«…Αυτοί
που μας κλέψαν το βιβλίο από το χέρι,
μας
κατηγορούν ότι μείναμε αδιάβαστοι…»
ΜΠΕΡΤΟΛΤ
ΜΠΡΕΧΤ
Με πόση ζήλια τα
κοίταζε κάθε πρωί. Σε αυτοκίνητα, σχολικά λεωφορεία, άλλα με τα πόδια -κάποιο
στοργικό χέρι τα κρατάει σφιχτά- και τις γυαλιστερές σάκες τους στον ώμο.
Αλήθεια, πόσο ζηλεύει…
Κι αυτές τις παραγεμισμένες σάκες. Χρώματα, τετράδια, βιβλία, αχ, βιβλία! Τα
λαχταράει τόσο πολύ τα βιβλία. Και τα γράμματα και το σχολείο και ένα στοργικό
χέρι να την κρατάει και τόσα, τόσα άλλα…
Μία καλοντυμένη κυρία
πέρασε βιαστικά από μπροστά της. Ένα παραμύθι έπεσε από τη μισάνοιχτη τσάντα
της. Εκείνη δεν κατάλαβε τίποτα. Μα η μικρή το εντόπισε αμέσως. Έτρεξε, το
μάζεψε. Δεν σκόπευε να το κρατήσει. Να, μόνο λίγο, λιγάκι να το ξεφυλλίσει και
μετά θα έτρεχε να την προλάβει, να της το επιστρέψει.
«Ε, κλέφτρα» φώναξε
απότομα κάποιος.
Το κορίτσι ζάρωσε
φοβισμένο σε μια γωνιά.
Κόσμος μαζεύτηκε.
Ανάμεσά τους η κυρία· κοίταζε, κοίταζε χωρίς να λέει τίποτα.
«Σου αρέσουν τα
παραμύθια, αγάπη μου;» είπε τελικά συγκινημένη, αγνοώντας τον αστυνομικό που
πλησίαζε.
Το κορίτσι έτρεμε,
έτρεμε όλο και πιο πολύ και κατάπινε τα δάκρυά του. Κρατούσε σφιχτά στην
αγκαλιά του το βιβλίο, λες και ζητούσε από κείνο παρηγοριά.
…
Δεν φανταζόταν πόσο θα
άλλαζε η ζωή του ξαφνικά… Ότι η παρηγοριά, ναι, θα ερχόταν, ακριβώς από κει που
ενστικτωδώς περίμενε πάντα: από τα βιβλία. Μια χειμαρρώδης παρηγοριά όχι μόνο
για κείνη, αλλά, μέσα από κείνη και το έργο της -γιατί τώρα πια ήταν μεγάλη-
και για την Ελβίρα, τον Μωχάμετ, τον Άντι, για όλα τα παιδιά του κόσμου…
Γιώτα
Κοτσαύτη
Το
κείμενο γράφτηκε το 2015, για τις εκδόσεις Σαΐτα, με αφορμή τη φωτογραφία της
Γιώτας Τριανταφυλλίδου και το βιβλίο του Ηρακλή Λαμπαδαρίου 240''-για το
ομώνυμο λογοτεχνικό project.
Περισσότερα
εδώ:
Μπράβο!
ΑπάντησηΔιαγραφή