Το παγωμένο βράδυ

Μες στης νυχτιάς το ξεροβόρι

και στου χιονιού την παγωνιά,

πόσοι δεν έχουν πανωφόρι

και μια μικρή, ζεστή γωνιά.

Πόσα παιδάκια λαχταρούνε

σαν το δικό μου ένα παλτό

και νηστικά θα κοιμηθούνε

το παγωμένο βράδυ αυτό.

Ω, πόσοι γέροι τάχα μένουν

μέρα και νύχτα μοναχοί

και ξεχασμένοι δεν προσμένουν

κάποιος στην πόρτα να φανεί.

Ω, Θεέ μου, αλήθεια, πόσοι

την ώρα αυτή πάνω στη γη

έχουν τα χέρια τους απλώσει

για λίγη αγάπη και στοργή.

Το πανωφόρι μου θα δώσω!

Μ’ αυτό θα κάμω την αρχή,

κι ύστερα ολόθερμη θα υψώσω

στον ουρανό μια προσευχή.

Θεέ μου, εσύ να τα ζεστάνεις

του κόσμου τα φτωχά παιδιά

κι όλους τους πόνους να γλυκάνεις

την παγωμένη αυτή βραδιά.

ΕΙΡΗΝΗ ΜΑΣΤΟΡΟΠΟΥΛΟΥ