Κοντά στον Μυστρά, σε
μια ψηλή θέση που έχει από κάτω όλο τον κάμπο της Σπάρτης, ήταν ένα μεγάλο
κυπαρίσσι, το μεγαλύτερο κυπαρίσσι του κόσμου. Τώρα δεν υπάρχει πλέον. Είναι
λίγα χρόνια που κάποιος κακός άνθρωπος είχε ανάψει φωτιά εκεί κοντά και δεν
επρόσεξε, κι άναψε το κυπαρίσσι και κάηκε.
Αυτό το κυπαρίσσι έχει
την ιστορία του. Επί τουρκοκρατίας ένας πασάς πήγε σ’ αυτή τη θέση να
διασκεδάσει. Έβαλε και του 'ψησαν ένα σφαχτό, και κάθισε κι έφαγε. Είχε μαζί
του κι έναν βοσκό, ένα νέο παλικάρι χριστιανόπουλο, και τον υπηρετούσε. Για μια
στιγμή το παιδί έριξε τη ματιά του και παρατήρησε κείνο το ωραίο θέαμα, τον
κάμπο με τις πρασινάδες και τ' άφθονα νερά και τα βουνά γύρω, το 'πιασε το
παράπονο κι αναστέναξε. Το είδε ο πασάς και το ρωτά:
«Μωρέ Ρωμιέ, τι έχεις
κι αναστενάζεις;»
«Τι να 'χω, πασά μου» του λέει. «Συλλογίζομαι πως όλα αυτά τα μέρη ήταν δικά μας μια φορά και μας τα
πήρατε, μα το λένε τα χαρτιά μας, κι έχω την ελπίδα μου στον Θεό πως με καιρό
πάλι δικά μας θα γίνουν».
Ο πασάς θύμωσε.
«Μωρέ, τι τσαμπουνάς
αυτού;» του λέει κι αρπάζει την ξύλινη σούβλα που είχαν ψήσει το αρνί και την
καρφώνει στη γη. «Να, το βλέπεις αυτό;» λέει. «Αν αυτό το ξερό παλούκι βγάλει
κλαριά, τότε να 'χετε ελπίδα πως θα ξαναπάρετε πίσω αυτά τα μέρη».
Την άλλη μέρα η σούβλα
ρίζωσε στη γη και ξαναβλάστησε και φούντωσε και θέριεψε κι έγινε το περήφανο
κυπαρίσσι που γνωρίσαμε. Κι επειδή ο πασάς έχωσε τη σούβλα στη γη απ' τη μύτη,
δηλαδή απ' την κορφή, έβγαλε το κυπαρίσσι τα κλαριά του γερμένα προς τα κάτω,
έγινε θηλυκό κυπαρίσσι.
Λαϊκοί
θρύλοι και παραδόσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου
Για πες μας, πώς σου φάνηκε;