Πιλοφόρος Όφις ο Γραφείος

Αχ! Πώς να σας εξηγήσω το πώς και το γιατί ένα μικρό και ακίνδυνο φίδι σαν κι εμένα, διαθέτει ένα τόσο μεγάλο και βαρύγδουπο όνομα.

Όλα συνέβησαν μια ζεστή μέρα και αφορμή ήταν μια παρεξήγηση.

Εγώ, όπως ξέρετε, μιλάω κυρίως Ελληνικά και μερικές φορές προτιμώ τα Αρχαία Ελληνικά. Ίσως επειδή όλο μου το σόι καμαρώνει που το κηρύκειο, το σύμβολο του θεού Ερμή, είχε δυο φίδια μπλεγμένα μεταξύ τους. Αλλά και ο θεός της Ιατρικής, ο Ασκληπιός, πάντα με ένα φίδι συντροφιά απεικονιζόταν και γι’ αυτό όλοι οι Ιατρικοί Σύλλογοι έχουν φίδια στα σήματά τους.

Αλλά αυτό δεν εξηγεί πώς απέκτησα το όνομα Πιλοφόρος Όφις ο Γραφείος.

Το λάθος μπορεί και να ήταν δικό μου.
Τόσο κολλημένος που είμαι με τα αρχαία αλλά και με τα νέα Ελληνικά, ξεχνάω μερικές φορές ότι πολλές λέξεις όταν ταξιδεύουν από μια γλώσσα σε μια άλλη, σαν ήχος δηλαδή, αλλάζουν νόημα. Πείτε σε έναν Εγγλέζο ή Αμερικανό τη λέξη «όφις». Τι θα καταλάβει; Φίδι θα καταλάβει; Αμ, δε…

Και την απόδειξη για το τι μπορεί να καταλάβει θα την είχα σύντομα.

Ας μην πολυλογώ όμως…

Με τις πρόσφατες ζέστες αποφάσισα να βγω στο χωράφι, κοντά στη φωλιά μου, για να κάνω μια βόλτα. Είχα και την ελπίδα να βρω κάτι να φάω.

Και δεν μπήκα στον κόπο να προβλέψω αυτό που θα συνέβαινε με το μπέρδεμα των λέξεων στις διάφορες γλώσσες, όπως σας είπα πιο πριν.

Με βλέπει λοιπόν ένα παιδάκι που έπαιζε στο χωράφι, που είναι κοντά στο οικογενειακό εξοχικό τους, και με ρωτάει θαρρετά:

― Τι είσαι εσύ;

― Πιλοφόρος Όφις, του απαντάω περήφανα, ανασηκώνοντας τους ώμους που δεν έχω, υψώνοντας το κεφάλι μου και δείχνοντας με τη διχαλωτή μου γλώσσα το πράσινο καπέλο μου με την όμορφη κόκκινη φουντίτσα.

― Πιλοφόρος όφις; ρώτησε το παιδί.

― Πιλοφόρος όφις, μάλιστα! είπα με καμάρι. Όπως ξέρουν όλοι, το καπέλο στα αρχαία Ελληνικά λέγεται «πίλος». Επομένως, αυτός που φοράει καπέλο λέγεται «πιλοφόρος», συμπλήρωσα για να κάνω φιγούρα στο παιδάκι, να μη νομίζει ότι έχει να κάνει μ’ ένα αμόρφωτο φίδι.

― Πιλοφόρος Όφις είπες ότι σε λένε; Office δηλαδή; επαναλαμβάνει δύο φορές το όνομά μου. Δηλαδή στα Ελληνικά σε λένε «Πιλοφόρος Γραφείος»; με ξαναρωτάει ο μικρός που συμπτωματικά ήξερε Αγγλικά και τα ανακάτευε με τα Ελληνικά.

Τότε θυμήθηκα ότι στα Αγγλικά η ελληνική λέξη «όφις» ακούγεται ακριβώς όπως η λέξη «office», που σημαίνει «γραφείο».

Εκείνη την ώρα έτυχε να περνάει ένα μικρό ξωτικό, που ξέρω ότι είναι πολύ μεγάλο πειραχτήρι. Είχε βγει να μαζέψει μολόχες και άλλα χορταρικά  για τη μεσημεριανή του σαλάτα.

Και, για κακή μου τύχη, άκουσε τα λόγια του παιδιού.

Τα ξέρετε τώρα τα ξωτικά… Μην ακούσουν κάτι επιβαρρυντικό ή κοροϊδευτικό για τον άλλον… Αμέσως το αρπάζουν και αρχίζουν την καζούρα. Α! Είναι τρομερά τα πειράγματα των ξωτικών!

Πριν προλάβω, ο κακομοίρης, να διορθώσω το παιδάκι και να του πω ότι δεν με φωνάζουν «πιλοφόρος όφις» αλλά είμαι «πιλοφόρος όφις» κι ότι αν θέλει να με καλεί με αυτές τις λέξεις θα πρέπει να λέει: «Πιλοφόρε Όφι!», όπως είναι το σωστό, άρχισε το κακιασμένο ξωτικό να στριγκλίζει στα άλλα ξωτικά που μαζεύανε και εκείνα χόρτα εκεί γύρω:

― Παιδιά, Παιδιά! Ελάτε, παιδιά! Ελάτε! Το φίδι απόκτησε όνομα, επίθετο και μεσαίο όνομα! Από δω και πέρα θα λέγεται «Πιλοφόρος Όφις Γραφείος».

Θύμωσα τόσο που άρχισα να κουνάω την ουρά μου σαν μαστίγιο.

Πολύ θα ήθελα να ήμουν ένα μεγάλο δηλητηριώδες φίδι και να του δώσω του ξωτικού μια γερή δαγκωνιά στο πόδι, να του πρηστεί και να τρέχει στους ξωτικογιατρούς και να παρακαλάει τον Ασκληπιό να τον σώσει!

Αλλά δεν είμαι δηλητηριώδης. Είμαι και μικρόσωμος.

Από την άλλη μεριά, μπορεί να με νευριάζουν τα ξωτικά αλλά δεν μπορώ και να μη γελάω με τις σκανταλιές τους και ούτε που θα μου περνούσε απ’ το μυαλό να βλάψω κανέναν, ακόμα κι αν ήμουν δηλητηριώδες φίδι.

Και έτσι μου έμεινε το όνομα.

Πιλοφόρος Όφις ο Γραφείος.

Εδώ που τα λέμε, δεν με ενοχλεί και πολύ.
Επειδή και το γράψιμο μου αρέσει ―γράφω κρατώντας το μολύβι με την ουρά μου― και το διάβασμα. Τις σελίδες τις γυρίζω με τη γλώσσα μου, για να λύσω την απορία που μπορεί να έχετε.

Και για όλα αυτά τα χαρίσματά μου, μπαινοβγαίνω τακτικά μέσα στα γραφεία των Νεραϊδοβασιλισσών που μου εμπιστεύονται την απόρρητη αλληλογραφία τους. Πολλές φορές κουβαλάω με την ευλύγιστη ουρά μου τις τυλιγμένες περγαμηνές και τους διπλωμένους παπύρους που ανταλλάσσουν μεταξύ τους οι Νεραϊδοβασίλισσες και οι Νεραϊδοϋπουργοί.
Και επειδή δεν θέλω να αδικώ κανέναν, ζητώ συγγνώμη που κακολόγησα το ξωτικό για όλο αυτό το μπέρδεμα.
Σε τελική ανάλυση, μάλλον σε καλό μού βγήκε.

Ξέρετε εσείς κανένα άλλο φίδι με τόσο επίσημο και τόσο εύηχο όνομα όπως το «Πιλοφόρος Όφις Γραφείος»;

ΚΩΣΤΗΣ Α.ΜΑΚΡΗΣ (ανέκδοτο κείμενο)

https://kostismakris.wordpress.com/

21 Ιουνίου 2016

Το κείμενο γράφτηκε με αφορμή την καρτέλα του φιδιού της παραμυθοτράπουλας «Φτιάξε ένα παραμύθι».

http://enakeimenomiaeikona.blogspot.gr/2016/06/blog-post_20.html