-Καλή μας γιαγιά, πες
μας ακόμα ένα παραμύθι, παρακαλούν τα εγγονάκια.
Μα η γιαγιά κουνάει το
κεφάλι.
-Αρκετά είπαμε σήμερα.
Άλλη φορά, τους λέει.
-Αχ, χρυσή μας
γιαγιακούλα, ένα μόνο, ένα μικρούτσικο πες μας!
-Θα σας πω ένα, μα δε
θα ζητήσετε άλλο.
Και η καλή γιαγιά
ξαναρχίζει:
-Μια φορά κι έναν καιρό
ήταν ένας τσοπάνος κι έβοσκε το κοπάδι του σ’
ένα ωραίο καταπράσινο λιβάδι. Είχε χίλια πρόβατα, τα πρόβατα έφαγαν
γρήγορα το χορτάρι κι έπρεπε να βρει μιαν άλλη βοσκή.
Μάζεψε λοιπόν το κοπάδι
ο καλός βοσκός και ξεκίνησε. Αυτός μπροστά με τη φλογέρα και πίσω του τα
πρόβατα στη σειρά: Ένα άσπρο, ένα μαύρο, ένα άσπρο, ένα μαύρο, όλο έτσι.
Τελευταίος πήγαινε ο σκύλος ο Μαλλιαρός, που ήταν κατάμαυρος.
Δεν πέρασε πολλή ώρα
και φτάσανε σ’ ένα ποτάμι. Πάνω στο
ποτάμι ήταν ένα γεφύρι τόσο στενό που δε χωρούσε να περάσουν δυο πρόβατα μαζί.
Πέρασε λοιπόν το γεφύρι πρώτος ο τσοπάνος. Πρώτα ένα άσπρο πρόβατο, ύστερα ένα
μαύρο, έπειτα ένα άσπρο και πίσω του πάλι ένα μαύρο, ύστερα…
-Κι ύστερα γιαγιά;
-Ύστερα πάλι ένα άσπρο
πρόβατο και πίσω ένα μαύρο και πάλι…
-Ως πότε γιαγιά;
-Τι να σας κάμω; Πρέπει
να περιμένετε ώσπου να περάσουν απ’ το
γεφύρι πρώτα όλα τα πρόβατα και τελευταίος ο σκύλος ο Μαλλιαρός με το κατάμαυρο μαλλί.
-Γιαγιάκα, λέει ο
μικρούλης ο Κωστάκης, ώσπου να περάσουν όλα τα πρόβατα μπορείς να μας πεις
ακόμα ένα παραμύθι.
-Εσύ είσαι πολύ
πονηρός, λέει η γιαγιά. Ας είναι, δε θα σου χαλάσω το χατίρι. Όμως να ξέρετε,
αυτό θα είναι το τελευταίο παραμύθι και να μη γυρεύετε άλλο.
Και η γιαγιά
ξαναρχίζει:
-Μια φορά κι έναν καιρό
ήταν ένα μεγάλο δάσος. Και μέσα στο δάσος ζούσε ένας κυνηγός. Πάνε πολλά χρόνια
από τότε.
Ο κυνηγός είχε δυο
σκυλιά. Το ένα σκυλί το ‘λεγαν Μ ή ν τ ο λ ε ς
και το άλλο το ‘λεγαν Π έ σ τ ο. Παράξενα αλήθεια ονόματα. Και να τα
θυμάστε γιατί εγώ τα ξεχνάω.
Τα σκυλιά ήταν γρήγορα
και κυνηγούσαν πολύ καλά. Βγήκαν λοιπόν στο κυνήγι. Μπροστά πήγαινε το πρώτο
σκυλί… πως το ‘λεγαν είπαμε;
-Μην-το-λες! φώναξαν τα
παιδιά.
-Ε, αφού δεν θέλετε να
το πω κι εγώ δεν το λέω, είπε κι η γιαγιά.
Τα παιδιά σκέφτονται
λίγο και ύστερα φωνάζουν:
-Α, γιαγιάκα μας
γέλασες. Σε παρακαλούμε πέστο! «Πέστο»
το ‘λεγαν το πρώτο σκυλί.
-Ψέματα, λέει η γιαγιά.
Το ‘λεγαν «Μήντολες» και μήντολες θα
μείνει.
(Ισπανικό
Παραμύθι)
Ο
μεγάλος μάγος και άλλα 16 παραμύθια, εκδοτικός οίκος Αστήρ
…
Κάθε βδομάδα η
νηπιαγωγός-συγγραφέας Γιώτα Κοτσαύτη επιλέγει ένα κείμενο παιδικής λογοτεχνίας
(παραμύθι ή ποίημα), διήγημα ή αποσπάσματα από βιβλία αγαπημένων λογοτεχνών.
Από τον Δεκέμβριο του
2014 φιλοξενούνται στη στήλη και ανέκδοτα κείμενα νέων δημιουργών.
Ένας εικονογράφος ή
ζωγράφος καλείται να κάνει μία εικόνα με βάση το κείμενο που θα αναλάβει.
Περιμένουμε τις
εικόνες, τις προτάσεις, αλλά και τις ιστορίες σας στην ηλεκτρονική διεύθυνση yotakotsafti1@yahoo.gr
…
Τη σημερινή εικόνα έκανε
η Ιωάννα Σταθοπούλου.
Η Ιωάννα Σταθοπούλου πρωτοασχολήθηκε με τη
ζωγραφική στην τρυφερή ηλικία των 4 ετών, με δασκάλα την εικαστικό Κίττυ
Σταγκοπούλου, παίρνοντας μέρος σε αρκετούς διαγωνισμούς ζωγραφικής.
Στα 14 της μια
αναπάντεχη πρόταση για συνεργασία από μεγάλο γερμανικό σχεδιαστικό όμιλο μένει
ανεκπλήρωτη λόγω του νεαρού της ηλικίας.
Στα τέλη της δεκαετίας
του ‘90 η συνωνυμία της με τον γνωστό σύγχρονο ζωγράφο Γεώργιο Σταθόπουλο της
χαρίζει μια θέση εργασίας στην γκαλερί του Χρήστου Ζέρβα.
Το 2006 τελειώνει τις
σπουδές της στο τμήμα Διοίκησης και Οικονομίας του Ανώτατου Τεχνολογικού
Εκπαιδευτικού Ιδρύματος Πάτρας και ξεκινά την επαγγελματική της πορεία σε
ποικίλους τομείς δράσης, χωρίς να ξεχνά τη μεγάλη της αγάπη.
Η εμπειρία της στο ευρύ
δημιουργικό χώρο περιλαμβάνει μεταξύ άλλων εικονογράφηση παιδικών βιβλίων,
σχεδιασμό ρούχων και decents, κατασκευή κοσμημάτων και δημιουργία καλλιτεχνικών
κατασκευών.
Αυτό το διάστημα
ετοιμάζει την πρώτη της έκθεση ζωγραφικής με τίτλο "The Lost Dreaming
Pleasure" η οποία θα εκτεθεί στο νησί της Κεφαλλονιάς.
…
Με αγάπη από τη
Φλώρινα,
Γιώτα Κοτσαύτη.
…
Η σελίδα της στήλης
«Ένα κείμενο, μία εικόνα στο facebook:
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου
Για πες μας, πώς σου φάνηκε;