τον ακολούθησε πειθήνια, σίγουρη ότι ο αδελφός της κάποια πλάκα θα σκαρώσει.

Πλησίασαν το κοριτσάκι, η Γκάμπυ τύλιξε μία μπούκλα της Ειρήνης στο δάχτυλο της, χωρίς να την πονέσει- κλασική πλάκα των ξωτικών. Όταν ξυπνάτε το πρωί με μπερδεμένα μαλλιά, να ξέρετε ότι το βράδυ είχατε μία επίσκεψη από ξωτικάκια. Ο Λόστριχ κοίταξε την αδερφή του αυστηρά κι άφησε ένα τριαντάφυλλο  στο μαξιλάρι του κοριτσιού.

Το κοριτσάκι αναστέναξε, στριφογύρισε στον ύπνο του και κλαψούρισε, καποιον εφιάλτη σίγουρα θα έβλεπε. Ο Λόστριχ στάθηκε στο προσκέφαλό της και φύσηξε, φύσηξε δυνατά κι ένα αεράκι ανοιξιάτικο γεμάτο άνθη νεραντζιάς πλημμύρισε το δωμάτιο. Το κοιμισμένο παιδί ηρέμησε και τα χείλη του άνοιξαν σε ένα χαμόγελο, χωρίς να ξυπνήσει.

«Είναι τόσο όμορφη που όταν μεγαλώσει θα την παντρευτώ».

«Μμμ, μη λες βλακείες, ξεμυαλισμένε, αυτό δεν γίνεται, το ξέρεις!», είπε αυστηρά η Γκάμπυ, κι άρπαξε ένα βιβλίο με παραμύθια κι άρχισε να το ξεφυλλίζει. Ύστερα, αθόρυβα, άρχισε να τραβάει το αρκουδάκι από τα χέρια της Ειρήνης, τελικά της το πήρε χωρίς φυσικά να την  ξυπνήσει.
Ο Λόστριχ, κοίταζε σαν μαγεμένος το κοριτσάκι,  με αγάπη, όση αγάπη μπορεί να νιώσει ένα ξωτικό. Τα ξωτικά αγαπάνε πολύ διαφορετικά από τους ανθρώπους, όμως το ίδιο βαθιά!

 «Μου λείπει πολύ… όλη μέρα είναι στο σχολείο, και τώρα με τα μαθήματα δεν προλαβαίνει να κατεβαίνει στον κήπο κάθε μέρα. Πού θα πάει αυτή η δουλειά; Κι αύριο φεύγει για διακοπές στην γιαγιά της . Θα λείψει δύο βδομάδες», αναστέναξε.

«Πρέπει να έχω κάτι δικό της για να την νιώθω κοντά μου».

«Πάρε το αρκούδι» , συμβούλεψε η Γκάμπυ.

«Ωωω, δεν καταλαβαίνεις, θα αναστατωθεί όλο το σπίτι άμα βουτήξω το αρκούδι, άσε που θα πλαντάξει στο κλάμα».

«Χμμμ…Ξέρω τι θα κάνω», άστραψε ένα φως στα μάτια του μικρού ξωτικού και χραπ, τράβηξε ένα κουμπάκι ροζ από το νυχτικό της Ειρήνης. Το κοίταζε χαρούμενος και το χάιδευε, το μύριζε, το φιλούσε…

«Γκάμπυ, δες έχει και την μυρωδιά της ακόμα», είπε ο Λόστριχ τρυφερά κι άρχισε να χορεύει και να στροβιλίζεται μέσα στο δωμάτιο μες την τρελή χαρά με το νέο του απόκτημα. Η Γκάμπυ κοίταξε κοροιδευτικά τον αδερφό της, παράτησε τα βιβλία και το αρκουδάκι στο πάτωμα κι άρχισε να χορεύει μαζί του στον αέρα.

***

Έκτοτε, η Ειρήνη άρχισε να χάνει κουμπιά, κουμπιά από το παλτό, κουμπιά από το φόρεμα, κουμπιά από τις πυζάμες, τα οποία δεν βρέθηκαν ποτέ. Ηταν ένα μυστήριο. Ποτέ δεν κατάλαβε τίποτα, ούτε βέβαια την αγάπη του ξωτικού για κείνη. Δεν σκέφτηκε ποτέ να κοιτάξει στην κουφάλα της βελανιδιάς! Συνέχισε να ξαπλώνει και να ονειρεύεται κάτω από την βελανιδιά, πολύ κοντά στα κλεμμένα της κουμπιά, κάτω από το βλέμμα του αιώνια ερωτευμένου ξωτικού. Μόλις σηκωνόταν, όλο και κάποιο κουμπί πάλι θα της έλειπε, εντελώς απίθανα.

Αν περάσετε λοιπόν από καμία βελανιδιά, μην παραλείψετε να ψάξετε καλά στην κουφάλα του δέντρου ή στις ρίζες, μπορεί να βρείτε τους μικρούς θησαυρούς των ξωτικών, κι αν είστε τυχεροί μπορεί και να σας συμπαθήσουν τα ξωτικά, και να σας τους χαρίσουν.

ΕΥΑ ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΠΟΥΛΟΥ (ανέκδοτο κείμενο)

Κάθε βδομάδα η νηπιαγωγός-συγγραφέας Γιώτα Κοτσαύτη επιλέγει ένα κείμενο παιδικής λογοτεχνίας (παραμύθι ή ποίημα), διήγημα ή αποσπάσματα από βιβλία αγαπημένων λογοτεχνών.

Από τον Δεκέμβριο του 2014 φιλοξενούνται στη στήλη και ανέκδοτα κείμενα νέων δημιουργών.

Ένας εικονογράφος ή ζωγράφος καλείται να κάνει μία εικόνα με βάση το κείμενο που θα αναλάβει.

Περιμένουμε τις εικόνες, τις προτάσεις, αλλά και τις ιστορίες σας στην ηλεκτρονική διεύθυνση yotakotsafti1@yahoo.gr

Τη σημερινή εικόνα έκανε η Μαρία Κοτσαύτη.


Γεννήθηκα στις 3 Μαρτίου 1975 στην Αθήνα. Σπούδασα στην Ανωτάτη Σχολή Κοινωνικών και Πολιτικών Επιστημών Αθηνών Κοινωνική Ανθρωπολογία και μετεκπαιδεύτηκα στην Πολιτιστική Διαχείριση και επιμέλεια Καλλιτεχνικών Φεστιβάλ στο Πάντειο Πανεπιστήμιο Αθηνών.

Μεγάλη μου αγάπη παραμένει η ενασχόληση μου με τη Ζωγραφική όπου από πολύ μικρή ηλικία έδειξα, ως αυτοδίδακτο ταλέντο, τις καλλιτεχνικές μου ανησυχίες. Έχω παρακολουθήσει μαθήματα Καλών Τεχνών στις Αίθουσες Τέχνης Μπουζιάνη σε πολιτιστικά κέντρα και σε Κολλέγιο Καλών Τεχνών.

Καθ’ όλη την σπουδαστική μου πορεία, έλαβα συμμετοχή σε διαγωνισμούς ζωγραφικής (εξώφυλλα, αφίσες, πίνακες, εικονογραφήσεις κ.ά.) μέσα από τους οποίους και βραβεύτηκα τόσο από ξένους όσο και από γνωστούς Έλληνες ζωγράφους κορυφαίους στο είδος τους, όπως ο Δ. Μυταράς. Έργα μου έχουν βραβευτεί σε φεστιβάλ τέχνης με μεγάλη επιτυχία και έχουν φιλοξενηθεί μακέτες μου για τον Ρατσισμό και την Ξενοφοβία σε φορείς τέχνης και πολιτισμού στην Ελλάδα και στις Βρυξέλλες. Έχω συμμετάσχει σε εθελοντικές οργανώσεις και δράσεις όπως «οι Ζωγράφοι σε δράση για τα παιδιά», και στόχος μου είναι να εκδώσω τα δικά μου εικονογραφημένα γραφήματα.

Εκθέτοντας ατομικά έργα μου στο Πάντειο Πανεπιστήμιο κατά τη διάρκεια μετεκπαιδευτικού προγράμματος και σεμιναρίου από Ιταλούς επιμελητές εκθέσεων και κριτικούς τέχνης, εισέπραξα τις πρώτες μου θετικές κριτικές στην ζωγραφική. Συμμετέχω μέχρι σήμερα σε διάφορες ομαδικές εκθέσεις ζωγραφικής σε συνεργασία με αίθουσες τέχνης και χώρους εκθεσιακούς, και στόχος μου είναι μέσα από τις δραστηριότητες στην ζωγραφική και την δημιουργική γραφή, να συμβάλλω και εγώ στην αγωγή των παιδιών μικρών και μεγάλων.

Η ζωγραφική και η δημιουργική φαντασία, αποτελούν για εμένα κινητήριες δυνάμεις. Αυτό το διάστημα ασχολούμαι με τη ζωγραφική και πειραματίζομαι με διάφορα υλικά και τεχνικές, αποτυπώνοντας σε κάθε επιφάνεια τις δημιουργίες μου. Παράλληλα ετοιμάζω ζωγραφικά έργα για μια επικείμενη έκθεση όπου θα συνοδεύονται με δικά μου γραφήματα.

Το Ένα Κείμενο μια Εικόνα για εμένα είναι μια σπίθα για ακόμη πιο πολλές δημιουργίες. Ευχαριστώ ιδιαίτερα την ταλαντούχα Γιώτα Κοτσαύτη για τη δυνατότητα που μου δίνει να συνεργαστώ ως εικονογράφος, στη ζωγραφική αποτύπωση των κειμένων που επιλέγει σε μια εικόνα…
Το κείμενο έγραψε η Εύα Χαραλαμποπούλου.



Είμαι δικηγόρος. Γεννήθηκα και ζω στην Αθήνα. Αγαπώ τον αθλητισμό, το διάβασμα και τις γάτες. Το 2012 κέρδισα το 3ο βραβείο στον πανελλήνιο διαγωνισμό παραμυθιού που διοργάνωσε η ΠΕΛ.

...
Με αγάπη από τη Φλώρινα,
Γιώτα Κοτσαύτη.

Η σελίδα της στήλης «Ένα κείμενο, μία εικόνα» στο facebook:







Κυριακή 25 Οκτωβρίου 2015

Το ρολόι του χρόνου



Ο κυρ Χελιδόνας κοίταξε άλλη μια φορά τον ουρανό, έσιαξε το φράκο του κι είπε σοβαρά σοβαρά.

-Ώρα να πηγαίνουμε. Ας μην καθυστερούμε άλλο πια.

-Ναι, ώρα να πηγαίνουμε, είπε κι η κυρα-Χελιδόνα και πήρε να φωνάζει τα παιδιά της.

Μα εκείνα δεν έλεγαν να ‘ρθουν. Κάνανε βόλτες στον αέρα, κυνηγιόντουσαν, φώναζαν, τραγουδούσαν.

-Ε, παιδιά, φώναξε, φτάνει πια. Ελάτε, φεύγουμε.

-Γιατί να φύγουμε, μανούλα, είπαν. Είναι τόσο όμορφα εδώ. Δε θέλουμε.

-Μα πρέπει να φύγουμε, είπε πάλι εκείνη, γιατί έρχεται φθινόπωρο.

-Το φθινόπωρο; Αχ, τι κρίμα! Γιατί να ‘ρθει το φθινόπωρο;

-Μα, για να φυτρώσουμε εμείς, είπανε τα ρόδια στη ροδιά!

-Μα για να κοιμηθούμε, να ξαποστάσουμε, είπανε τα φύλλα στη γριά κληματαριά!

-Τι; Τι; απόρησαν τα χελιδονάκια. Πρέπει να γίνουν όλα αυτά; 

-Όλα αυτά κι άλλα πολλά, είπε το μεγάλο ρολόι της πλατείας.

Τα χελιδονάκια κοιτάχτηκαν σαστισμένα. Πέρα μακριά μερικά συννεφάκια κάνανε βόλτες στον ουρανό, και οι σταγόνες της βροχής βιάζονται τόσο πολύ να πέσουν. Είχε δίκιο, λοιπόν, ο μπαμπάς. Είχε δίκιο κι η μαμά! Το φθινόπωρο ήρθε, κι αυτοί πρέπει να φύγουνε μακριά.

-Ελάτε, πάμε, είπανε.

Φθινόπωρο, Χειμώνας, Άνοιξη, Καλοκαίρι! Το μεγάλο ρολόι του χρόνου ποτέ δε σταματά.

ΚΙΚΗ ΠΟΥΛΧΕΡΙΟΥ, «Ανέβα μήλο, κατέβα ρόδι», Αθήνα 1971.

 
Κάθε βδομάδα η Γιώτα Κοτσαύτη επιλέγει ένα κείμενο παιδικής λογοτεχνίας (παραμύθι ή ποίημα), διήγημα ή αποσπάσματα από βιβλία αγαπημένων λογοτεχνών.
Από τον Δεκέμβριο του 2014 φιλοξενούνται στη στήλη και ανέκδοτα κείμενα νέων δημιουργών.

Ένας εικονογράφος ή ζωγράφος καλείται να κάνει μία εικόνα με βάση το κείμενο που θα αναλάβει.

Περιμένουμε τις εικόνες, τις προτάσεις, αλλά και τις ιστορίες σας στην ηλεκτρονική διεύθυνση yotakotsafti1@yahoo.gr
Τη σημερινή εικόνα έκανε η Μαρία Υψηλάντου.



Η Μαρία γεννήθηκε στην Αθήνα.

Είναι απόφοιτος του κλάδων, δημιουργών μόδας ενδυματολογίας, και κλασσικού σχεδίου του ομίλου σχολών PanSik.

Στο παρελθόν έχει ασχοληθεί με εικονογράφηση παραμυθιών, παιδικής λογοτεχνίας και ιατρικής εγκυκλοπαίδειας ,καθώς και δημιουργία "ζωγραφικών παραστάσεων-σκηνικών "για video" παραμυθιών.

Εργάζεται 20 χρόνια σαν εκπαιδεύτρια σχεδίου μόδας στις σχολές PanSik, και σαν προσωπογράφος, κυρίως ασπρόμαυρου πορτραίτου με κάρβουνο.

Στοιχεία επικοινωνίας :  m.ipsiladou@gmail.com
Με αγάπη από τη Φλώρινα,
Γιώτα Κοτσαύτη.



Η σελίδα «Ένα κείμενο, μία εικόνα» στο facebook:






Σάββατο 24 Οκτωβρίου 2015

Νανούρισμα



Νάνι, νάνι, νάνι, νάνι,
ύπνο ήσυχο να κάνει,
να κοιμάται, να μερώνει,
να ξυπνά, να μεγαλώνει,
να κοιμάται σαν τ’ αρνάκι,
να ξυπνά σαν τ’ αηδονάκι.
Μην πατάτε, μη βροντάτε,
το παιδάκι μου κοιμάται.

ΔΗΜΟΤΙΚΟ



Κάθε βδομάδα η νηπιαγωγός-συγγραφέας παιδικών βιβλίων Γιώτα Κοτσαύτη επιλέγει ένα κείμενο παιδικής λογοτεχνίας (παραμύθι ή ποίημα), διήγημα ή αποσπάσματα από βιβλία αγαπημένων λογοτεχνών.

Από τον Δεκέμβριο του 2014 φιλοξενούνται στη στήλη και ανέκδοτα κείμενα νέων δημιουργών.

Ένας εικονογράφος ή ζωγράφος καλείται να κάνει μία εικόνα με βάση το κείμενο που θα αναλάβει.

Περιμένουμε τις εικόνες, τις προτάσεις, αλλά και τις ιστορίες σας στην ηλεκτρονική διεύθυνση yotakotsafti1@yahoo.gr
Τη σημερινή εικόνα έκανε η Σπυριδούλα Δημοβασίλη.



Γεννήθηκα το 1979 στην Αθήνα. Είμαι απόφοιτη του τμήματος καλών τεχνών της σχολής Βακαλό και απόφοιτη του τμήματος γραφιστικής DTP της σχολής Intergraphics. Έχω συμμετάσχει στο παρελθόν σε πανελλήνιες εκθέσεις ζωγραφικής και έχω λάβει 2 βραβεία και μια τιμητική διάκριση για τη δουλειά μου. Τελευταία μου απασχόληση ένα ανέκδοτο βιβλίο με ιστορίες για παιδιά στο οποίο έχω κάνει την συγγραφή και την εικονογράφηση.



Με αγάπη από τη Φλώρινα,
Γιώτα Κοτσαύτη.

Η σελίδα «Ένα κείμενο, μία εικόνα» στο facebook:












Παρασκευή 23 Οκτωβρίου 2015

Σεμίλα



Το ξέρω, Σεμίλα,
ο πόλεμος τρόμαξε τη μικρή σου καρδούλα.
Το ξέρω, Σεμίλα,
ο πόλεμος μεγάλωσε τα μάτια σου.
Το ξέρω, Σεμίλα,
μέρες τώρα πεινάς.
Μην κλαις, Σεμίλα,
θα σου φέρω τον ήλιο μου.
Μην κλαις, Σεμίλα,
θα σου φέρω την αγάπη μου.
Μην κλαις, Σεμίλα,
θα σου φέρω την καρδιά μου.
Χέρι με χέρι θα διώξουμε τον πόλεμο,
χέρι με χέρι θα μοιράσουμε το ψωμί.

Μην κλαις, Σεμίλα.

ΓΙΩΤΑ ΠΑΡΘΕΝΙΟΥ



Κάθε βδομάδα η Γιώτα Κοτσαύτη επιλέγει ένα κείμενο παιδικής λογοτεχνίας (παραμύθι ή ποίημα), διήγημα ή αποσπάσματα από βιβλία αγαπημένων λογοτεχνών.

Από τον Δεκέμβριο του 2014 φιλοξενούνται στη στήλη και ανέκδοτα κείμενα νέων δημιουργών.

Ένας εικονογράφος ή ζωγράφος καλείται να κάνει μία εικόνα με βάση το κείμενο που θα αναλάβει.

Περιμένουμε τις εικόνες, τις προτάσεις, αλλά και τις ιστορίες σας στην ηλεκτρονική διεύθυνση yotakotsafti1@yahoo.gr
Τη σημερινή εικόνα έκανε Ιωάννα Αθανασοπούλου.



Η Ιωάννα γεννήθηκε στην Αθήνα, μεγάλωσε κυρίως στον Αρδηττό και ‘’μετανάστευσε’’ στη Φλώρινα το 2008, απ’ όπου γύρισε 4 χειμώνες αργότερα έχοντας αποφοιτήσει από το Παιδαγωγικό Τμήμα Νηπιαγωγών του Πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας για να συνεχίσει τις σπουδές της πάνω στην παιδική ηλικία σε σχολή Βρεφονηπιοκομείας στον Άγιο Ιωάννη Ρέντη, από την οποία πήρε πτυχίο το 2014.

Αυτοδίδακτη, με μοναδικούς δασκάλους στο σχέδιο τα κόμικς που συλλέγει από το 1998, παλεύει μόνη της με πενάκια, γραφίδες, μολύβια και γενικά οτιδήποτε μπορεί να αφήσει αποτύπωμα σε χαρτιά και τοίχους!

Βραχυπρόθεσμο σχέδιο, η ολοκλήρωση ενός βιβλίου εκμάθησης σκακιού για μαθητές Νηπιαγωγείου. Μακροπρόθεσμος στόχος, η επαγγελματική ενασχόληση με την εικονογράφηση και τη συγγραφή παιδικών παραμυθιών.

Η παραπάνω εικόνα (όπως όλα: από τα παιδικά βιντεάκια στο youtube μέχρι το πτυχίο της Νηπιαγωγού!) είναι αφιερωμένη στη μικρή της αδερφή, Άννα-Ελισάβετ.

Στοιχεία επικοινωνίας:

ioanna263@gmail.com (e-mail)

Ioanna  Athanasopoulou (facebook)





Με αγάπη από τη Φλώρινα,
Γιώτα Κοτσαύτη.


Η σελίδα «Ένα κείμενο, μία εικόνα» στο facebook: