Έριξε η νύχτα την
αυλαία της και ο ουρανός γέμισε με αστέρια. Το φεγγαράκι καθόταν και αυτό στη
δικιά του γωνιά και έλαμπε χαμογελαστό. Η μικρή Λιλή περίμενε πώς και πώς να
φτάσει το επόμενο πρωί.
«Έφτασε
ο Δεκέμβρης…» ψιθύρισε.
Ξαπλωμένη στο ροζ
κρεβατάκι της, χάζευε από την ανοιχτή κουρτίνα του παραθύρου το τοπίο.
Χουχούλιαζοντας κάτω από την χνουδωτή κουβέρτα, κρατούσε σφιχτά στην αγκαλιά το
αρκουδάκι της.
«Εεειιι!!!
Αρκουδάκι μου, κοιμήσου, αύριο είναι μεγάλη μέρα και έχουμε πολλή δουλειά»,
του είπε και το έβαλε στο κρεβατάκι του
για να κοιμηθεί.
«Έφτασε ο Δεκέμβρης…»
μουρμούρισε.
Σκέφτηκε τις μυρωδιές
που θα γέμιζαν την ατμόσφαιρα του σπιτιού. Η λευκή άχνη θα σκορπιζόταν σαν τις
νιφάδες του χιονιού και θα σκέπαζε τους ζεστούς, φουρνισμένους κουραμπιέδες, το
γαρύφαλλο και η κανέλλα θα χάριζαν το δικό τους άρωμα στα μελομακάρονα… Και μ’
αυτές τις σκέψεις πήρε ο ύπνος.
Έφτασε ο Δεκέμβρης…
Το σκοτάδι είχε
κατακλύσει το σαλόνι του σπιτιού, ενώ το φεγγάρι έστελνε το φως του μέσα από
τις γρίλιες του πατζουριού αχνοφωτίζοντας τις κούτες με τα στολίδια που
περίμεναν να πάρουν τη θέση τους στο χριστουγεννιάτικο δέντρο. Άλλα εκείνο το
βράδυ συνέβη κάτι μαγικό. Μόλις κοιμήθηκε η Λιλή και οι γονείς της, όλα άρχισαν
να βγαίνουν από το κόκκινο κουτί!
Τα στρατιωτάκια μπήκαν
σε σειρά παράταξης και περίμεναν τον αρχηγό τους για να δώσει το σύνθημα και να
ξεκινήσουν για τον προορισμό τους. Από πίσω οι μπάλες κυλούσαν για να φτάσουν στο χριστουγεννιάτικο δέντρο.
«Σιγά-σιγά,
μη σπρώχνεστε! Προσοχή, μη σπάσει καμία και δεν είναι ώρα για απώλειες»,
φώναζε η μικρότερη.
Ξωπίσω παρατεταγμένες
οι γιρλάντες κόκκινες, κίτρινες, πορτοκαλί σύρθηκαν σαν σαλιγκαράκια για να
δώσουν τη δική τους πινελιά στο μονότονο πράσινο του δέντρου. Τα λαμπιόνια σαν
μικρές πυγολαμπίδες κατευθύνθηκαν προς το δέντρο με γοργό ρυθμό για να πλέξουν
τα ποδαράκια τους γύρω - γύρω προσφέροντας το δικό τους τρεμάμενο φως.
Έφτασε ο
Δεκέμβρης…
Το χριστουγεννιάτικο
δέντρο στέκει καμαρωτό δίπλα στο παράθυρο. Κάθε χρόνο, τέτοιες μέρες, έχει την
τιμητική του. Όλοι το θαυμάζουν και όσο πιο πολύ το θαυμάζουν τόσο πιο ψηλά
σηκώνει τις κορυφές των κλαδιών του περήφανο.
Έφτασε ο Δεκέμβρης…
«Είστε
έτοιμοι;» φώναξε ο αρχηγός.
«Έτοιμοι»,
απάντησαν όλοι με δυνατή φωνή και περίμεναν στη σειρά να δώσει το σύνθημα.
«Όχι
ακόμα! Το αστέρι! Λείπει το αστέρι!» φώναξε η πορτοκαλί
γιρλάντα που ήταν καινούργια στην παρέα.
«Το
αστέρι το βάζει πάντα η μικρή Λιλή. Θέλει πάντα να δίνει την έναρξη για τη
Χριστουγεννιάτικη γιορτή», είπε ένα στρατιωτάκι.
«Εμπρός
ξεκινάμε», έδωσε το σύνθημα
ο αρχηγός.
Όλοι μπήκαν στη σειρά
και με βήμα σταθερό έφτασαν στο ψηλό χριστουγεννιάτικο δέντρο. Έπιασαν τον
κορμό και σκαρφάλωσαν σιγά - σιγά παίρνοντας θέση στην δικιά τους γωνιά. Πρώτα
τα στρατιωτάκια στάθηκαν προσοχή το καθένα στο δικό του κλαδί, μετά πήραν τη
θέση τους οι μπάλες. Τυλίχτηκαν γύρω - γύρω οι γιρλάντες, κόκκινες, κίτρινες,
πορτοκαλί, και στο τέλος σκαρφάλωσαν τα λαμπιόνια. Όλα ήταν έτοιμα. Τώρα πια
περίμεναν να ξημερώσει για να δει η μικρή Λιλή όλα αυτά που είχαν συμβεί.
Όταν ήρθε το πρωί και
ξύπνησε η μικρή Λιλή, χάρηκε τόσο πολύ! Έτρεξε γρήγορα στον μπαμπά της και τον
πήρε αγκαλιά. Η μαμά της δίπλα κοιτούσε όλο χαρά. Μάλλον είχε καταλάβει τι
ήθελε η μικρή Λιλή και πήγε μαζί τους για να δει τι είχε συμβεί.
«Έλα
μπαμπά, πάρε με στους ώμους σου να βάλουμε το αστέρι στην κορυφή και να
ξεκινήσει η χριστουγεννιάτικη γιορτή.»
Έτσι ο μπαμπάς της,
χωρίς να χάσει χρόνο, την πήρε πάνω
στους ώμους του και η Λιλή τέντωσε τα χεράκια της κι έβαλε το αστέρι
στην πιο ψηλή κορυφή.
Το δεντράκι χαμογέλασε
μαζί και η μικρή Λιλή.
«Καλά
Χριστούγεννα» είπε η Λιλή και φίλησε τον μπαμπά της
στο μάγουλο τρυφερά.
«Καλά
Χριστούγεννα» είπε ο μπαμπάς και αγκάλιασε τη μικρή
Λιλή και τη μαμά της σφιχτά.
ΔΕΣΠΟΙΝΑ
ΓΚΟΥΤΖΟΛΙΚΑ (ανέκδοτο κείμενο)
…
Κάθε βδομάδα η
νηπιαγωγός-συγγραφέας Γιώτα Κοτσαύτη επιλέγει ένα κείμενο παιδικής λογοτεχνίας
(παραμύθι ή ποίημα), διήγημα ή αποσπάσματα από βιβλία αγαπημένων λογοτεχνών.
Από τον Δεκέμβριο του
2014 φιλοξενούνται στη στήλη και ανέκδοτα κείμενα νέων δημιουργών.
Ένας εικονογράφος ή
ζωγράφος καλείται να κάνει μία εικόνα με βάση το κείμενο που θα αναλάβει.
Περιμένουμε τις
εικόνες, τις προτάσεις, αλλά και τις ιστορίες σας στην ηλεκτρονική διεύθυνση yotakotsafti1@yahoo.gr
…
Τη σημερινή εικόνα
έκανε Αθηνά-Μαρία Μιχοπούλου.
Γεννήθηκε στις 14
Μαρτίου 1971 στο Βόλο, όπου και κατοικεί με τον σύζυγο και τα δύο τους παιδιά,
τη Φωτεινή και τον Φίλιππο.
Το 1992 πήρε το πτυχίο
της νηπιαγωγού από την ιδιωτική σχολή Granits στην Αθήνα. Εργάστηκε στον
Βρεφονηπιακό Σταθμό Βόλου για 4 χρόνια και, παράλληλα, φοίτησε στο δημόσιο
Ι.Ε.Κ. Βόλου (τμήμα προσχολικής αγωγής).
Παρακολούθησε για έναν
χρόνο μαθήματα στο τμήμα καλών τεχνών του Καλλιτεχνικού Οργανισμού του Δήμου Βόλου.
Ζωγραφίζει από τότε που
θυμάται τον εαυτό της και σχεδόν πάντα σε ερασιτεχνικό επίπεδο.
Οι μεγάλες της αγάπες
είναι τα παιδιά, τα βιβλία, η μουσική, η
θάλασσα, τα ζώα, οι ζεστές αγκαλιές, το φεγγάρι και ο Βόλος.
Πιστεύει πως η τέχνη,
όταν προσεγγίζεται βιωματικά, αποκαλύπτει αλήθεια και μπορεί μ’ ένα μαγικό
τρόπο να λυτρώνει και να αγγίζει.
…
Το κείμενο έγραψε η Δέσποινα Γκουτζολίκα.
Η Δέσποινα Γκουτζολίκα
γεννήθηκε το 1981 στο Ομόλιο, ένα γραφικό χωριουδάκι στους πρόποδες του
Κισσάβου. Ήταν τυχερό παιδί γιατί μεγάλωσε μέσα στα χρώματα, τα αρώματα και τις
ομορφιές της φύσης. Όλα αυτά της έμαθαν να σκέφτεται, να ονειρεύεται, να
ζωντανεύει οτιδήποτε γύρω της έμοιαζε ακίνητο και βουβό και να παίζει μαζί του.
Όταν μεγάλωσε, σπούδασε και τώρα εργάζεται ως υπάλληλος του δημοσίου. Είναι
παντρεμένη και μητέρα ενός μικρού «ήρωα» μόλις δύο ετών. Αποφάσισε να μεταφέρει
όλους αυτούς τους φανταστικούς της ήρωες
και τις μαγικές εικόνες της παιδικής της
ηλικίας σε χαρτί και να τους χαρίσει στο γιο της και σε όλα τα παιδάκια που
ψάχνουν τον ήρωα τους. Κείμενα της, καθώς και παραμύθια δημοσιεύονται κατά καιρούς στο δικτυακό τόπο τοβιβλίο.net
και στο Ένα κείμενο, μια εικόνα. Ήδη τα
πρώτα παραμύθια της ετοιμάζονται να ταξιδέψουν
...
Με αγάπη από τη
Φλώρινα,
Γιώτα Κοτσαύτη.
…
Η σελίδα της στήλης
«Ένα κείμενο, μία εικόνα» στο facebook:
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου
Για πες μας, πώς σου φάνηκε;