Εγώ κι εσύ μαζί

Όταν αποκοιμήθηκαν όλοι, ο Τέρενς κι η Κλόντια έφυγαν από το δωμάτιο της μικρής Αλμπίνα και πήγαν στο σαλόνι. Στάθηκαν μπροστά από το χριστουγεννιάτικο δέντρο, αγκαλιάστηκαν και, για ώρα, σιωπούσαν.

-Και τώρα που τελειώνουν οι γιορτές;

-Θα ‘ρθουν άλλες μέρες και θα έχουν όλες τη δική τους αξία, γιατί θα τις περνάμε παρέα.

-Κι όταν μαζέψουν όλα τα στολίδια;

-Θα είναι η αγάπη μας το ομορφότερο στολίδι.

-Κι όταν τα φώτα θα σβήσουν;

-Θα βγαίνει απ’τις ψυχές μας φως πιο λαμπερό.

-Θα ξανάρθουν γρήγορα τα Χριστούγεννα;

-Θα ξανάρθουν και μεις θα είμαστε και πάλι εδώ, αγκαλιασμένοι, να τα υποδεχτούμε.

-Εγώ κι εσύ μαζί;

-Εγώ κι εσύ μαζί!

-Για πάντα;

-Για πάντα!

…

Το επόμενο πρωί η Αλμπίνα βρήκε τα δύο αρκουδάκια της αγκαλιασμένα, μπροστά από το δέντρο. Θα στοιχημάτιζε πως το προηγούμενο βράδυ τα είχε αφήσει το ένα δίπλα από το κρεβάτι της και το άλλο πάνω στο γραφείο. Δεν ήταν η πρώτη φορά που τα έβρισκε μαζί, ενώ ήταν σίγουρη πως πριν κοιμηθεί τα άφηνε σε διαφορετικά σημεία.

«Τι παράξενο», σκέφτηκε. «Σαν να μετακινούνται μόνα τους!».

Δεν είχε όμως χρόνο για τέτοιες σκέψεις. Σε λίγο θα ξεστόλιζαν το σπίτι.

«Του χρόνου πάλι…», είπε στους δύο λούτρινους φίλους της και τους έβαλε προσεκτικά σε ένα κουτί. Εκεί θα έμεναν μέχρι τα επόμενα Χριστούγεννα…

Γιώτα Κοτσαύτη

Γράφτηκε για το παιχνίδι «Φωτογραφίες που εμπνέουν» και πρωτοδημοσιεύτηκε στο λογοτεχνικό περιοδικό Book Tour.