Τα πρωτοβρόχια

Φθινοπώριασε για καλά. Τα πρώτα συννεφάκια σκέπασαν τον ουρανό κι άρχισαν αναμεταξύ τους ένα τρελό παιχνίδι. Μια έπαιζαν κυνηγητό, μια άλλαζαν διάφορα χρώματα και, ξαφνικά, έσμιξαν όλα βιαστικά κι έγιναν ένα μαύρο βαρύ σύννεφο.

Ο ουρανός σκεπάστηκε απ’  άκρη σ’ άκρη, κι η πρώτη βροχούλα, τα πρωτοβρόχια, έπεσαν στη γη τραγουδώντας.

Τα παιδιά την τάξη σάστισαν. Δεν ήξεραν σε ποιο παράθυρο να πρωτοπάνε, για να δουν τούτη την όμορφη ξαφνική βροχή, που πηδούσε παντού με τόσο θόρυβο.

Ο Παύλος, που τραγουδούσε πιο όμορφα απ’  όλη την τάξη, στάθηκε θαρρετά και ζήτησε την άδεια από την κυρία Μαριάννα να τραγουδήσει.

Άλλο που δεν ήθελε εκείνη. Τι κυρία Μελωδία θα ‘ταν, αν αρνιόταν τραγούδι και μάλιστα από τον αγαπημένο της Παυλάκη.

Ο Σπιρτούλης, με την καθάρια φωνή του, άρχισε να τραγουδά.

Καλώς την τη βροχούλα,

που πέφτει και δροσίζει,

που πλένει και γυαλίζει

και καθετί ποτίζει.

Καλώς την τη βροχούλα,

με κέφι που πηδά

στη στέγη, στην αυλή μας,

και όλο τραγουδά.

Καλώς το πρωτοβρόχι,

καλώς την τη βροχή,

που δίνει ευλογία

στον κόσμο και στη γη.

Μόλις τελείωσε ο Παύλος το τραγούδι του, τα παιδιά άρχισαν να τραγουδάνε όλα μαζί. Σε λίγο το τραγούδι το ήξερε όλη η τάξη, απ’  έξω κι ανακατωτά που λένε.

Ύστερα η Ζυμαρίτσα, η Κατερίνα ήθελα να πω, ζήτησε την άδεια από τη δασκάλα της κι είπε στα παιδιά μια μικρή ιστοριούλα σε στίχους, που της την έμαθε η γιαγιά της. Η ιστοριούλα μιλούσε για  μια ομπρέλα. Ας την ακούσουμε κι εμείς.

Μια ομπρέλα φουντωτή στην ντουλάπα εκεί κλειστή

έχει στην καρδιά μαράζι κι όλο κλαίει κι αναστενάζει.

Αχ! Ας έρθει η βροχή, μουρμουρίζει η φτωχή,

μια βροχή ευλογημένη, για ν’ ανοίξω τεντωμένη.

Πάει γοργά το καλοκαίρι, μα η ομπρέλα δεν το ξέρει,

ώσπου έρχεται μια ώρα που αρχίζει και η μπόρα.

Ξάφνου το ντουλάπι ανοίγει. Τι συγκίνηση, τι ρίγη!

Την ομπρέλα μας την παίρνουν και μες στη βροχή τη φέρνουν.

Τεντωμένη, ανοιγμένη, είναι τώρα ευτυχισμένη

και τραγούδι γύρω αρχίζει, τη βροχή καλωσορίζει.

Μόλις τέλειωσε η Κατερίνα την ιστοριούλα της, το χειροκρότημα έπεσε βροχή. Όσο να σχολάσουν τα παιδιά, τα σύννεφα είχαν κιόλας φύγει απ’ τον ουρανό, κι ο φθινοπωρινός ήλιος έλαμπε πάλι ζεστός. Το αεράκι μόνο, που φυσούσε δροσερό, χόρευε τριγύρω τον πιο όμορφο χορό του με τα ξερόφυλλα κι όλο τραγουδούσε.

«Καλώς όρισες, φθινόπωρο».

ΤΟΥΛΑ ΚΑΚΟΥΛΛΗ, Ο Σπιρτούλης και η Ζυμαρίτσα, Λευκωσία 1985.

…

Η Γιώτα Κοτσαύτη επιλέγει ένα κείμενο παιδικής λογοτεχνίας (παραμύθι ή ποίημα), διήγημα ή αποσπάσματα από βιβλία αγαπημένων λογοτεχνών.

Από τον Δεκέμβριο του 2014 φιλοξενούνται στη στήλη και ανέκδοτα κείμενα νέων δημιουργών.

Ένας εικονογράφος ή ζωγράφος καλείται να κάνει μία εικόνα με βάση το κείμενο που θα αναλάβει.

Περιμένουμε τις εικόνες, τις προτάσεις, αλλά και τις ιστορίες σας στην ηλεκτρονική διεύθυνση yotakotsafti1@yahoo.gr

…

Τη σημερινή εικόνα έκανε η Αγάπη Κεραμιδά.

…

Με αγάπη από τη Φλώρινα,

Γιώτα Κοτσαύτη.

…

Η σελίδα «Ένα κείμενο, μία εικόνα» στο facebook:

https://www.facebook.com/pages/%CE%88%CE%BD%CE%B1-%CE%BA%CE%B5%CE%AF%CE%BC%CE%B5%CE%BD%CE%BF-%CE%BC%CE%AF%CE%B1-%CE%B5%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CE%BD%CE%B1/253798364810713?ref=bookmarks