Μια φορά κι έναν καιρό, σ’ ένα μικρό γραφείο στη
σοφίτα ενός παλιού σπιτιού, ζούσε μια μαγική γραφομηχανή. Τη φώναζαν «Γραφομηχανή
των Χριστουγέννων» γιατί κάθε πρώτη Νοέμβρη
ξυπνούσε κι έγραφε τα πιο όμορφα παραμύθια.
Εκείνη τη χρονιά κάτι παράξενο συνέβη. Δεν μπορούσε να
σκεφτεί τίποτα!
«Αν δεν ξεκινήσω να γράφω, τα παιδιά δεν θα έχουν καινούργιες
ιστορίες να διαβάσουν δίπλα στο χριστουγεννιάτικο δέντρο» σκέφτηκε με θλίψη και
δάκρυα άρχισαν να πέφτουν απ’ τα πλήκτρα της.
«Ε, τι γίνεται εδώ;» φώναξε ένα μικροσκοπικό ξωτικό
που κοιμόταν στο χαλί. Μόλις του είπε τι της συνέβαινε, φάνηκε να λυπάται πολύ.
«Τι; Δεν μπορείς να γράψεις πια παραμύθια; Ω! Και τα
αγαπούσα τόσο…»
Μια ζεστασιά πλημμύρισε τη Γραφομηχανή των Χριστουγέννων και τα πλήκτρα της άρχισαν ξαφνικά να κινούνται. Έγραψε πολλές ιστορίες. Πιο πολλές από ποτέ. Η πιο όμορφη μιλούσε για ένα ξωτικό που βοήθησε μια γέρικη γραφομηχανή να ξαναβρεί την έμπνευσή της. Κι από τότε δεν σταμάτησε ποτέ να προσφέρει σε όλους τα μαγικά κείμενά της.
Γιώτα Κοτσαύτη
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου
Για πες μας, πώς σου φάνηκε;