Το μήνυμα του χελιδονιού

 

Αγγελοπούλου Έλενα

Τέντωσα τη γέρικη ραχοκοκαλιά μου κάτω από τον λαμπρό ήλιο. Ο χειμώνας μόλις είχε τελειώσει κι άφησε στο πέρασμά του τη φύση γυμνή και παγωμένη. Μόνο η θαρραλέα αμυγδαλιά είχε ορθώσει πεισματικά το ανάστημά της στην κρύα του ανάσα.

Πάει καιρός τώρα που έχω μείνει μοναχή. Πάει καιρός που δεν σκεπάζω κανέναν κάτω απ’ τα κεραμίδια μου. Μια χιλιοτρυπημένη και φαγωμένη, από του χρόνου το πέρασμα, σκεπή είμαι, που καρτερώ τη στιγμή που θα σημάνει το τέλος μου...

Θαρρώ ότι άκουσα, προχθές, κάποιους εργάτες να λένε πως ήρθε κι εμένα η ώρα μου. Τι να με κάνουν άλλωστε; Πάλιωσα και ρήμαξα, δεν έχω κανέναν πια να προσμένω.

«Εδώ, εδώ λέω να φτιάξω τη φωλιά μου» είπε το χελιδόνι αποκαμωμένο από το εξαντλητικό ταξίδι της επιστροφής. Και συνέχισε: «Είναι καλά και ήσυχα, μακριά από των ανθρώπων τα μάτια. Εδώ, λοιπόν, θα γεννήσω τα παιδιά μου και θα τα μεγαλώσω... » Κι έτσι άρχισε να χτίζει με μαεστρία τη φωλιά του, γεμίζοντας με ήχους και φτερουγίσματα την ήσυχη γειτονιά.

«Να τελικά που η ελπίδα μπορεί να έρθει από κει που δεν την περιμένει κανείς! Από ένα μικρό χελιδόνι που απλώς σε επέλεξε... » ψιθύρισε η σκεπή γαληνεμένη.

 

Γακοπούλου Βάγια

Η κυρα-Λένη κάθισε στην ψάθινη καρέκλα της βεράντας. Παρά τα ογδόντα της χρόνια έμενε μόνη στο σπίτι που πρωτομπήκε νύφη και γέννησε τα παιδιά της, την Αριστούλα και τον Νικόλα της. Ένας καημός την έτρωγε μόνο. Νέο παλικάρι έφυγε ο γιος της για την Αυστραλία κι από τότε δεν τον ξαναείδε. Τριάντα χρόνια πέρασαν και κάποια νέα του μόνο μάθαινε από την κόρη της κι από... τα χελιδόνια.

Πώς τα περίμενε κάθε Άνοιξη, να έρθουν στην ασπρισμένη και περιποιημένη φωλίτσα τους! Τους μιλούσε, ρωτούσε για τον γιο της κι αυτά μόνο όμορφα πράγματα της έλεγαν: «Μεγάλος και τρανός ο Νικόλας στην Αυστραλία. Θα στρώσει τις δουλειές του και θα γυρίσει με τη γυναίκα και τα παιδιά του». Έτσι ησύχαζε η ψυχή της και την έπαιρνε ο ύπνος τα βράδια.

Και να! Ένα χελιδονάκι κάθισε στη ρυτιδιασμένη χούφτα της. «Καλώς το μου» είπε. «Γύρισες, πουλάκι μου; Αχ να ’φερνες στα φτεράκια σου και το παιδί μου, να το έβλεπα για μια τελευταία φορά κι ας πέθαινα». «Με φέρανε, μάνα» άκουσε να απαντάει και κούνησε το κεφάλι. Είχε μάθει πια να ακούει αυτά που ήθελε. Η φωνή, όμως, ακούστηκε ξανά κι ένα χέρι έπιασε τρυφερά το δικό της. «Γύρισα, μανούλα μου, την ευχή σου».

Γιορτή είχαν στήσει τα χελιδόνια γύρω από τη μάνα και τον γιο της την ιερή αυτή στιγμή της επανένωσης σαν να έλεγαν: «Μήνυμα εστάλη! Αποστολή εξετελέσθη!»

 

Γκιντίδου Δήμητρα

Μια φορά κι έναν καιρό, σ’ ένα χωριό, ζούσε η Κλεονίκη με τους παππούδες της. Πέρναγε εκεί τέλεια.

Η μικρή ακολουθούσε τον παππού σ’ όλες τις εξορμήσεις του στο κτήμα. Μάθαινε για όλα τα καρποφόρα, τα λαχανικά, τα ζωύφια, τα πετούμενα, τα σερνάμενα όντα στη γη.

Οι ερωτήσεις της Κλεονίκης ήταν πάμπολλες και ποικίλες.

«Τι κρέμεται στο στόμα του πελαργού; Γιατί;»

«Ποιος έφτιαξε την τρύπα στο χωράφι; Γιατί;»

«Ποιος μάζεψε λοφάκια από χώμα εδώ; Γιατί;»

«Οι φωλίτσες από μαλλί στο δέντρο τι είναι;»

Κι άπειρες άλλες παιδικές, χαρούμενες ερωτήσεις ακολουθούσαν.

Μια μέρα ήρθε η ερώτηση: «Α! Τι είναι αυτά στα σύρματα, παππού;»

«Είναι σμήνος χελιδονιών, γλυκιά μου. Έχουν έρθει εδώ απ’ την Αφρική. Ψάχνουν μόνιμα μιαν άνοιξη. Ξέρουν ότι, μετά τον χειμώνα, όλα θ’ αναγεννηθούν και πάλι. Ζεστός ήλιος, μέρα μεγάλη, ανθισμένα δέντρα, λουλούδια, κελαηδίσματα, αυγουλάκια πουλιών θ’ ακολουθήσουν. Τώρα ξεκουράζονται γιατί σε λίγο έχουν πολλή δουλειά. Χτισίματα, γέννες, νέα αρχή».

«Κοίτα, παππού! Κουβαλάνε ένα πανό! Τι γράφει;»

«Εκεί, Κλεονικούλα μου, γράφει το μήνυμά τους σ’ εμάς: Mη φοβάστε τις παγωνιές! Η άνοιξη πάντα έρχεται. Ένα τέλος είναι μια αρχή. Η ζωή ξαναρχίζει και νικά. Ακολουθήστε την. Αυτή ξέρει!»

 

Κιζιρίδου Γεωργία

Το χελιδόνι, όπως κάθε χρόνο, ετοιμάστηκε για το ταξίδι του στις ζεστές χώρες. Αυτήν τη φορά, όμως, έγινε κάτι μοναδικό: ορίστηκε αρχηγός όλων των χελιδονιών που είχαν αποστολή στη Χώρα του Ουράνιου Τόξου, μια ανέλπιστη τιμή. Ο λόγος; Είχε εκτελέσει πολλά ταξίδια με πλήρη επιτυχία και μάλιστα στο τελευταίο βοήθησε τον τότε αρχηγό να αποφύγει ένα σμήνος άγριων πουλιών.

Το χελιδόνι, λοιπόν, με αίσθημα ευθύνης και συγκινημένο απευθύνθηκε σε όλα τα υπόλοιπα που το εμπιστεύτηκαν: «Αγαπητά μου χελιδόνια, ξεκινάμε όλοι μαζί με ένα σύνθημα. Ενωμένα θα αντιμετωπίσουμε τις όποιες καταιγίδες συναντήσουμε γιατί αξίζει να απολαύσουμε το ουράνιο τόξο και τη λιακάδα στη συνέχεια».

Το πλήθος πήρε θέση ενθουσιασμένο. Το ταξίδι θα ήταν μακρινό, περιπετειώδες, όμως και απόλυτα ενδιαφέρον!

 

Κολιαστάση Δήμητρα

Σαν βλέπεις το πρώτο χελιδόνι, λένε,  η άνοιξη κρύβεται στα φτερά του.

Το μικρό χελιδόνι ταξίδευε μέρες, ερχόταν από μέρη ζεστά και μακρινά. Στάθηκε σε σύρματα, να ξαποστάσει μια σταλιά. Ήξερε πως ο σκοπός του ήταν να φέρει το μήνυμα της Άνοιξης. Αιώνες τώρα ερχόταν ξανά και ξανά, να φέρει άνθη στα παγωμένα κλαδιά.

Η Άννα κοίταξε έκθαμβη τον ουρανό από το παράθυρο του σχολείου της. «Το σημάδι της Άνοιξης» σκέφτηκε χαμογελώντας. Λάτρευε αυτήν την εποχή. Όλα άρχιζαν δειλά, δειλά να ανθίζουν, γέμιζαν με χρώματα και αρώματα τα παρτέρια των σπιτιών, σαν να γεννιόταν η φύση από την αρχή. Της άρεσε να μαζεύει ανεμώνες και το κελάηδισμα των πουλιών, όπως και ο ήχος από τα φτερά των μελισσών που βούιζαν ολημερίς. Όλα αυτά στον ερχομό ενός χελιδονιού. Αυτό όρισε η άνοιξη σαν αγγελιοφόρο της. Έτσι έλεγε η γιαγιά της. Έτσι και τα παραμύθια που έγραφαν για δαύτο. Γι’ αυτό οι άνθρωποι δεν να χαλάνε τις φωλιές του μα να τις προστατεύουν. Γιατί χωρίς τα χελιδόνια η άνοιξη δεν θα βρει τα ίχνη να επιστρέψει στη γη.

 

Παπαχρήστου Μαριλένα

Μια φορά κι έναν καιρό, σ’ ένα μικρό χωριό, ένα χελιδόνι επέστρεψε από το ταξίδι του στην Αφρική. Όταν έφτασε, βρήκε το σπίτι του άδειο και καταστραμμένο από μια μεγάλη καταιγίδα. Η φωλιά του είχε γκρεμιστεί και δεν υπήρχε κανείς να το περιμένει.

Εκείνο, όμως, δεν απογοητεύτηκε. Άρχισε να πετάει γύρω από το χωριό, ψάχνοντας για βοήθεια. Σύντομα οι άνθρωποι κατάλαβαν το μήνυμά του και συγκεντρώθηκαν όλοι μαζί. Καθένας πρόσφερε και κάτι: κάποιοι άρχισαν να επισκευάζουν τις ζημιές χρησιμοποιώντας μικρά κλαδάκια κι άλλοι έδιναν τροφή και νερό.

Το χελιδόνι, μαζί με την ελπίδα και την αλληλεγγύη, έφερε τη ζωή πίσω στο χωριό. Γεμάτο ευγνωμοσύνη, έκανε μια τελευταία πτήση πάνω από την περιοχή και τραγούδησε για την αναγέννηση και την ενότητα. Από τότε, κάθε φορά που επιστρέφει, οι άνθρωποι θυμούνται το μήνυμά του: «Μαζί μπορούμε να ξεπεράσουμε κάθε δυσκολία».

 

Πλιάτσικα Βάσω

Το μικρό χελιδόνι πέρασε το ανοιχτό παράθυρο και στάθηκε στο πεζούλι του, αφήνοντας τον φάκελο που κρατούσε στο ράμφος του. Κατάφερε να έρθει κι ας χιόνιζε ακόμη. Η αποστολή του έφτανε στο τέλος της ή μόλις ξεκινούσε;

Μια κόκκινη καρδιά ξεκόλλησε από τον φάκελο, που άνοιξε διάπλατα. Λέξεις ξεχύθηκαν γύρω του. Μεμιάς το δωμάτιο γέμισε με νότες αγάπης από το γλυκό κελάηδημά του που άρχισε να αναγγέλλει το μήνυμά του στους ανθρώπους:

«Ήρθε η άνοιξη!

Σας περιμένει να την υποδεχτείτε.

Σας περιμένει στα μπαλκόνια, στις αυλές, στους κήπους, στα πάρκα, στα χωράφια, στους κάμπους, στα βουνά, στα δάση.

Σας περιμένει γεμάτη ευωδιές και χρώματα των λουλουδιών που δειλά ανθίζουν.

Σας περιμένει στα νιόβγαλτα φύλλα των δέντρων που ξεμυτίζουν στα κλαδιά.

Σας περιμένει στο γρασίδι που σκεπάζει τρυφερά το χώμα.

Σας περιμένει με το δροσερό αεράκι της αλλά και με τη ζεστασιά του ήλιου».

Το μελωδικό μήνυμα του χελιδονιού πέρασε το παράθυρο κι άρχισε να ταξιδεύει. Το πήρε το αεράκι και το πήγε στα σύννεφα. Εκείνα κατάλαβαν ότι ήρθε η ώρα να αποχωρήσουν. Φεύγοντας πήραν μαζί τους και το χιόνι.

Οι άνθρωποι με αγωνία άνοιξαν τις πόρτες των σπιτιών τους φωνάζοντας: «Καλώς ήρθες, άνοιξη! Κι εμείς σε περιμέναμε!»

 

Στεργίου Ευαγγελία

Οι αμυγδαλιές είχαν ανθίσει και σηματοδοτούσαν τον ερχομό της Άνοιξης. Ο Φλεβάρης, όμως, δεν ήθελε να φύγει. Προτιμούσε να μείνει λίγο ακόμα με την ανθισμένη αμυγδαλιά του. Τα χελιδόνια περίμεναν τον ερχομό της Άνοιξης για να γυρίσουν πίσω . Η είδηση πως ο Φλεβάρης δεν ήθελε να φύγει έφτασε μέχρι τα μέρη τους . «Τι θα γίνει τώρα;» αναρωτήθηκαν. «Πώς θα επιστρέψουμε;» Τότε ο Διώνης, το πιο θαρραλέο χελιδόνι, είπε στους φίλους του: «Θα ταξιδέψουμε όλα μαζί και θα τον βρούμε, να του μιλήσουμε». Έτσι ξεκίνησε το ταξίδι του γυρισμού με όλα τα χελιδόνια να τον ακολουθούν. Όταν έφτασαν, βρήκαν τον Φλεβάρη κάτω από την αμυγδαλιά. Σαν είδε τα χελιδόνια να πετούν, κατάλαβε πως ήταν ώρα να την αποχωριστεί και να υποδεχθεί την Άνοιξη. Άλλωστε σε έναν χρόνο θα γύρναγε πάλι πίσω, να συναντήσει την αγαπημένη του. Ζήτησε από τα χελιδόνια να προσκαλέσουν την Άνοιξη με τα όμορφα χελιδονίσματά τους. Ξεκίνησαν αμέσως το τραγούδι τους κι εκείνη έφτασε φορώντας ένα υπέροχο φόρεμα γεμάτο πολύχρωμα λουλουδάκια. Ο ήλιος έσκασε το πιο γλυκό του χαμόγελο. Το ποταμάκι άρχισε να τραγουδά κι οι πλαγιές γέμισαν μαργαρίτες και ανεμώνες. «Ήρθε επιτέλους!» φώναξε ο Διώνης και πέταξε χαρούμενος πάνω από τις στέγες των σπιτιών, για να μεταφέρει το μήνυμα σε όλο τον κόσμο.

 

Χαραμή Μεταξία

Μια φορά κι έναν καιρό, στις ακτές της μακρινής Αφρικής, συγκεντρώθηκαν τα χελιδόνια. Ο Γοργόφτερος χελιδονοαρχηγός θέλησε να τους μιλήσει. «Ελάτε, φίλοι και συνταξιδιώτες, κοντά μου. Εγώ πια γέρασα και θα μείνω εδώ. Οι δυνάμεις μου με εγκαταλείπουν. Τόσα χρόνια έκανα ό,τι μπορούσα. Τώρα ήρθε η ώρα του Ασπρολαίμη να σας οδηγήσει στην Ευρώπη. Ξέρετε πόσο σας αγαπώ, όμως πρέπει να αποσυρθώ. Θα σας περιμένω να επιστρέψετε το φθινόπωρο». «Εσένα θέλουμε, γοργόφτερε αρχηγέ μας. Δεν πάμε πουθενά!» είπε ο Ασπρολαίμης. «Ξέρεις ότι αυτό δεν γίνεται. Είστε νέοι, θα χτίσετε τις φωλιές σας, θα κλωσήσετε τα αυγά σας, θα βγουν τα πουλάκια σας. Εγώ μπορώ να μείνω εδώ». «Θα θέλαμε, τότε, να μας δώσεις συμβουλές για το ταξίδι» φώναξαν κάποια χελιδόνια . «Έχω ένα μήνυμα που πρέπει να βάλετε στον νου σας. Κάθε πρωί που ξυπνάτε, θα κοιτάτε τον ήλιο και θα λέτε ευχαριστώ που φέρνει την καινούργια μέρα. Χαμογελάτε, πείτε καλημέρα στον γείτονα, τραγουδήστε , κυνηγήστε τα όνειρά σας. Θα πετύχετε τον στόχο σας μόνο αν πιστέψετε ότι μπορείτε. Κι ό,τι κάνετε, να σας δίνει χαρά. Η ευτυχία είναι μικρά, καθημερινά πράγματα. Ένα όμορφο τραγούδι, μια βόλτα, μια καλή κουβέντα με τους φίλους. Να θυμάστε πως σας αγαπώ. Όμως ήρθε η ώρα να ξεκινήσετε. Τα υπόλοιπα στην επιστροφή. Κι όσο για το ταξίδι, να υπακούτε στον αρχηγό, ενωμένοι κι αγαπημένοι θα φτάσετε στον προορισμό σας».

 

Γράφτηκαν με αφορμή το παιχνίδι γραφής εδώ:

https://www.facebook.com/groups/1006082537869676

 

Θα χαρούμε πολύ να μας γράφετε τις εντυπώσεις σας ή, αν είστε εκπαιδευτικοί και δουλέψετε με κάποιο κείμενο στην τάξη σας, να μοιραστείτε την εμπειρία.

Το ιστολόγιο λειτουργεί, εδώ και δέκα χρόνια, αποκλειστικά και μόνο αφιλοκερδώς (δεν έχει καν διαφημίσεις, όπως η πλειοψηφία των ιστολογίων) κι η ανατροφοδότησή σας είναι για μας ένα ισχυρό κίνητρο για να συνεχίσουμε.

Ηλεκτρονική διεύθυνση επικοινωνίας: yotakotsafti1@yahoo.gr

Ευχαριστούμε θερμά!