Κάποτε ζούσαν σε ένα
μοναστήρι στα Ιμαλάια πολλοί μοναχοί. Ήταν ένα ωραίο κτίριο, χτισμένο στην
πλαγιά του βουνού και είχε έναν τεράστιο κήπο, που για αιώνες είχαν φροντίσει
να τον στολίζουν με τα πιο όμορφα και εξωτικά λουλούδια.
Οι μοναχοί περνούσαν
τις ώρες, τις μέρες, και τα χρόνια τους σε αυτοσυγκέντρωση μέσα σ’ αυτό το
ήσυχο περιβάλλον που τους βοηθούσε να ξεχνούν τον έξω κόσμο.
Μια μέρα όμως συνέβη
κάτι που ανατάραξε τη ζωή τους. Είχε έρθει ένας νέος μοναχός που τους μιλούσε
για τα θαυμάσια του έξω κόσμου, για τις πόλεις, τα φώτα, τον πλούτο και τις
απολαύσεις. Οι μοναχοί τον άκουγαν προσεκτικά και, για πρώτη φορά, σκέφτηκαν
ότι η ζωή τους στο μοναστήρι ήταν μονότονη, πληκτική και άδεια.
Σε λίγο μια ομάδα από
καμιά δεκαριά από αυτούς αποφάσισε να εγκαταλείψει το μοναστήρι και να πάει να
ζήσει στον θαυμαστό κόσμο που τους περιέγραφε ο νέος. Σε λίγο ακολούθησε και
δεύτερη ομάδα και ύστερα τρίτη. Το μοναστήρι ερήμωσε και έμειναν μόνο πέντε
μοναχοί που κι αυτοί πάλευαν με τον εαυτό τους ανάμεσα στην αγάπη τους για τον
ιερό τόπο και στην επιθυμία τους να δουν τον έξω κόσμο.
Τελικά, ενώ ήταν και
αυτοί έτοιμοι να ακολουθήσουν τους αδελφούς τους, ένα χρυσό πουλί φάνηκε να
πετά πάνω από τα κεφάλια τους. Από αυτό ξεπετάχτηκαν πέντε τριχιές και κάθε
μοναχός άρπαξε από μία. Το πουλί σηκώθηκε πάλι ψηλά στον ουρανό για να τους
μεταφέρει στο μαγικό έξω κόσμο, αλλά με έναν διαφορετικό τρόπο. Τους γύρισε σε
κάθε σημείο του πλανήτη και τους έκανε να τον δουν όπως πραγματικά είναι: με
πολέμους, με βία, με δυστυχία, με πείνα, με μίσος.
Ήταν ένα μακρύ ταξίδι
πριν το πουλί τους ξαναφέρει στο μοναστήρι. Εκεί τους άφησε να αποφασίσουν, ενώ
έκανε κύκλους πάνω από τα κεφάλια τους για να τους πάει στον έξω κόσμο αν αυτό
επέλεγαν τελικά. Αλλά οι πέντε μοναχοί είχαν δει αρκετά για να ξέρουν ότι ο
μικρός τους παράδεισος του μοναστηριού ήταν το καλύτερο που υπήρχε και
αποφάσισαν να μην τον αφήσουν ποτέ. Τρεις φορές το πουλί ήρθε και έκανε
κύκλους. Την τελευταία φορά χάθηκε στον ορίζοντα και δεν ξαναφάνηκε πια ποτέ.
Κάποιοι από τους
μοναχούς είπαν ότι το πουλί ήταν πραγματικά ο ίδιος ο Βούδας που θέλησε να τους
βοηθήσει να βρουν μέσα από την απομόνωση τον δρόμο για την ευτυχία.
(Νεπάλ)
ΧΡΗΣΤΟΣ
ΜΑΓΓΟΥΤΑΣ, Η Σοφία των Λαών, εκδόσεις Σαΐτα.
…
Κάθε βδομάδα η
νηπιαγωγός-συγγραφέας Γιώτα Κοτσαύτη επιλέγει ένα κείμενο παιδικής λογοτεχνίας
(παραμύθι ή ποίημα), διήγημα ή αποσπάσματα από βιβλία αγαπημένων λογοτεχνών.
Ένας εικονογράφος ή
ζωγράφος καλείται να κάνει μία εικόνα με βάση το κείμενο που θα αναλάβει.
Περιμένουμε τις
εικόνες, τις προτάσεις, αλλά και τις ιστορίες σας στην ηλεκτρονική διεύθυνση yotakotsafti1@yahoo.gr
…
Τη σημερινή εικόνα
έκανε η Άλκηστις Μοσχονά.
Η Άλκηστις Μοσχονά
γεννήθηκε και μεγάλωσε μέχρι τα 13 στο Περιστέρι Αττικής. Έπειτα μετακόμισε στο
νησί της Σάμου, όπου διαμένει πλέον μόνιμα.
Έχει σπουδάσει
λογιστικά και εργάζεται σε λογιστικό γραφείο, ενώ, παράλληλα, τον ελεύθερό της
χρόνο, ασχολείται με τη ζωγραφική.
Αυτή είναι η πρώτη της
προσπάθεια να εισέλθει με την εικονογράφηση στον παραμυθένιο κόσμο των παιδιών.
…
Με αγάπη από τη
Φλώρινα,
Γιώτα Κοτσαύτη.
…
Η σελίδα του «Ένα
κείμενο, μία εικόνα» στο facebook:
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου
Για πες μας, πώς σου φάνηκε;