Είτε είναι αρχές
Νοέμβρη, είτε δεκαπέντε, είτε Δεκέμβρης, είτε λίγες μέρες πριν τα Χριστούγεννα,
κάθε, μα κάθε χρονιά, θυμάμαι την κυρία Νικολέτα να γκρινιάζει.
«Καλά, από τώρα
θα στολίσετε; Δεν είναι πολύ νωρίς;»
Κι όταν η μητέρα
απαντάει ότι η γιορτή αυτή είναι η αγαπημένη μας κι αφού είναι μόνο μια φορά
τον χρόνο, θέλουμε να τη χαιρόμαστε όσο περισσότερο μπορούμε, κουνάει με νόημα
το κεφάλι και μπαίνει στο σπίτι της μουρμουρίζοντας.
Πριν μερικές
βδομάδες μπήκε στο νοσοκομείο. Ο κορονοϊός τής έκανε μεγάλο κακό. Επηρέασε
σοβαρά πνεύμονα και καρδιά. Νοσηλεύτηκε αρκετό καιρό και θα βγει αύριο,
παραμονή Χριστουγέννων.
Η μαμά
ανασκουμπώνεται. Μαζί της κι εμείς. Εγώ κι ο μικρότερος αδελφός μου. Ευτυχώς
μας έχει αφήσει κλειδί απ’ το σπίτι της για να το προσέχουμε όσο θα λείπει.
Αφού συγυρίσαμε, ξεκινάμε το στόλισμα.
«Δεν θα
θυμώσει;» ρωτάει ο Γιαννάκης.
«Θα δούμε το
απόγευμα» απαντάω και μέσα μου εύχομαι το χριστουγεννιάτικο πνεύμα να κάνει
αυτή τη φορά το θαύμα του.
Γύρω στις έξι
βλέπουμε το αυτοκίνητο του μπαμπά να καταφθάνει. Παρκάρει κι έπειτα βγαίνει,
ανοίγει την πόρτα του συνοδηγού, πιάνει στοργικά την κυρία Νικολέτα και τη
βοηθάει να μην παραπατήσει.
«Πώς αδυνάτισε
έτσι;» σκέφτομαι και τρέχω ν’ ανοίξω.
Για πρώτη φορά
στη ζωή της με κοιτάζει και χαμογελάει.
«Χρόνια πολλά,
Άννα μου!»
Ο μπαμπάς την
αγκαλιάζει απ’ τους ώμους και μπαίνουν στο σπίτι. Δεν είχα καταλάβει πόσο
όμορφα το είχαμε στολίσει. Τώρα, καθώς έρχομαι απ’ έξω, ξαφνιάζομαι κι εγώ απ’
το δέντρο, τα φωτάκια και τα διακοσμητικά που γεμίσαμε παντού.
Όταν αντικρίζει
το θέαμα, παγώνει. Περιμένουμε μ’ αγωνία να πει κάτι.
Πηγαίνει κοντά
στη μαμά και τη φιλάει σταυρωτά.
«Κορίτσι μου…
Ευχαριστώ!» ψελλίζει συγκινημένη.
Κι απ’ την
επόμενη χρονιά, κάνουμε… διαγωνισμό με την κυρία Νικολέτα ποιος θα στολίσει
νωρίτερα!
Γιώτα Κοτσαύτη
Πηγή: Χριστούγεννα που δεν τελειώνουν ποτέ!,
Εκδόσεις Σαΐτα.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου
Για πες μας, πώς σου φάνηκε;