Παραμύθι απ’ την αρχή

«Περπατώ, περπατώ εις το δάσος, όταν ο λύκος δεν είν’ εδώ. Λύκε, λύκε, είσ’ εδώ;»

Το τραγουδάκι αυτό το έλεγε και το ξανάλεγε, κάθε φορά που πήγαινε να επισκεφτεί τη γιαγιά στο όμορφο σπιτάκι της.

Τώρα ούτε γιαγιά ούτε σπιτάκι έχουν απομείνει.

«Βοήθεια! Βοήθεια!»

Ακόμα κουδουνίζουν στ’ αυτιά της οι φωνές, τα κλάματα, τα ουρλιαχτά. Κι εκείνο το ατέλειωτο, το καταραμένο «τσιρ τσιρ τσιρ, χριτς χριτς χριτς, χρατς χρατς χρατς» του τέρατος, που έκαιγε ό,τι έβρισκε μπροστά του.

Κούνημα του κεφαλιού δεξιά κι αριστερά, να φύγουν μακριά οι ήχοι, οι εικόνες, οι σκέψεις.

«Λύκε, λύκε, είσ’ εδώ;»

Το κόκκινο σκουφάκι είναι ακόμα γεμάτο με αποκαΐδια. Το τινάζει με προσοχή.

Άραγε τι να απέγιναν τα τρία γουρουνάκια;

Ο Κοντορεβιθούλης και τ’ αδελφάκια του να σώθηκαν;

Τα επτά κατσικάκια κι η μαμά τους;

Η Ωραία Κοιμωμένη θα ξύπνησε εγκαίρως απ’ τον αιώνιο ύπνο της;

Κι η Χιονάτη με τους επτά νάνους; Η Σταχτοπούτα; Ο Χάνσελ κι η Γκρέτελ;

Το κόκκινο σκουφάκι γίνεται ένα κουβάρι στα χέρια της.

«Λύκε, λύκε, είσ’ εδώ;»

Βήματα βαριά, κουρασμένα πλησιάζουν.

Είναι εκείνος. Κρύβεται πίσω από ένα καρβουνιασμένο δέντρο. Η γούνα του καψαλισμένη. Τα μάτια του κατακκόκινα. «Πιο άγριος από ποτέ» σκέφτεται.

Ανοίγει το στραπατσαρισμένο καλαθάκι. Βγάζει από μέσα ένα βαθύ μπολ κι ένα ποτήρι. Τα γεμίζει με παγωμένο νερό.

Το ταλαιπωρημένο ζώο πλησιάζει διστακτικά.

Το κορίτσι κάθεται δίπλα του.

Πίνουν αργά, γουλιά γουλιά.

Κι οι δυο τους ξαναγράφουν, απ’ την αρχή, ένα καινούργιο παραμύθι…

Γιώτα Κοτσαύτη

Εικόνα: Μιχάλης Κουντούρης